Το να μεγαλώνεις δίδυμα είναι μια απίστευτη, μοναδική εμπειρία… Είναι μια συνεχής πρόκληση, είναι και αστείες, ξεκαρδιστικές στιγμές, είναι ανταγωνισμός, σύγκριση, δέσιμο, αγάπη – μεγάλη αγάπη-.
Είναι πολλά…. Και όπως περνούν τα χρόνια και βλέπω τα δίδυμα αγόρια μου να μεγαλώνουν, να αλλάζουν, να μετατρέπονται από μικρά παιδάκια σε μικρά αντράκια, αναρωτιέμαι πότε πέρασαν τα πρώτα χρόνια, τα βρεφικά, τα νηπιακά, πότε άλλαξαν συνήθειες, πότε έμαθαν τόσα πράγματα, πότε ξεκίνησαν να προβληματίζονται.
Δεν είναι πάντα εύκολα τα πράγματα. Στην πραγματικότητα η κάθε μέρα είναι απαιτητική και χρειάζεται όλο μου το είναι – και ακόμη παραπάνω – για να μπορέσω να αντεπεξέλθω στις επιθυμίες τους, στις διαφωνίες τους, στις απαιτήσεις τους, στους προβληματισμούς τους.
Είναι όμως η δύναμή μου, η έμπνευσή μου, η κινητήριος δύναμη για να σηκωθώ το πρωί, να γεμίσω τις μπαταρίες μου και να ξεκινήσει άλλη μια μέρα της καθημερινότητας με σπίτι, δουλειά, τρία παιδιά και έναν σκύλο…
Είναι και αυτό το αγόρι με το υπέροχο χαμόγελο, που όταν γελάει, φωτίζεται το πρόσωπό του. Το μικρό μας, που το έχουμε κακομάθει, που του κάνουμε μικροί μεγάλοι όλα τα χατήρια, και που μεγαλώνει πιο γρήγορα απ’ ότι θα έπρεπε.
Είναι μέρες που έχει τα κέφια του και μας κάνει όλους να γελάμε… Είναι στιγμές που “το μαύρο πρέπει να γίνει άσπρο”, γιατί αλλιώς δεν θα σηκωθεί από το πάτωμα (παρά μόνο στα κλεφτά για να δει αν τον παρακολουθούμε!) και θα συνεχίσει να κλαίει απαρηγόρητα.
Και αυτές οι στιγμές είναι δύκολες. Είναι οι στιγμές που χρειάζονται ψυχραιμία, υπομονή, ίσως και μια μεγάλη δόση χιούμορ, για να περάσουν αναίμακτα.
Και κάπως έτσι περνούν οι μέρες, με τα καλά τους και τα κακά τους, με τα γέλια και τις χαρές, με τις δυσκολίες και με τα λάθη. Γιατί κάνουμε λάθη… Καλώς ή κακώς το εγχειρίδιο του τέλειου γονιού δεν υπάρχει. Και αν το βρείτε, να μου το δώσετε και εμένα! Υπάρχει όμως η σκέψη… αυτή η βραδινή σκέψη των γονιών, όταν ξαπλώσουν το βράδυ κατάκοποι να κοιμηθούν. “Τι έκανα καλά; Τι δεν έκανα; Γιατί φώναξα, γιατί τους πίεσα; Και γιατί τους αγχώνω; Γιατί όλα πρέπει να γίνονται γρήγορα; Επειδή οι δικοί μας ρυθμοί είναι γρήγοροι, πρέπει να είναι και των παιδιών; Πόσο σημαντικό είναι αυτό… Μακάρι να το καταλαβαίναμε πριν μιλήσουμε, πριν τους πούμε να κάνουν πιο γρήγορα, γιατί θα αργήσουν… στο σχολείο, στην προπόνηση, στον αγώνα, στο πάρτυ, στο διάβασμα, στον ύπνο, γιατί θα αργήσει ο μπαμπάς στη δουλειά, η μαμά στο ραντεβού” Ουφ… πολύ άγχος χωρίς λόγο.
Πρέπει να χαλαρώσουμε τελικά. Καλό είναι το πρόγραμμα, καλή και η ρουτίνα. Αλλά είναι παιδιά. Και τα παιδιά έχουν τους δικούς τους ρυθμούς… Ευτυχώς! Οπότε γιατί να μην πάμε εμείς με τους ρυθμούς τους και να πάνε αυτά με τους δικούς μας; Σκεφτείτε το…. Εγώ το σκέφτομαι. Νομίζω ότι έτσι θα περνούν οι μέρες ίσως πιο ήρεμα, πιο ευχάριστα, λιγότερο νευρικά.
