Πόσο ειλικρινείς είμαστε με τα παιδιά μας;
Και πόσο απαιτητικοί είμαστε εμείς, αντίστοιχα από εκείνα, για τις δικές τους πράξεις, τις δικές τους κουβέντες, τα δικά τους συναισθήματα;
Λέμε συχνά «τι είναι αυτό που κάνεις!», «τι είναι αυτά που λες!» ή «τι κουβέντες είναι αυτές;» … Έχουμε την προσδοκία, αν όχι την απαίτηση, τα παιδιά μας να τα κάνουν όλα σωστά, να είναι τα καλύτερα παιδιά, αλλά αυτό -αυτές οι προσδοκίες- τα γεμίζουν άγχος και συχνά ενοχές.
Σε κάθε περίπτωση εμείς ως γονείς λειτουργούμε ως πρότυπα για τα παιδιά μας και μάλιστα τα σημαντικότερα (ευτυχώς!). Ως πρότυπα τους λοιπόν, πρέπει να δίνουμε το καλό παράδειγμα. Και αυτό ισχύει και για τα θέματα της επικοινωνίας.
Να λέμε την αλήθεια, χωρίς φόβο και πάθος, τουλάχιστον σε ό,τι τα αφορά, κι όχι παραμύθια, ή τη μισή αλήθεια για να τα προστατεύσουμε, ”να μην πληγωθούν…’
Να τους εξηγούμε το πως έχουν τα πράγματα με απλά λόγια κατανοητά. Και τέλος να τα αφήσουμε να νοιώσουν ότι θέλουν γι’αυτά που άκουσαν -χαρά, λύπη, θλίψη, φόβο, θυμό, αγωνία, λαχτάρα, ανακούφιση…- κι ας τα βοηθήσουμε μετά να εκφραστούν.
Μιλάω – Ακούω – Κατανοώ (και αντίστροφα)
Υ.Γ: θα εκπλαγείτε ευχάριστα από την ανταπόκριση των παιδιών…
Γιάννης Ξηντάρας
