«Μαμά, μπαμπά, δεν μπορώ άλλο τους καβγάδες σας, τις εντάσεις σας, τις φωνές σας. Μήπως φταίω εγώ για όλα αυτά; Μήπως έκανα καμιά σκανταλιά; Ορκίζομαι δε θα το ξανακάνω, αλλά, σας παρακαλώ, σταματήστε!»
Αυτά, κάλλιστα, θα μπορούσαν να ήταν τα λόγια ενός μικρού παιδιού, του οποίου οι γονείς αποφασίζουν να μείνουν σε έναν διαλυμένο γάμο μόνο και μόνο για να το «προστατέψουν», καταφέρνοντας, φυσικά, το αντίθετο. Γιατί ένα παιδί σε μικρή ηλικία αδυνατεί, ασφαλώς, να καταλάβει ότι δε φέρει καμία ευθύνη για την όλη κατάσταση, με αποτέλεσμα αρκετές φορές να νιώθει ενοχές για τις εντάσεις των γονιών του.
Οι γονείς έχουν την ψευδαίσθηση ότι τα παιδιά τους είναι ανόητα και δε θα καταλάβουν ότι ακροβατούν σε ένα τεντωμένο σχοινί για να κρατήσουν τις ισορροπίες μέσα στην οικογένεια, χωρίς καμία απολύτως επιτυχία. Ένα παιδί διαθέτει αρκετά οξυμένες συναισθηματικές κεραίες, ικανές να συλλάβουν και την παραμικρή φθορά μέσα στην οικογένεια, επομένως είναι τεράστια επιπολαιότητα κάποιος να «κοροϊδεύει» το ίδιο του το παιδί πως όλα πάνε καλά, ενώ μόνο αυτό δε συμβαίνει.
Κι εδώ τίθεται το εξής ερώτημα· γιατί εξακολουθούν να υπάρχουν δυστυχισμένα ζευγάρια, τα οποία πιστεύουν πως η λύση στο πρόβλημά τους είναι να πνίξουν τα συναισθήματά τους, μόνο και μόνο για να αποφύγουν το χωρισμό και τις επιπτώσεις που θα έχει στα παιδιά τους; Αδιαμφισβήτητα ένας χωρισμός στη ζωή ενός παιδιού είναι ένα ισχυρό χτύπημα, αλλά ένα σπίτι γεμάτο καβγάδες κι υστερίες είναι μια μακροχρόνια, βασανιστική διαδικασία που θα έχει ως συνέπεια να απομακρύνει όλα τα μέλη της οικογένειας και να δημιουργηθούν τεταμένες σχέσεις, που ίσως δεν αποκατασταθούν ποτέ.
Ενώ, απ’ την άλλη, ένας πολιτισμένος, αρμονικός χωρισμός θα «χωνευόταν» καλύτερα από όλους και σταδιακά θα βοηθούσε στο να επαναπροσδιοριστούν οι σχέσεις ανάμεσα σε γονείς και παιδιά, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια εναλλακτική, εξίσου θαυμάσια, οικογένεια.
Δυστυχώς, όμως, στην κοινωνία είναι ακόμη καλά ριζωμένες απαρχαιωμένες, μικροαστικές αντιλήψεις, που θεωρούν ντροπή το χωρισμό σε ένα παντρεμένο ζευγάρι, αλλά δε θεωρούν ντροπή δυο άνθρωποι που δεν αγαπιούνται να μένουν μαζί για χάρη των παιδιών τους. Γιατί μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, ακόμη και σήμερα, δεν παίρνει διαζύγιο γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο -για το τι θα πει ο κόσμος. Αμφιβάλλω αν αυτά τα άτομα νοιάζονται πράγματι για τα παιδιά τους και θέλουν να τα προφυλάξουν, διότι αν το ήθελαν δε θα δημιουργούσαν ένα πεδίο μάχης στο ίδιο τους το σπίτι.
Απ’ την άλλη, κάποιος θα πει όποιος είναι έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια λέει. Φυσικά, αν δε ζήσεις μια παρόμοια κατάσταση δεν μπορείς να ξέρεις σίγουρα πώς θα το χειριζόσουν, αλλά για να σκεφτούμε λίγο κάποια πράγματα. Ένα ερωτευμένο ζευγάρι, αποφασίζει να κάνει παιδί, όχι για ολοκληρώσει τον έρωτά του, αλλά για να δημιουργήσει κάτι πολύ όμορφο από όλη αυτή την αγάπη, όταν, λοιπόν, αυτή η αγάπη εξασθενίσει, δε θα πρέπει να προσέξει πάρα πολύ πώς θα φερθεί για να μη χαλάσει το «δημιούργημά» του; Πώς θα το κάνει αυτό; Με το να ανταλλάσσουν πυρά διαρκώς ο ένας στον άλλον; Όχι. Θα το κάνει με το να απομακρυνθούν, αλλά να εξακολουθούν σαν «μονάδα» να φροντίζουν για το «έργο» τους, γιατί ποτέ δε θα πρέπει να ξεχάσουν ότι μαζί το έκαναν κι είναι υποχρεωμένοι να ενδιαφέρονται από κοινού γι’ αυτό!
Ανατρέξτε στα παιδικά σας χρόνια. Ποια ήταν η μόνη σας έγνοια; Να είναι υγιείς οι γονείς σας κι αγαπημένοι! Αυτό σας έδινε χαρά κι αγαλλίαση. Γιατί, λοιπόν, ένας γονέας να στερήσει τη χαρά απ’ το παιδί του κάνοντάς το δυστυχισμένο; Κανείς δεν είπε ότι ο χωρισμός δε θα είναι μια πληγή στην ψυχούλα του, αλλά μια πληγή που σταδιακά θα γιατρευτεί, αν παλεύουν κι οι δυο γονείς. Ενώ ένα διαταραγμένο περιβάλλον θα δημιουργήσει μια μόνιμη πληγή, τόσο βαθιά, που θα είναι πολύ δύσκολο να επουλωθεί.
Μια παιδική ηλικία με όμορφες εικόνες κι αναμνήσεις θα οδηγήσει σε μια όμορφη ενήλικη ζωή, ενώ το ακριβώς αντίθετο μπορεί να έχει ολέθριες συνέπειες, όχι πάντα, αλλά αρκετές φορές. Γι’ αυτό, γονείς, πλάστε χαρούμενες αναμνήσεις στα παιδιά σας, γιατί, μην ξεχνάτε, είστε κι εσείς μέρος αυτών!
