Ως εκπρόσωπος της μειονότητας του φτωχού πλην τίμιου I.Q 100, δεν μπορώ να μην γοητεύομαι από την θεωρία των παιδιών indigo που κάνει ένα δυναμικό comeback. Η θεωρία οφείλεται στην Αμερικανίδα Nancy Ann Tape που πίστευε ότι μπορεί να διακρίνει στις αύρες κάποιων παιδιών υπερφυσικές δυνατότητες που θα άλλαζαν τον κόσμο, υψηλή νοημοσύνη, ενσυναίσθηση, ένστικτο, επαναστατικότητα. Έτσι, το διόλου αθώο και σώας τας φρένας 1970 ακούστηκαν για πρώτη φορά τα παιδιά indigo, ή παιδιά αστέρια ή παιδιά ουράνια τόξα…γιατί υπήρχαν και εμπριμέ αύρες…αλλοίμονο…seventies ήταν αυτά…όλοι έχουμε δει τη «θεία μου τη χίπισσα».
Γιατί όμως αυτή η θεωρία ξαναβρίσκει γόνιμο έδαφος σήμερα στα μαμαδο-blogs, στα ψυχο-sites και στις σχολικές τάξεις; Οι σημερινοί γονείς είναι οι καλύτεροι των τελευταίων 2,5 εκατομμυρίων χρόνων. Θεωρούν τα παιδιά τους αυτόνομες προσωπικότητες κι όχι κτήματά τους. Θέλουν να τους προσφέρουν το καλύτερο. Ασφάλεια, καλή ψυχολογία, μόρφωση, ανατομικά παπούτσια, cupcakes χωρίς γλουτένη. Αλλά μπορούν;
Σε πολλές οικογένειες ο κανόνας είναι το ένα παιδί. Η ανατροφή έχει γίνει απαιτητική και περίπλοκη. Η προνηπιακή εκπαίδευση ανεβάζει συνεχώς τα standards κάνοντας τα Πανεπιστήμια να φαίνονται ανοργάνωτα πάρτυ. Οι γονείς έχουν να αντιμετωπίσουν δεκάδες περιορισμούς. Την παγκόσμια οικονομική κρίση, τα προσωπικά τους βιώματα από τις εποχές που το παιδί καθόταν στο αυτοκίνητο μπροστά και έβγαζε το κεφάλι από το παράθυρο, ενοχές, κενά, σύνδρομα κατωτερότητας και τον τρελό ανταγωνισμό μεταξύ τους.
Ο γονεϊκός ναρκισσισμός προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στην σκληρή πραγματικότητα ότι η NASA δεν περιμένει τα Ελληνάκια για να επανδρώσει διαστημόπλοια κι ότι τα talent shows κάνουν πλάκα μαζί τους. Κι έτσι γεννιούνται τα παιδιά indigo… μέσα στην ανασφάλεια και στην απελπισία μιας μεταβατικής για την ανθρωπότητα περιόδου που οι πόροι στερεύουν και η πληροφορία απαξιώνεται.
Κι όταν η δασκάλα κάνει παράπονα; Όταν ο σχολικός ψυχολόγος αφήνει υπονοούμενα; Τί κάνουμε τότε; Αποδεχόμαστε την υπερβολική κατανάλωση διαγνώσεων όπως δυσλεξία, υπερκινητικότητα, asperger; Ή λέμε πως τα παιδιά μας διαταράσσουν την τάξη γιατί είναι πανέξυπνα και βαριούνται, έχουν ενσυναίσθηση και καταλαβαίνουν ότι η δασκάλα δεν τους πάει, και μια προσωπικότητα ανατρεπτική; Είναι δύσκολο να περιμένεις ότι ένα περίεργο παιδί θα προσαρμοστεί σε έναν κόσμο που χάνονται και οι καλύτεροι, οπότε…επενδύεις στο ότι ο κόσμος θα του χαριστεί και θα αλλάξει για αυτό.
Το θέμα είναι πως θα διατηρήσουμε τη βεβαιότητα ότι προσφέρουμε στα παιδιά μας δημιουργώντας το έδαφος για ρεαλιστικούς στόχους αυτοπραγμάτωσης που θα δώσουν νόημα στις ζωές τους. Μπορούμε να παραμείνουμε αισιόδοξοι ακόμα και στις πιο δύσκολες διαγνώσεις. Να είμαστε ανοιχτόμυαλοι απέναντι στους θεραπευτές. Aν θέλουμε να κοιτάξουμε προς τα πίσω, ας δούμε όσα ο άνθρωπος πέτυχε ως τώρα παρά τις αντιξοότητες κι όχι όσα θα πετύχαινε αν ήταν indigo. Αν θέλουμε οπωσδήποτε να κάνουμε τη διαφορά δεν έχουμε παρά να επενδύσουμε στην αγάπη. Οι έρευνες τη συνδέουν πολύ περισσότερο με το αυξημένο I.Q από ότι την εκπαίδευση και την κληρονομικότητα.
ς εκπρόσωπος της μειονότητας του φτωχού πλην τίμιου I.Q 100, δεν μπορώ να μην γοητεύομαι από την θεωρία των παιδιών indigo που κάνει ένα δυναμικό comeback. Η θεωρία οφείλεται στην Αμερικανίδα Nancy Ann Tape που πίστευε ότι μπορεί να διακρίνει στις αύρες κάποιων παιδιών υπερφυσικές δυνατότητες που θα άλλαζαν τον κόσμο, υψηλή νοημοσύνη, ενσυναίσθηση, ένστικτο, επαναστατικότητα. Έτσι, το διόλου αθώο και σώας τας φρένας 1970 ακούστηκαν για πρώτη φορά τα παιδιά indigo, ή παιδιά αστέρια ή παιδιά ουράνια τόξα…γιατί υπήρχαν και εμπριμέ αύρες…αλλοίμονο…seventies ήταν αυτά…όλοι έχουμε δει τη «θεία μου τη χίπισσα».
Γιατί όμως αυτή η θεωρία ξαναβρίσκει γόνιμο έδαφος σήμερα στα μαμαδο-blogs, στα ψυχο-sites και στις σχολικές τάξεις; Οι σημερινοί γονείς είναι οι καλύτεροι των τελευταίων 2,5 εκατομμυρίων χρόνων. Θεωρούν τα παιδιά τους αυτόνομες προσωπικότητες κι όχι κτήματά τους. Θέλουν να τους προσφέρουν το καλύτερο. Ασφάλεια, καλή ψυχολογία, μόρφωση, ανατομικά παπούτσια, cupcakes χωρίς γλουτένη. Αλλά μπορούν;
Σε πολλές οικογένειες ο κανόνας είναι το ένα παιδί. Η ανατροφή έχει γίνει απαιτητική και περίπλοκη. Η προνηπιακή εκπαίδευση ανεβάζει συνεχώς τα standards κάνοντας τα Πανεπιστήμια να φαίνονται ανοργάνωτα πάρτυ. Οι γονείς έχουν να αντιμετωπίσουν δεκάδες περιορισμούς. Την παγκόσμια οικονομική κρίση, τα προσωπικά τους βιώματα από τις εποχές που το παιδί καθόταν στο αυτοκίνητο μπροστά και έβγαζε το κεφάλι από το παράθυρο, ενοχές, κενά, σύνδρομα κατωτερότητας και τον τρελό ανταγωνισμό μεταξύ τους.
Ο γονεϊκός ναρκισσισμός προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στην σκληρή πραγματικότητα ότι η NASA δεν περιμένει τα Ελληνάκια για να επανδρώσει διαστημόπλοια κι ότι τα talent shows κάνουν πλάκα μαζί τους. Κι έτσι γεννιούνται τα παιδιά indigo… μέσα στην ανασφάλεια και στην απελπισία μιας μεταβατικής για την ανθρωπότητα περιόδου που οι πόροι στερεύουν και η πληροφορία απαξιώνεται.
Κι όταν η δασκάλα κάνει παράπονα; Όταν ο σχολικός ψυχολόγος αφήνει υπονοούμενα; Τί κάνουμε τότε; Αποδεχόμαστε την υπερβολική κατανάλωση διαγνώσεων όπως δυσλεξία, υπερκινητικότητα, asperger; Ή λέμε πως τα παιδιά μας διαταράσσουν την τάξη γιατί είναι πανέξυπνα και βαριούνται, έχουν ενσυναίσθηση και καταλαβαίνουν ότι η δασκάλα δεν τους πάει, και μια προσωπικότητα ανατρεπτική; Είναι δύσκολο να περιμένεις ότι ένα περίεργο παιδί θα προσαρμοστεί σε έναν κόσμο που χάνονται και οι καλύτεροι, οπότε…επενδύεις στο ότι ο κόσμος θα του χαριστεί και θα αλλάξει για αυτό.
Το θέμα είναι πως θα διατηρήσουμε τη βεβαιότητα ότι προσφέρουμε στα παιδιά μας δημιουργώντας το έδαφος για ρεαλιστικούς στόχους αυτοπραγμάτωσης που θα δώσουν νόημα στις ζωές τους. Μπορούμε να παραμείνουμε αισιόδοξοι ακόμα και στις πιο δύσκολες διαγνώσεις. Να είμαστε ανοιχτόμυαλοι απέναντι στους θεραπευτές. Aν θέλουμε να κοιτάξουμε προς τα πίσω, ας δούμε όσα ο άνθρωπος πέτυχε ως τώρα παρά τις αντιξοότητες κι όχι όσα θα πετύχαινε αν ήταν indigo. Αν θέλουμε οπωσδήποτε να κάνουμε τη διαφορά δεν έχουμε παρά να επενδύσουμε στην αγάπη. Οι έρευνες τη συνδέουν πολύ περισσότερο με το αυξημένο I.Q από ότι την εκπαίδευση και την κληρονομικότητα.
