Έχω ένα υπέροχο παιδάκι 11 ετών. Και σαν χωρισμένος μπαμπάς, πέρα από τις καθημερινές που τον βλέπω, τον παίρνω από το σχολείο, τον πάω αγγλικά ή υπολογιστές, τον έχω μαζί μου δυο Σαββατοκύριακα το μήνα. Αλλά και πριν χωρίσουμε με τη μαμά του, το Σαββατοκύριακο ήταν πάντα οι μέρες της εβδομάδας όπου ο μπαμπάς αναλάμβανε δράση «γιατί πρέπει να κάνω δουλειές, να ψωνίσω, να καθαρίσω, να μαγειρέψω, κάνε κι εσύ κάτι». Ξέρετε, τα κλασσικά, ο άντρας δεν κάνει τίποτα και η γυναίκα τα κάνει όλα και είχε το παιδί 9 μήνες στην κοιλιά της και δεν ξέρουμε εμείς τι έχει τραβήξει και…
Θυμάμαι σαν χθες ένα τέτοιο Σάββατο πρωί πριν πολλά χρόνια, που είχα ξυπνήσει αλλά δεν είχα ξυπνήσει στην πραγματικότητα, 10 παρά το πρωί, να σπρώχνω το καρότσι με τον μικρό μέσα και να μην βλέπω το τραμ στον Φλοίσβο. Κυριολεκτικά. Κοτζάμ τραμ. Ο οδηγός έκοψε ταχύτητα, χτύπησε το κουδούνι, περισσότερο θέλω να πιστεύω από συμπαράσταση και λιγότερο για να μου την πει, σήκωσα το χέρι και του ζήτησα συγνώμη. Ήταν Σάββατο πρωί. 10 παρά. Κι αντί να κοιμάμαι, έσπρωχνα ένα καρότσι στο δρόμο. Και δεν έχω πάρει παράσημο ακόμα, ούτε εγώ, ούτε εσύ που με διαβάζεις.
Η πιο ωραία full time δουλειά στον κόσμο
Αυτά τα δυο Σου-Κου λοιπόν, του χωρισμένου μπαμπά, όσο κι αν θες να κοιμηθείς, θες (και «πρέπει») παράλληλα να ξυπνήσεις για να είσαι παρέα του. Να καθίσετε μαζί το πρωί. Να δεις παιδικά δίπλα του. Να «πιείτε καφέ». Κι από εκεί και πέρα, πρέπει να βγάλεις πρόγραμμα, με όλα αυτά που θέλει να κάνει το Σαββατοκύριακο. Τι θέλει ένα παιδί τις μοναδικές δυο μέρες που δεν έχει σχολείο; Να ξεκουραστεί, να δει τους φίλους του, να παίξει, να περάσει καλά. Ποιος είναι ο άνθρωπός του για να τα κανονίσει όλα αυτά; Ο μπαμπάς.
Έχεις κανονίσει ή οφείλεις να έχεις κανονίσει το πρόγραμμα από τις προηγούμενες μέρες. Έχεις πάρει τηλέφωνο τους γονείς των φίλων του. «Τι θα κάνουμε Σαββατοκύριακο»; Εξαρτάται από τον καιρό – αν είναι καλός, ξαμολιόμαστε έξω, αν δεν είναι όμως, πρέπει να βρούμε δραστηριότητα εσωτερικού χώρου. Πρέπει να μπορούν οι φίλοι του, οι μπαμπάδες τους και οι μαμάδες τους. Να μην έχουν κάποια δουλειά, κάποια υποχρέωση, κάποιο παιδικό πάρτι να πάνε ή κάποια επίσκεψη. Να βολεύουν τα ωράρια. Να συμφωνήσεις το μέρος. Αν πεις για σινεμά, να θέλουν όλα τα παιδάκια να δουν τον «Απαισιότατο» ή να μην έχει δει το ένα παιδί την καινούργια «Εποχή των Παγετώνων».
Πρέπει να κανονίσεις το πού θα φάτε. Να είναι κάτι που τους αρέσει και κάπου που θα βρείτε να καθίσετε χωρίς να περιμένετε 20 λεπτά να αδειάσει τραπέζι, διότι όταν ένα παιδί πεινάει, πεινάει τώρα και θέλει να φάει ΤΩΡΑ. Προσοχή: το πρόγραμμα πρέπει να είναι πλήρες. Γεμάτο. Από νωρίς μέχρι αργά. Καμιά φορά φεύγετε από το σπίτι νωρίς το μεσημέρι και γυρνάτε αργά το βράδυ. Διότι τα πιτσιρίκια έχουν αντοχές. Όπως είχες κι εσύ κάποτε. Τώρα βέβαια δεν έχεις, αλλά αυτό είναι δικό σου πρόβλημα, όχι του παιδιού.
Το πρόγραμμα πρέπει να είναι φουλ – κομπλέ όλο το Σαββατοκύριακο. Και Σάββατο και Κυριακή. Κι ας έχει ντέρμπι στην τηλεόραση. Κι ας βρέχει έξω. Κι ας χιονίζει ή έχει καύσωνα. Δεν γίνεται να κλειστείτε μέσα, όταν οι φίλοι του θα μαζευτούν σε ένα σπίτι ή θα πάνε λούνα – παρκ ή έχει παιδικό πάρτυ. Ο μπαμπάς πρέπει να είναι πάντα μάχιμος. Να το πάει και να το φέρει το παιδί. Να περιμένει εκεί ή κάπου εκεί δίπλα. Να κάτσει με τις ώρες με ανθρώπους που μπορεί να είναι οι ωραιότεροι τύποι του κόσμου (για καλή μου τύχη οι γονείς των φίλων του είναι ωραίοι άνθρωποι) ή με ανθρώπους που δεν έχει να πει απολύτως τίποτα – μου έχει τύχει παλιότερα. Να κάτσει και να πίνει καφέ στην κοντινότερη πλατεία για τρεις ώρες μόνος του, μέχρι να έρθει η ώρα να τον πάρει από ένα σπίτι όπου «δεν επιτρέπονται οι γονείς». Να έχει τον νου του αν έχει φάει. Να έχει δεύτερη μπλούζα μαζί αν έχει γίνει μούσκεμα.
Θέλετε να μάθετε πώς είναι η πραγματική Οργή; Να στραβώσει για «φ» ή «ψ» λόγους το πρόγραμμα του Σαββατοκύριακου. Να τύχει κάτι σε κάποιον, να φας ένα «άκυρο» από δω, ένα «κάτι μας έτυχε» από εκεί και να πρέπει να πεις στο παιδί «τελικά δεν θα πάμε εκεί που λέγαμε». Ωραία. Και τι θα κάνουμε; Πώς θα περάσει η μέρα; Πώς θα φύγει η τσαντίλα από τη φάτσα του; Πώς θα βρεις σε dt εναλλακτική λύση, να κάνεις κάτι ωραίο; Θα βρεις. Κάτι θα σκαρφιστείς. Κάτι θα κατεβάσει το κεφάλι σου. Και ξέρεις γιατί; Διότι είσαι ο μπαμπάς. Είσαι ένας «Σούπερμαν με παντούφλες». Ένας κανονικός άνθρωπος με υπερδυνάμεις, αυτός που κοιτάζει το παιδί και πρέπει πάντα να δίνει τη λύση. Ο ακούραστος. Ο ακάματός. Ο ευρηματικός. Αυτός που έχει πάντα δέκα εναλλακτικές στο τσεπάκι.
Είναι δύσκολη «δουλειά» να είσαι μπαμπάς. Είναι ακόμα δυσκολότερη το Σαββατοκύριακο. Τις μέρες που κανονικά πρέπει να φορτίσεις μπαταρία, εσύ τραβάς κι άλλο ρεύμα, ξεκινάει η επόμενη εβδομάδα και είσαι ακόμα πιο κουρασμένος απ’ ό,τι ήσουν στο τέλος της προηγούμενης. Αλλά δεν υπάρχει ταυτόχρονα ωραιότερη «δουλειά» απ’ αυτή του μπαμπά. Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα, από την ευτυχισμένη φάτσα ενός παιδιού, που πέρασε καλά και πέφτει για ύπνο αποκαμωμένος. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο υπέροχο, από την ατάκα «θα μου λείψεις» όταν τον επιστρέφεις στη μαμά του. Με κάποιον μαγικό τρόπο, όλα αυτά που έκανες, έπιασαν τόπο, όλη η κούραση κεφαλοποιήθηκε σε αγάπη. Κι όλο αυτό, είναι η καλύτερη «ντόπα» για να πάρεις κουράγιο για την επόμενη μέρα.
