Υπάρχουν τέλειοι γονείς; Ποιοι είναι; Πώς αντιδρούν; Τι τους κάνει να ξεχωρίζουν; Δεν θα σας αφήσουμε με την απορία. Θα σας αποκαλύψουμε τη μεγάλη αλήθεια: Δεν υπάρχει τέλειος γονιός!
Τώρα που μάθαμε την αλήθεια μπορούμε να αποενεχοποιηθούμε και να δράσουμε χωρίς προσχήματα.
Να υψώσουμε τη φωνή μας, να πούμε “όχι”, ακόμα και να τα στεναχωρήσουμε…
Να βγάλουμε το “κοστούμι” από την αποστείρωση, να βρούμε ρόλο στα μέτρα μας, να είμαστε επιτέλους ο αληθινός, αυθεντικός εαυτός μας.
Γιατί δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς- υπάρχουν αληθινοί γονείς.
Οι αληθινοί γονείς κάνουν λάθη, έχουν ελαττώματα και αδυναμίες, δεν μπορούν να κάνουν τα πάντα, δεν μπορούν να τα προσφέρουν ή να τα προλαβαίνουν όλα…
Οι αληθινοί γονείς έχουν αγωνίες, αγωνίζονται, αλλά δεν τα καταφέρνουν πάντα.
Αν αποδεχτούμε την φύση μας, το πεπερασμένο των δυνατοτήτων μας, ίσως αγαπήσουμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας : Τον πραγματικό μας εαυτό, όχι τον ιδανικό!
Κάπως έτσι οι μύθοι “απομυθοποιούνται”, όμως δεν πειράζει. Για την ακρίβεια θα μπορούσαμε να πούμε ότι έτσι ίσως να είναι καλύτερα. Πιο κοντά στα ανθρώπινα μέτρα.
Τα παιδιά μας το ξέρουν (κι ας μην το ξέρουμε εμείς, ότι αυτά το ξέρουν!):
Δεν χρειάζονται τους γονείς τους να είναι τέλειοι, θέλουν μόνο να τα αγαπάνε.
Να είναι εκεί γι’αυτά, να τα νοιάζονται και να τα φροντίζουν.
Κι αν κάποτε γίνουν κακομαθημένα, είναι μάλλον γιατί εμείς τα μάθαμε να είναι έτσι. Γιατί εμείς, οι γονείς τους φοβηθήκαμε να τους πούμε όχι, μην τα στεναχωρήσουμε, μην τους λείψει τίποτα…
Τα παιδιά όμως, πάνω απ’όλα, χρειάζονται αγάπη και την φυσική μας παρουσία.
Να τι χρειάζεται: Nα είμαστε παρόντες, όχι να είμαστε τέλειοι… Αρκεί να είμαστε εκεί όταν μας χρειάζονται, να τα πάρουμε αγκαλιά, να τους πούμε μια καλή κουβέντα, να μας νιώσουν δίπλα τους. Τι κι αν τους προσφέρουμε ένα τέλειο δώρο αν όλα τα παραπάνω απουσιάζουν;
Η ζωή μας μπορεί να γίνει πιο απλή και πιο ωραία, αν αποδεχτούμε το πεπερασμένο των δυνατοτήτων μας.
Η ζωή με τα παιδιά μας μπορεί και αξίζει να είναι πιο αυθόρμητη, πιο αθώα, πιο πηγαία, χωρίς να καταπνίγεται στα ”πρέπει” και στα ”μη”.
Οι γονείς δεν είναι ούτε τέλειοι, ούτε υπεράνθρωποι κι αυτό (μπορεί να) είναι υπέροχο μέσα στην απλότητά του!
