Τα παιδιά κι οι γονείς. Οι γονείς και τα παιδιά. Αυτές οι δύο έννοιες δε θα αλλάξουν, δε θα απαρνηθούν η μία την άλλη ποτέ. Είναι ένας δεσμός αληθινής κι ανιδιοτελούς αγάπης. Οι γονείς παραμένουν γονείς για πάντα και τα παιδιά όσο κι αν μεγαλώσουν πάντα παιδιά θα είναι για εκείνους. Μεγάλα παιδιά, αφού τα χρόνια πέρασαν.
Τα χρόνια πέρασαν κι εκείνα όπως φυσικό είναι σιγά-σιγά άρχισαν να εγκαταλείπουν τη ζεστή φωλίτσα τους, τη θερμή και τρυφερή αγκαλιά των γονέων και να δημιουργούν δικές τους φωλιές, όπως εκείνα μια ζωή φαντάζονταν. Όσο μακριά κι αν πάει όμως ένα παιδί, πάντα θα βρίσκει τον δρόμο και θα επιστρέφει στην πρώτη φωλιά του.
Το πατρικό σπίτι για τα παιδιά είναι εκείνο το ιερό μέρος μέσα στο οποίο γαλουχήθηκαν, έπαιξαν, μεγάλωσαν, γέλασαν ή έκλαψαν, το μέρος που μια ζωή θα βρίσκεται μέσα στην ψυχή τους με όμορφες κι άσχημες αναμνήσεις. Το μέρος που πάντα θα αποκαλούν «σπίτι» ακόμη κι αν αυτό καταστραφεί, καεί, ακόμη κι αν γίνει ερείπιο. Αυτά θα περνούν πάντα απ’ έξω και θα νοσταλγούν.
Όμως, παρ’ όλες αυτές τις αλήθειες, για να φύγει ένα παιδί απ’ τη φωλιά του, το σπίτι του, θα πρέπει να περάσει η ζωή του από σαράντα κύματα. Οι γονείς θα πρέπει να του δείξουν εμπιστοσύνη, ακόμη κι αν στην ουσία δεν του έχουν και να το αφήσουν να πάρει τον δρόμο του και να χαράξει τη δική του πορεία.
Τα παιδιά κάποια στιγμή απογαλακτίζονται. Τα παιδιά ωριμάζουν, μεγαλώνουν και πρέπει να ζήσουν νέες καταστάσεις, που θα τα ωριμάσουν περισσότερο και θα δημιουργήσουν κατασταλαγμένους ανθρώπους με νόηση και βούληση, ώστε οι πράξεις τους να έχουν καλό αντίκτυπο πάνω απ’ όλα στους ίδιους κι έπειτα στην κοινωνία.
Κι αν οι γονείς δεν το πάρουν απόφαση, δε δεχτούν πως τα παιδιά πρέπει να φύγουν –κάτι τέρμα εγωιστικό–, θα πληγώσουν τον χαρακτήρα των ίδιων τους των παιδιών και δε θα τα αφήσουν να ανοιχτούν, να κολυμπήσουν στα βαθιά για να αντικρύσουν την ουσία της ζωής. Την αποτυχία, αλλά και την επιτυχία. Τα παιδιά θα πρέπει να μάθουν να κολυμπούν μόνα τους, χωρίς τη βοήθεια των γονιών. Τέρμα πια τα φουσκωτά προστατευτικά μπρατσάκια.
Αν τα παιδιά δε νιώσουν πως οι γονείς τα εμπιστεύονται, εκείνα θα οδηγούνται κατευθείαν στην αποτυχία. Θα νιώθουν συνεχώς ανασφαλείς και θα έχουν την άσχημη αντίληψη πως δεν μπορούν να ανοιχθούν, δεν μπορούν να ζήσουν μόνα, δε μπορούν να γίνουν κάτι. Θα τα κυριαρχεί σε όλη την πορεία της ζωής τους ο φόβος. Ο φόβος της αληθινής ζωής.
Αν δε ζήσουν τη ζωή με το κουτάλι κάποια στιγμή είτε θα ξεσπάσουν και θα κλείσουν μια για πάντα την πόρτα σε εκείνους που τόσο καιρό δεν του την άνοιγαν είτε θα μείνουν για πάντα αδρανείς στα αβγά τους, στη φωλίτσα τους. Θα μιζεριάσουν κι από μόνα τους θα κλείσουν την πόρτα στην αληθινή ζωή έξω απ’ αυτήν.
Τα παιδιά όλου του κόσμου θέλουν να νιώθουν την εμπιστοσύνη εκείνων που τα μεγάλωσαν, θέλουν να τους βλέπουν στο πλευρό τους, με θετική στάση να πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν μόνα. Γιατί μόνο έτσι θα τα καταφέρουν. Οι γονείς είναι πάντα γονείς και τα παιδιά πάντοτε παιδιά, είναι ένας κύκλος ζωής. Αν, όμως, οι γονείς δεν αντιληφθούν πως τα παιδιά τους κάποια στιγμή θα κάνουν δικά τους παιδιά και πως για να τα κάνουν θα πρέπει πρώτα να ζήσουν και να κατασταλάξουν θα δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος.
Γιατί οι γονείς με απωθημένα είναι ό,τι χειρότερο. Οπότε θα πρέπει να δείχνουμε κατανόηση στα παιδιά μας και στο κατάλληλο χρονικό σημείο να ανοίγουμε σε εκείνα το πορτάκι του κλουβιού για να πετούν όπως εκείνα μπορούν ψηλά, μακριά, με πάθος και ορμή.
Εκείνα όμως να θυμάστε πως πάντα θα γυρνούν στην αγκαλιά σας, όσο μακριά κι αν ταξιδέψουν. Πουλιά είναι.
