«Μαμά, μπαμπά, σήμερα ο Justin έκανε εμετό στην τάξη!», λέει ο γιος μου, με εκείνο το βλέμμα δέους που συνήθως τον κυριεύει όταν παίζει ηλεκτρονικά παιχνίδια. Είμαι σίγουρη ότι ήταν ένα μεγαλειώδες θέαμα, αλλά το λυπάμαι το καημένο παιδάκι. Ο εμετός δεν είναι ποτέ διασκεδαστικός, ιδιαίτερα όταν τον κάνεις σε μια τάξη γεμάτη με τους συμμαθητές σου.
«Ναι, τον καημένο!».
«Ναι! Έβηχε τόσο δυνατά που έκανε εμετό! Η αδερφή του είναι άρρωστη με γρίπη στο σπίτι, οπότε μάλλον και εκείνος έχει το ίδιο».
Το αίμα μου παγώνει και νιώθω να με κυριεύει η οργή. Οριακά συγκρατούμαι, λέγοντας μόνο ότι ελπίζω ο Justin να γίνει σύντομα καλά, και στέλνω το γιο μου να διαβάσει τα μαθήματά του. Αλλά βαθιά μέσα μου, το βλέπω να έρχεται, και το αριστερό μου μάτι αρχίζει να πεταρίζει.
Λίγες ώρες αργότερα, έχω πειστεί ότι πρέπει να αγοράσω λαχείο γιατί το ένστικτό μου έπεσε διάνα. Ο πυρετός της γρίπης αρχίζει να ανεβαίνει.
Συνολικά, ο γιος μου πέρασε έντεκα ημέρες άρρωστος. Με το σύζυγό μου χάσαμε τέσσερις μέρες (απλήρωτες) δουλειάς. Έκανα μια εβδομάδα να δω τα έφηβα παιδιά μου, γιατί μπήκαμε σε καραντίνα στα δωμάτιά μας για να ελαχιστοποιήσουμε την έκθεση. Ευτυχώς, εκείνα τη γλίτωσαν. Εγώ, ωστόσο, αυτή τη στιγμή έχω πρησμένους λεμφαδένες, πόνους σε όλο το σώμα, μια κόπωση που δεν περνάει όσους καφέδες κι αν πιώ, και σπασμούς από το βήχα, που με αναγκάζουν να φοράω πάνες. Ναι, ακριβώς. Βήχω τόσο δυνατά, που τα κάνω πάνω μου.
Και εμείς είμαστε από τους τυχερούς. Καθώς είμαστε αρκετά δυνατοί και κατά τα άλλα υγιείς, η γρίπη δεν μας χτύπησε τόσο βαριά όσο θα μπορούσε.
Πέρα από τις εργατοώρες που χάσαμε, ξοδέψαμε και εκατοντάδες δολάρια, τα οποία δεν μας περίσσευαν, σε γιατρούς, απλώς και μόνο για να γίνει η επίσημη διάγνωση της γρίπης και να πάρουμε στα χέρια μας το χαρτί του γιατρού που ζητάει το σχολείο για να δικαιολογηθούν οι απουσίες.
Μέσα σε όλα αυτά, ωστόσο, μάθαμε και κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες: τις τελευταίες δύο εβδομάδες σημειώθηκαν 1.300 κρούσματα γρίπης στην πόλη μας, η οποία έχει 1.900 κατοίκους.
Αυτό που ξεκίνησε ως φήμη και κουτσομπολιό, τελικά επιβεβαιώθηκε: Κάποιος αθλητής δεν ήθελε να χάσει έναν αγώνα, με συνέπεια να μολύνει όλη την ομάδα του – και τις οικογένειές της. Και μετά κάποιοι από αυτούς επέστρεψαν στο σχολείο και μόλυναν τους συμμαθητές τους – και τις οικογένειές τους. Και μετά κάποιοι δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να πάνε στη δουλειά, με συνέπεια να μολύνουν τους συναδέλφους τους στο γραφείο. Και μετά κάποιοι θεώρησαν ότι θα αντιμετώπιζαν την οργή Θεού, έτσι πήγαν στην εκκλησία και έκαναν χειραψία με όλους, μεταδίδοντάς τους τη χαρά τους και τα μικρόβιά τους. Και πάει λέγοντας.
Δεν ξέρω πόσο πιο σαφές να το κάνω: Αν είστε άρρωστοι, μείνετε σπίτι. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι, αλλά δεν χρειάζεται να βρίσκεστε πάση θυσία στην εκκλησία, στο σχολείο ή στον αγώνα της ομάδας σας. Μείνετε σπίτι.
Αν το παιδί σας είναι άρρωστο και πιστεύετε ότι δεν μπορείτε να λείψετε από τη δουλειά για να μείνετε μαζί του στο σπίτι, το καταλαβαίνω. Αλήθεια. Μου έχει συμβεί. Πολλές φορές. Αλλά μόνο αν δεν έχετε απολύτως καμία άλλη επιλογή. Διαφορετικά, μείνετε σπίτι με το παιδί σας. Φανταστείτε δεκάδες άλλα άρρωστα παιδιά και τις οικογένειές τους να δοκιμάζονται όπως εσείς ή ακόμα χειρότερα, απλώς και μόνο επειδή επιλέξατε να στείλετε το δικό σας στο σχολείο με γρίπη.
Και δεν μιλάμε για μια μύτη που τρέχει, αλλά για τη γρίπη – μια ασθένεια που μπορεί να σκοτώσει κάποιον ευάλωτο οργανισμό. Το περσινό εμβόλιο, σύμφωνα με στατιστικές, ήταν αποτελεσματικό μόλις σε ποσοστό 43%, οπότε επιλέγοντας να στείλετε ένα μολυσμένο άτομο σε δημόσιο χώρο, είτε πρόκειται για το παιδί σας που πηγαίνει στο σχολείο είτε για εσάς που πηγαίνετε στο γραφείο, είναι σαν βγάζετε έξω το νήπιό σας ενώ κρατάει στα χέρια του ένα όπλο γεμάτο σφαίρες. Είναι ανεύθυνο και επικίνδυνο και ρισκάρετε ακόμα και τη ζωή άλλων ανθρώπων. Παίζετε ρωσική ρουλέτα με την υγεία μικρών παιδιών όπως το δικό σας.
Καθώς βλέπω ότι το πρόβλημα έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα εξής:
1. Ο κόσμος πρέπει να μπορεί να μείνει σπίτι με το άρρωστο παιδί του (ή όταν είναι ο ίδιοι άρρωστοι) χωρίς να ανησυχεί μήπως χάσει τη δουλειά του. Πρέπει να βελτιωθούν κάποια βασικά πράγματα στον εργασιακό τομέα. Ακόμα και αν είστε στη θέση του πελάτη, σκεφτείτε το εξής: Θα θέλατε ο μάγειρας που ετοίμασε το φαγητό σας να σύρθηκε στη δουλειά άρρωστος, με το ζόρι, και να ανάπνεε πάνω από το πιάτο σας;
2. Δεν πρέπει να κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας αλλά να σκεφτόμαστε και τις ευρύτερες συνέπειες των πράξεών μας. Μην κομπάζετε για το πόσο ένθερμα προστατεύετε το παιδί σας, από τη στιγμή που το αφήνετε σκόπιμα να μολύνει το παιδί μιας άλλης μητέρας. Για το δικό μου παιδί, εσείς είστε η απειλή, και θα υπερασπιστώ τη ζωή του εξίσου ένθερμα.
Το θέμα δεν αφορά εμένα ή εσένα, αλλά όλους μας, και τα παιδιά μας. Όλους εμάς που προσπαθούμε να δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο και που αγωνιζόμαστε καθημερινά ενάντια στο στρες και στα έξοδα μιας ακόμα νοσηλείας η οποία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Δεν θέλω ούτε τα δικά σας παιδιά να συνεχίσουν να αρρωσταίνουν ούτε το δικό μου. Ποτέ δεν θα άφηνα σκόπιμα το παιδί μου να κάνει κακό στα δικά σας. Περιμένω λοιπόν κι από εσάς το ίδιο. Δεν νομίζω ότι ζητάω πολλά.
