«Γιατί να είσαι τόσο ιδιότροπος στο φαγητό;»
Μπορεί μεταξύ μας οι μαμάδες να μιλάμε για τις παραξενιές των μελών της οικογένειάς μας σε ό,τι αφορά το φαγητό, όμως καλό είναι να αποφεύγουμε να βάζουμε «ταμπέλες» στο παιδί. Διαφορετικά απλά θα αποδεχτεί και το ίδιο ότι είναι «ιδιότροπο στο φαγητό», που σημαίνει ότι δύσκολα δοκιμάζει νέες γεύσεις και δεν του αρέσει να τρώει ένα σωρό φαγητά και θα θεωρεί ότι είναι απολύτως λογικό να συνεχίσει να φέρεται έτσι.
«Φάε άλλες δυο κουταλιές ρύζι και τέσσερα κομματάκια κοτόπουλο κι είσαι εντάξει»
Η πρόθεσή μας είναι να βεβαιωθούμε ότι το παιδί έχει φάει την ποσότητα που εμείς θεωρούμε απαραίτητη από το φαγητό που του έχουμε φτιάξει, όμως στην πραγματικότητα κανείς δεν έχει το δικαίωμα να υπαγορεύει την ποσότητα της τροφής που χρειαζόμαστε -εκτός, φυσικά, από την όρεξή μας. Μόνο έτσι το παιδί θα μάθει να ακούει τα σημάδια που στέλνει το σώμα του, αποφεύγοντας την υιοθέτηση οποιασδήποτε ακραίας (και επικίνδυνης) στάσης απέναντι στο φαγητό.
«Δεν θα σ’ αρέσει»
Ακόμα κι αν έχετε βάσιμους λόγους να πιστεύετε ότι κάτι δεν πρόκειται να ταιριάζει με τις γευστικές προτιμήσεις του παιδιού, αφήστε το να δοκιμάσει εάν το ζητήσει. Είναι σημαντικό τα παιδιά να βλέπουν τους γονείς να είναι ανοιχτοί και να τα ενθαρρύνουν να δοκιμάζουν νέες γεύσεις. Εξάλλου, είναι πολύ πιθανό να εκπλαγείτε πραγματικά από τι αρέσει και τι όχι στο παιδί τελικά!
«Τουλάχιστον δοκίμασε»
Η έκκληση να φάει «έστω μια μπουκιά» από ένα φαγητό είναι μια τεχνική που χρησιμοποιούμε συχνά οι γονείς -με την ελπίδα ότι το παιδί θα διαπιστώσει πόσο νόστιμο είναι- και που πράγματι για κάποια παιδιά έχει αποτέλεσμα. Υπάρχουν όμως και κάποια που το μόνο που αισθάνονται μ’ αυτή την απαίτησή μας είναι καταπίεση. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, κάλο είναι να το αποφεύγουμε, γιατί το πιο σημαντικό είναι να φροντίζουμε στο οικογενειακό τραπέζι να υπάρχει ευχάριστο κλίμα χωρίς εντάσεις και καυγάδες.
