Μην φοβόμαστε να είμαστε ειλικρινείς με τα παιδιά μας και να μην τους κρύβουμε την αλήθεια. Τα παιδιά πρέπει να ξέρουν την αλήθεια για ότι και αν έχει συμβεί. Δεν χρειάζεται να τα μεγαλώνουμε σε ένα «ασφαλές κουτάκι» και να τους κοινοποιούμε μόνο τις θετικές πλευρές της ζωής. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν και τις κακοτοπιές της ζωής, έτσι θα γίνουν ανθεκτικά. Με το να τους κρύβουμε την αλήθεια, το μόνο που καταφέρνουμε (άθελά μας) είναι να τα γεμίζουμε υποψίες, φοβίες και ανησυχίες.
Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να ζήσουν τη ζωή τους, να κάνουν τα λάθη τους και να μάθουν από αυτά. Με το να τους λέμε συνέχεια «μη το κάνεις αυτό, δεν είναι σωστό αυτό κ.λ.π.» τα φορτώνουμε με τύψεις και ενοχές! Επίσης συχνά έχουμε την τάση να θέτουμε μη ρεαλιστικές προσδοκίες για τα παιδιά μας. Θεωρούμε ότι το παιδί μας μπορεί να καταφέρει τα πάντα και το επιπλήττουμε όταν μας «απογοητεύει». Έτσι όμως του δημιουργούμε άγχος που συνοδεύεται (πάλι) με το συναίσθημα της ενοχής. Ενοχή επειδή πιστεύει ότι έσφαλε, ‘’αμάρτησε’’, επειδή δεν κατάφερε να επιδιώξει αυτά που του έθεσαν οι γονείς του.
Εμείς οι γονείς εν ολίγοις είμαστε οι «σημαντικοί άλλοι» για τα παιδιά μας και λειτουργούμε σαν πρότυπο. Τα παιδιά ότι βλέπουν να πράττουμε το μιμούνται. Επομένως πρέπει να τους λέμε την αλήθεια για να πάρουν το καλό παράδειγμα και να μας πουν και αυτά με τη σειρά τους κάτι που μπορεί να συμβεί στην ζωή τους. Αν τους λέμε ψέματα ή αλήθειες όπου μας βολεύει ή μισές αλήθειες γιατί φοβόμαστε μήπως πληγωθούν, τότε θα κάνουν το ίδιο και αυτά.
Το μυστικό λοιπόν είναι η καλή επικοινωνία με τα παιδιά και προ πάντων να λέμε την αλήθεια όσο και να πονάει. Πως θα γίνει αυτό; Είναι απλό… Ας μιλήσουμε με τα παιδιά μας, ας τους εξηγήσουμε τι συνέβη και τέλος, ας τα αφήσουμε να εκφράσουν τη γνώμη τους και τα συναισθήματά τους είτε αυτά είναι θετικά είτε αρνητικά. Μετά από την έκφραση των συναισθημάτων καλό θα ήταν να συζητήσουμε μαζί με αυτά τους προβληματισμούς τους.
