Συχνά ακούω κάποιους να λένε, δικαιολογώντας το γεγονός ότι δεν κάνουν οικογενειακά ταξίδια, ότι τα παιδιά τους δεν είναι ακόμα αρκετά μεγάλα για να θυμούνται τις διακοπές τους. Προσωπικά δεν το καταλαβαίνω. Ποιος ταξιδεύει ανάλογα με το τι θυμάται ή όχι κάποιος άλλος;
Φυσικά τα παιδιά σας δεν θα θυμούνται τη βρεφική και νηπιακή ηλικία τους, αλλά θα τη θυμάστε εσείς. Θα θυμάστε τα χαμόγελα στο πρόσωπό τους ενώ χαζεύουν δώρα στα μαγαζάκια. Θα τα θυμάστε να χορεύουν σε υπαίθριες γιορτές.
Αυτές είναι οι ιστορίες που θα θυμάστε και θα λέτε ξανά και ξανά στο παιδί σας όταν εκείνο θα ετοιμάζεται να φύγει για το πανεπιστήμιο ή να παντρευτεί. Οι ιστορίες που θα ακούει ξανά και ξανά χαμογελώντας στην ανάμνησή τους.
Το γεγονός ότι το παιδί σας «δεν θυμάται» αποτελεί καλό λόγο να μη ζήσει… τη ζωή του;
Όταν ήμουν παιδί πήγαινα με τους γονείς μου στη Γουατεμάλα. Δεν θυμάμαι πολλά από εκείνα τα ταξίδια, αλλά ξέρω ότι όταν επέστρεψα εκεί ως νεαρή ενήλικας, ένιωθα στο στοιχείο μου. Δεν προσπάθησα να γνωρίσω από την αρχή τον τρόπο ζωής. Απλά πέρασα όμορφα στις διακοπές με τη δική μου οικογένεια, πράγμα στο οποίο με βοήθησε η οικεία αίσθηση που είχα ήδη, από τις δικές μου παιδικές διακοπές. Ο παππούς μου πέθανε όταν ήμουν πια ενήλικας, με αποτέλεσμα να τον θυμάμαι περισσότερο από τη γιαγιά μου, αλλά μέχρι σήμερα απολαμβάνω να βλέπω εκείνες τις φωτογραφίες που τραβήξαμε παρέα όταν ήμουν στην ηλικία που είναι σήμερα ο γιος μου. Δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνη την εκδρομή μας στο ηφαίστειο, αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι βρέθηκα εκεί με την οικογένεια μου, και ξέρω ότι ήμουν ευτυχισμένη.
Σε ένα από τα τελευταία ταξίδια μου με τη γιαγιά, λίγον προτού πεθάνει, πήγαμε στην Ντίσνεϊλαντ. Δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνο το ταξίδι, αλλά από τις φωτογραφίες και τις αφηγήσεις των μεγαλύτερών μου ξέρω πόσο μας αγαπούσε η γιαγιά μου. Καθώς εκείνη πέθανε ξαφνικά, δεν είχα την ευκαιρία, μεγαλώνοντας, να τη γνωρίσω. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι προλάβαμε να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί, χρόνο στον οποίο ανέτρεχε στο υπόλοιπο της σύντομης ζωής της και για τον οποίο ξέρω πως οι γονείς μου νιώθουν ευγνωμοσύνη. Ως γονιός η ίδια πλέον, δεν μπορώ παρά να εμπνευστώ για να κάνω το ίδιο.
Πέρυσι πήγαμε με το 2χρονο τότε γιο μας στην Ντίσνεϊλαντ μαζί με την προγιαγιά του, τη θεία του, το θείο του και τα ξαδέρφια του. Μπήκε στα ίδια παιχνίδια που είχε μπει η προγιαγιά του μαζί με τον πατέρα του όταν ο άντρας μου ήταν στην ηλικία του γιου μου. Η καρδιά μου γέμισε με ζεστασιά και αναμνήσεις από το γιο μου που θα κρατάω για μια ζωή. Δεν ξέρω αν εκείνος θυμάται, ένα χρόνο μετά, πόσο ωραία είχε περάσει με την οικογένειά του, αλλά εγώ δεν το ξεχνώ.
Βλέπετε, λίγο πριν από το ταξίδι μας η προγιαγιά του είχε διαγνωστεί με Αλτσχάιμερ. Τυχαία λοιπόν είχαμε οργανώσει εκείνη την απόδραση λίγο πριν ο γιος μου αρχίσει να θυμάται και η προγιαγιά του αρχίσει να ξεχνάει.
Το μέγεθος αυτής της συνειδητοποίησης σχεδόν μου κόβει την ανάσα και με κάνει να θέλω να βάλω τα κλάματα. Πώς σταθήκαμε τόσο τυχεροί να μοιραστούμε αυτή την εμπειρία λίγο προτού αρχίσουν να συμβαίνουν μεγάλες αλλαγές που επηρέασαν την οικογένειά μας για πάντα;
Ποια ανάμνηση θα μπορούσε να πάρει τη θέση της, αν είχαμε επιλέξει να μείνουμε σπίτι επειδή ο γιος μου ήταν ακόμα πολύ μικρός για να θυμάται την Ντίσνεϊλαντ;
Αν το δούμε ρεαλιστικά, πολλές οικογένειες δεν έχουν τα μέσα ή την ευκαιρία να κάνουν μεγάλα και ακριβά ταξίδια σε θεματικά πάρκα (αν και στα περισότερα από αυτά, τα παιδιά κάτω των 3 ετών έχουν ελεύθερη είσοδο). Το καταλαβαίνω απόλυτα, όμως άλλο είναι το θέμα. Ναι, τα παιδιά είναι μικρά, αλλά αυτές οι αξέχαστες στιγμές εξακολουθούν να τα διαμορφώνουν με κάποιον τρόπο, στους ανθρώπους που θα γίνουν αύριο.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί να περιμένουμε να αρχίσουν τα παιδιά μας να θυμούνται για να ταξιδέψουμε;
childit.gr
