«Θα’ πρεπε να ντρέπεσαι, Κώστα», λέει ο πατέρας. «Ο μεγάλος σου αδερφός ποτέ δεν είχε πάρει τόσο κακό βαθμό στον έλεγχό του. Τι θα κάνουμε με σένα;»
«Γιατί να μην είσαι λιγάκι σαν την Ειρήνη;», παραπονιέται η μητέρα. «Εκείνη ποτέ δεν αφήνει το δωμάτιό της ατακτοποίητο!».
Δοκιμάστε να συγκρίνετε τα παιδιά σας μεταξύ τους και θα δείτε να συμβαίνουν δυο πράγματα :
1. Kαμία βελτίωση δεν θα παρατηρηθεί.
2. Εκείνο το παιδί που θα το συγκρίνετε αρνητικά, πολύ γρήγορα θα χάσει την
αυτοπεποίθησή του.
Πώς αισθάνεται ένα παιδί όταν συνηθίζουν να το συγκρίνουν όλη την ώρα; Δεν έχουμε παρά να το ρωτήσουμε.
Υπάρχουν γονείς, οι οποίοι, συχνά, εκφράζουν την αγάπη τους λέγοντας απλά, «σ’ αγαπάω». Όταν, όμως, θέλουν να κάνουν μια σύγκριση, τότε σίγουρα διαλέγουν περισσότερο πομπώδεις φράσεις, έστω και της στιγμής, – αλλά θυμηθείτε, ότι η κάθε στιγμή «γράφει» μέσα μας – για να μεταδώσουν αυτό που θέλουν: «Σ’ αγαπάω και σένα, αλλά πιο πολύ αγαπάω την αδερφή σου. Το αξίζει γιατί είναι πιο καλό παιδί».
Τέτοια λόγια ακούγονται πολύ βαριά από ένα παιδί και η αιτία βρίσκεται στο ότι το συγκρίνουν με κάποιο άλλο.
Υπάρχει και κάτι πιο σοβαρό και πιο ουσιαστικό, που συνήθως το παραβλέπουμε όταν κάνουμε συγκρίσεις. Ξεχνάμε, δηλαδή, πως κάθε προσωπικότητα είναι μοναδική και πως κάθε άτομο έχει τα δικά του προτερήματα και ελαττώματα.
Όταν, λοιπόν, γονείς, κάνετε συγκρίσεις, στην πραγματικότητα αρνείστε την μοναδικότητα του κάθε ατόμου. Είναι σαν να λέτε : «Τα προτερήματα και οι ικανότητές σου δεν μας ενδιαφέρουν. Τα αγνοούμε και προσέχουμε μόνο τα σημεία όπου υστερείς από τ’ αδέρφια σου» Μια τέτοια στάση προκαλεί τη μεγαλύτερη ζημιά στον αυτοσεβασμό ενός παιδιού.
«Για να σ’ αγαπάω και να επιδοκιμάζω ό, τι κάνεις», μοιάζει να λέτε, «θα πρέπει να συμμορφωθείς στο πρότυπο της αδερφής σου, να γίνεις σαν την αδερφή σου, να συμπεριφέρεσαι όπως αυτή»
Αφήστε κάθε παιδί να εκφραστεί. Επιτρέψτε του να είναι ο εαυτός του. Αποφεύγετε τις συγκρίσεις.
Κοιτάξτε το παιδί στα μάτια και πείτε του σταθερά: «Είσαι μοναδικός! Είσαι μοναδική!»
