Τι είναι η ευτυχία; Μοιάζει με κάτι άπιαστο. Κάποιοι λένε πως είναι στιγμές. Αν αυτές οι στιγμές είναι πολλές, τότε μπορεί να θεωρηθεί κάποιος ευτυχισμένος. Αν πάλι αυτές οι στιγμές εμφανίζονται μία στο τόσο, άσ’ το καλύτερα. Παίρνεις μια μικρή γεύση και μετά μένεις στα κρύα του λουτρού.
Όμως, στο τέλος της μέρας, οι περισσότεροι έχουμε συσσωρεύσει τόση κούραση και με κεφάλι-καζάνι επιμένουμε να επικεντρωνόμαστε στα όσα συνέβαλαν στην κατάσταση αυτή. Ανυπομονούμε να πέσουμε στο μαξιλάρι και περιμένουμε με λαχτάρα το Σαββατοκύριακο για να χαρούμε, να ξεσκάσουμε. Ένα Σαββατοκύριακο που μοιάζει να μην έρχεται ποτέ.
Όπως και να’ χει, μάλλον δεν είναι εύκολη υπόθεση να κατακτήσει κανείς την ευτυχία. Φαίνεται, όμως, να είναι πολύ πιο εύκολο για τα παιδιά. Αν τα παρατηρήσουμε, θα δούμε ότι χαμογελούν πολύ συχνότερα απ’ τους ενήλικες. Το χαμόγελό τους είναι πλατύ και στο γέλιο τους βάζουν όλη την ψυχή τους.
Στεναχωριούνται κι αυτά και κλαίνε γοερά με χοντρά δάκρυα να τρέχουν στα μαγουλάκια τους. Αλλά είναι απίστευτα γρήγορη η αλλαγή που θα συμβεί, αν τους αποσπάσουμε την προσοχή κι απασχολήσουμε το μυαλό τους με κάτι ευχάριστο. Αμέσως φωτίζονται τα μουτράκια τους και λάμπουν τα μάτια τους. Η στεναχώρια πάει περίπατο με γοργό βήμα κι εμφανίζονται τα μικρά τους δοντάκια κάτω από μια ναζιάρικη ματιά.
Δε χρειάζονται πολλά τα παιδιά για να είναι χαρούμενα. Την ευτυχία δε θα τους τη φέρει -όπως λανθασμένα πιστεύουμε- το τροχόσπιτο της Barbie ούτε η πίστα Hot Wheels. Όσο κι αν γκρινιάξουν για τα δώρα που θέλουν, είναι το ίδιο ικανά να χαρούν και μ’ ένα απλό γλειφιτζούρι ή μια βόλτα στο πάρκο και μια ταινία κινουμένων σχεδίων που θα παρακολουθήσουν καθισμένα στο σαλόνι, παρέα με τους γονείς τους.
Το να ‘χουν στο πλάι τους τους γονείς τους θα τα ικανοποιήσει σε βάθος και σε βάθος χρόνου. Όλα τ’ άλλα έρχονται και φεύγουν, αλλά η αγάπη κι η στήριξη που θα λάβουν απ’ τους γονείς τους, θα τα συνοδεύουν μια ζωή, εφοδιάζοντάς τα με δύναμη κι αισιοδοξία.
Για να πετύχει αυτό, φυσικά, θα πρέπει να ‘ναι ευτυχισμένοι κι οι γονείς. Αν το ζευγάρι δεν είναι καλά, αν οι σχέσεις τους είναι τεταμένες ή τυπικές, το παιδί γίνεται δέκτης όλων αυτών. Μπορεί τα παιδιά να μη γνωρίζουν ακόμη όλες τις λέξεις για να εκφράσουν αυτά που νιώθουν, αλλά είναι πολύ παρατηρητικά όταν κάτι συμβαίνει κι επηρεάζονται έντονα.
Ακόμη κι αν οι γονείς φέρονται με στοργικότητα στο παιδί, η έλλειψη τρυφερότητας μεταξύ τους θα γίνει αμέσως αντιληπτή. Η μη λεκτική επικοινωνία ανάμεσα στο ζευγάρι είναι κάτι που το παιδί θα παρατηρήσει και θα ερμηνεύσει σωστά.
Αν στο ζευγάρι ο ένας αποφεύγει τον άλλο, αν δεν υπάρχει η παραμικρή επαφή, αυτό θα δημιουργήσει στο παιδί αρνητικά συναισθήματα και προβληματισμούς. Αν οι άνθρωποι που το έφεραν στον κόσμο δε δείχνουν ν’ αγαπιούνται, τότε το παιδί θα κυριευτεί από θλίψη. Όσο κι αν οι ενήλικες προσπαθούν να κρύψουν πράγματα απ’ τα παιδιά, εκείνα αντιλαμβάνονται πότε κάτι δεν πάει καλά κι ας μην μπορούν να εξηγήσουν τι ακριβώς γίνεται, όμως, το αισθάνονται.
Το χειρότερο είναι όταν ένα παιδί γίνεται μάρτυρας συνεχών καβγάδων. Η ένταση μέσα στην οποία θα ζει θα έχει αρνητικό αντίκτυπο στην ψυχολογία του κι οπωσδήποτε στη συμπεριφορά του. Είναι καλό να κρατάμε τα παιδιά όσο το δυνατόν μακριά από τέτοιες καταστάσεις.
Βέβαια, άνθρωποι είμαστε και κάποιες φορές οπωσδήποτε θα θέλουμε να ξεσπάσουμε, θα έχουμε μια διαφωνία, έναν διαπληκτισμό. Όμως το να συμβεί κάτι μια, δυο φορές είναι εντελώς διαφορετικό απ’ το ν’ αποτελεί καθημερινή ρουτίνα.
Γιατί τα παιδιά για να είναι ευτυχισμένα χρειάζονται αγάπη, ηρεμία, ασφάλεια και δυο γονείς που τα βρίσκουν μεταξύ τους. Όσα δώρα κι αν πάρουν, σε όσο καλό σχολείο κι αν πάνε κι όσα χατίρια τους κι αν γίνουν, δεν είναι αρκετά για να ‘ναι χαρούμενα. Ευτυχισμένα παιδιά κάνουν τα ευτυχισμένα ζευγάρια. Εκείνα που δε θα τα γεμίσουν ψυχολογικά προβλήματα και φόβο.
