Οι άνδρες με παιδιά το καλύτερο που έχουν να κάνουν, είναι απλώς να παίζουν μαζί τους και να αφήνουν τις λοιπές φροντίδες της ανατροφής στις μαμάδες, σύμφωνα με μια νέα έρευνα αμερικανών ψυχολόγων, η οποία υποστηρίζει ότι οι παραδοσιακοί οικογενειακοί ρόλοι «δουλεύουν» καλύτερα. Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια Σάρα Σόουπ-Σάλιβαν, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό “Developmental Psychology”, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα ζευγάρια έχουν ισχυρότερη και καλύτερη αμοιβαία υποστηρικτική σχέση ως γονείς, όταν ο πατέρας περνάει περισσότερη ώρα παίζοντας με τα παιδιά του και λιγότερη ώρα ταΐζοντας ή πλένοντάς τα, όπως θα έπρεπε -θεωρητικά τουλάχιστον- να κάνει ένας σύγχρονος μπαμπάς.
Όμως, σύμφωνα με τους ερευνητές, ο άνδρας που επιμένει να μπλέκεται στα πόδια της γυναίκας του, τελικά καταλήγει να υποσκάπτει τις προσπάθειές της να φροντίσει το παιδί και τελικά όλοι καταλήγουν σε χειρότερη κατάσταση απ’ ό,τι αν οι ρόλοι τους ήσαν πιο διακριτοί – ένα συμπέρασμα που ασφαλώς δεν θα αρέσει στις φεμινίστριες, αλλά πιθανότατα θα ικανοποιήσει πολλούς άνδρες!
Η Σάλιβαν παραδέχτηκε ότι είναι απογοητευτικό το συμπέρασμα της νέας έρευνας για τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι οι πατέρες και οι μητέρες θα πρέπει να μοιράζονται ισότιμα τα καθήκοντα φροντίδας των παιδιών. Πρόσθεσε, πάντως, πως αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι η ενασχόληση ενός πατέρα με την φροντίδα του παιδιού είναι κακό πράγμα. «Απλώς δεν αποτελεί την ιδανική συνταγή για όλα τα ζευγάρια. Είναι δυνατό να υπάρχει μια στερεή σχέση ανάμεσα στους δύο γονείς, χωρίς να μοιράζονται εξίσου τις ευθύνες τις ανατροφής» τόνισε.
Οι ερευνητές μελέτησαν 112 ζευγάρια εθελοντών με τετράχρονο παιδί, αναλύοντας τον τρόπο ανατροφής και την κατανομή των καθηκόντων μεταξύ των γονιών. Επίσης παρατήρησαν άμεσα τον τρόπο που οι γονείς ασχολούνταν με τα παιδιά τους, κατά πόσο ο ένας υπονόμευε τις προσπάθειες του άλλου ή, αντίθετα, αλληλοϋποστηρίζονταν, κατά πόσο ανταγωνίζονταν μεταξύ τους ή συνεργάζονταν. Έπειτα από ένα χρόνο, επαναλήφθηκαν ανάλογα πειράματα, όταν πια τα παιδιά είχαν γίνει πέντε ετών.
Το γενικό συμπέρασμα ήταν ότι στις οικογένειες όπου από την αρχή οι μπαμπάδες αφιέρωναν τον περισσότερο χρόνο στο παιγνίδι με τα παιδιά τους, το ζευγάρι είχε τελικά καλύτερη σχέση και συνεργασία στην ανατροφή του παιδιού. Όταν, αντίθετα, από την αρχή οι μπαμπάδες είχαν μοιραστεί απολύτως όλες τις ευθύνες της φροντίδας, έπειτα από ένα χρόνο οι δύο γονείς είχαν καταλήξει να δείχνουν μικρότερο βαθμό συνεργασίας μεταξύ τους και αλληλοϋποστήριξης. Οι διαπιστώσεις αυτές ίσχυαν ανεξάρτητα από το μορφωτικό επίπεδο του πατέρα, τις ώρες εργασίας, το συνολικό οικογενειακό εισόδημα, τη διάρκεια της σχέσης των γονέων κ.α.
Η Σάλιβαν επεσήμανε επίσης ότι, όπως έχουν δείξει προηγούμενες έρευνές της, συχνά οι μητέρες λειτουργούν ως «κλειδοκράτορες», ρυθμίζοντας κατά βούληση αν οι μπαμπάδες θα έχουν περισσότερη ή λιγότερη εμπλοκή στη φροντίδα του παιδιού, επιδεικνύοντας μια αμφισημία συναισθημάτων και επιθυμιών, κάτι που βεβαίως έχουν και οι πατέρες από τη δική τους πλευρά.
babyradio.gr
