«Περίμενε να γυρίσει ο μπαμπάς και θα δεις» ή «όταν πω στη μαμά τι έκανες, θα σε μαλώσει», είναι μερικές μόνο από τις εκφράσεις που πολλοί από εμάς ακούγαμε μεγαλώνοντας και που ακόμα και σήμερα ακούγονται σε κάποιες οικογένειες. Εκφράσεις που δείχνουν ότι υπεύθυνος για την πειθαρχία και τις ανάλογες τιμωρίες στο παιδί είναι μόνο ο ένας γονιός, συνήθως ο μπαμπάς. Πόσο σωστή όμως είναι αυτή η τακτική;
Η πειθαρχία του παιδιού είναι μια υπόθεση που αφορά εξίσου και τους δύο γονείς. Μπορεί παλαιότερα να υπάρχει η αντίληψη του «αυστηρού πατέρα», που έμπαινε στο σπίτι και τον έτρεμαν όλοι, όμως σήμερα αυτό το μοντέλο έχει ξεπεραστεί. Το παιδί οφείλει να σέβεται και να υπακούει και τους δύο γονείς και όχι να αγνοεί επιδεικτικά τον έναν και να φοβάται τον άλλον.
Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει πρώτα οι ίδιοι οι γονείς να έχουν ξεκαθαρίσει τα πράγματα μεταξύ τους, δηλαδή να μην υπάρχει ο «καλός» και ο «κακός» ή «αυτός που κάνει όλα τα χατίρια» και «αυτός που λέει συνέχεια όχι». Πολλές φορές, κάποιοι γονείς για να γλιτώσουν από την γκρίνια του παιδιού τους, υποχωρούν εύκολα και αφήνουν τον άλλο γονιό να «βγάλει το φίδι από την τρύπα». Ή ακόμα υπάρχουν γονείς που στεναχωριούνται τόσο πολύ όταν επιβάλλουν μια τιμωρία στο παιδί τους, ακόμα και όταν φταίει, που προτιμούν να αφήνουν αυτό το ρολό στο/ στη σύντροφό τους.
Το πιο σωστό όμως είναι οι γονείς από κοινού να θέτουν τα όρια και τους κανόνες συμπεριφοράς, από κοινού να τα εφαρμόζουν και να τιμωρούν το παιδί, όταν τα παραβαίνει. Το παιδί πρέπει να ξέρει ότι οι γονείς του αποτελούν ένα ενιαίο μέτωπο και ως τέτοιο πρέπει να τους αντιμετωπίζει. Δεν είναι λογικό, για παράδειγμα, να επικρατεί χάος στο σπίτι μέχρι να γυρίσει ο μπαμπάς από τη δουλειά και μετά το παιδί να είναι «αγγελάκι». Ούτε είναι δίκαιο για τον ένα γονιό να παίζει συνεχώς το ρόλο του κακού και να εισπράττει όλη την πικρία και τα αρνητικά συναισθήματα του παιδιού.
