Μην ξεχνάτε πως ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου σημαντικός με αυτόν της μητέρας!
Ενώ για τη μητέρα έχουν γραφτεί χιλιάδες στίχοι, διηγήματα, τρυφερά ποιήματα, οι μπαμπάδες ίσως νιώθουν αρκετά αδικημένοι.
Η «γιορτή του πατέρα» είναι η παγκόσμια γιορτή που τιμούμε τους μπαμπάδες όλου του κόσμου. Έχει ως στόχο να δείξει ότι ο ρόλος του πατέρα είναι εξίσου σημαντικός με αυτόν της μητέρας, δεδομένου ότι πολύ συχνά στην κοινωνία μας οι μπαμπάδες περνούν σε δεύτερη μοίρα.
«Η γιορτή αφορά την πατρότητα γενικά και την συνεισφορά των μπαμπάδων στο κοινωνικό σύνολο. Είναι η γιορτή μιας σχέσης, μπαμπά-παιδιού, που ίσως τελικά έχει υποτιμηθεί από την κοινωνία», σημειώνει ο Φαίδων Χατζής, Ψυχολόγος στο Συμβουλευτικό Κέντρο Στήριξης στο Πένθος της «Μέριμνας».
Όπως επισημαίνει ο κ. Χατζής σύμφωνα με τον Erikson, η αγάπη του πατέρα διαφέρει από αυτήν της μητέρας «ποιοτικά». Δηλαδή, οι πατεράδες «αγαπούν πιο επικίνδυνα». Κάποιες έρευνες σχετικές με την ανάπτυξη του παιδιού μας πληροφορούν ότι αυτό που τα παιδιά κερδίζουν από τη παρουσία του πατέρα είναι κάτι περισσότερο από μια «βοηθητική μητέρα». Ο πατέρας δημιουργεί με το παιδί του μια σχέση τελείως διαφορετική από την αντίστοιχη με τη μητέρα.
Οι μπαμπάδες είναι διαφορετικοί ως γονείς
Η επικοινωνία και διάδραση των μπαμπάδων με τα παιδιά τους είναι ιδιαίτερη και μοναδική. Παίζουν διαφορετικά, ακουμπάνε τα παιδιά τους διαφορετικά (πιο έντονα, πιο «απόλυτα και σίγουρα», γαργαλούν περισσότερο, «παλεύουν» με τα παιδιά, τα πετούν στον αέρα (την στιγμή που οι μαμάδες φωνάζουν «όχι τόσο ψηλά!»). Η σωματική αυτή επικοινωνία με ένα μαγικό τρόπο μπορεί να «ξεκλειδώσει» οποιαδήποτε ψυχοκινητική συστολή και να συνδέσει το σώμα με το μυαλό, τη ψυχή με το σώμα.
Οι μπαμπάδες χτίζουν εμπιστοσύνη
Είναι αυτοί που συνήθως προτρέπουν τα παιδιά τους να «παίξουν» με τα όρια τους, να σκαρφαλώσουν ένα επικίνδυνο τοίχο, να πηδήξουν ψηλά, όλο και πιο ψηλά, να τρέξουν και να χοροπηδήσουν και έστω για μια στιγμή να νιώσουν ελεύθερα από κάθε μορφή φόβου και συστολής.
«Παρατηρώντας κάποιους γονείς με τα νεογέννητα παιδιά τους, οι Michael Yogman και Τ. Berry Brazelton διαπίστωσαν ότι οι πατέρες μιλούσαν λιγότερο αλλά άγγιζαν τα παιδιά τους περισσότερο. Οι πράξεις ενός μπαμπά λοιπόν, όσο κι αν απέχουν καμιά φορά από τις παιδαγωγικές θεωρίες, εντούτοις μπορούν να φτάσουν και να ακουμπήσουν τη «ψυχή» ενός παιδιού», τονίζει ο Φαίδων Χατζής.
Για τους μπαμπάδες που «ζουν» μέσα μας
Και καταλήγει λέγοντας ότι «τη γιορτή αυτή λοιπόν έχουν το «δικαίωμα» να γιορτάζουν τα παιδιά που έχουν πατέρα, αλλά και αυτά που έχουν χάσει τον πατέρα τους και προσπαθούν να τον κρατήσουν ζωντανό μέσα τους. Όλοι έχουμε πατέρα, ακόμα κι αν δε ζει. Την ημέρα αυτή δίνεται η ευκαιρία σε ένα παιδί, είτε έχει πάτερα εν ζωή είτε όχι, να προσπαθήσει να θυμηθεί εκείνες τις φορές που κοιτάζονταν με το πατέρα του στα μάτια, εκείνες που μιλούσαν, που κάνανε χαζά αστεία, παιδικά, που παίζανε μπάλα, που τσακωνόντουσαν λες και ήταν συνομήλικοι. Ίσως πάλι την ημέρα αυτή να δοθεί η ευκαιρία να ζητήσει όλες τις συγνώμες που δε πρόλαβε, να του πει πόσο πολύ τον θαυμάζει και πόσο ευγνώμων είναι για όλα αυτά τα ψυχικά και συναισθηματικά εφόδια που του χάρισε. Χωρίς ντροπές και αντρικές συστολές η ημέρα αυτή πρέπει να αποκτήσει ένα ρόλο απελευθέρωσης της έκφρασης αγάπης».
