Πριν από την πατρότητα το φιλί ήταν περισσότερο μια προσδοκία. Αυτό που ήθελες να μοιραστείς με τη γυναίκα η οποία μπορεί να είχε στο πίσω μέρος του μυαλού της να γίνει μητέρα των παιδιών σας. Η μητέρα των παιδιών σας γίνεται τελικά η γυναίκα, που, όσο ισχυρό χαρακτήρα και αν έχεις, σε κάνει να νιώθεις απλό πιόνι στο βιολογικό παιχνίδι της εξέλιξης. Δίπλα σε αυτή παίρνεις την απόφαση να γίνεις πατέρας. Τουλάχιστον αυτός είναι ο πιο εμπειρικός και ρομαντικός λόγος που σε κάνει πατέρα. Μετά τη γέννηση του παιδιού ισχύει ο εξής απλός νόμος: όσο πιο μικρό είναι το παιδί τόσο πιο πολλά φιλιά θέλεις να του δώσεις. Όσο πιο μικρά και ανήμπορα είναι τα παιδιά τόσο πιο χαριτωμένα φαίνονται. Όσο πιο χαριτωμένα φαίνονται τόσο πιο πολύ σου προκαλούν το αίσθημα να τα προστατέψεις – αν και αυτό δεν είναι απόλυτο, διότι ο πατέρας πάντα βρίσκει το παιδί του χαριτωμένο, ακόμη και όταν είναι μεγαλύτερο. Και αυτό σηκώνει μια παρένθεση που αφορά την εξέλιξη της πατρότητας.
Παρ’ ότι δεν διαθέτω στατιστικές που το αποδεικνύουν, νομίζω ότι η γενιά των πατεράδων μας φιλούσε λιγότερο από ό,τι φιλάμε εμείς τα δικά μας παιδιά. Ο σύγχρονος πατέρας είναι λίγο πιο μπαμπάς: αφήνει το παιδί να τον καβαλικέψει – παίζοντας, βέβαια και – κυρίως για να δει, για τουριστικούς λόγους, πώς είναι να βρίσκεσαι για λίγο πιο πάνω από τον πατέρα. Επίσης, τα πρώτα του χρόνια φτιάχνει το γάλα στο μπιμπερό και το αλλάζει πιο συχνά. Η γενιά των πατεράδων μας είχε μεγαλύτερη απόσταση από το παιδί, άρα και λιγότερα φιλιά σε σχέση με εμάς που παριστάνουμε τους χαζομπαμπάδες. Αυτό που ίσχυε και για τις προηγούμενες γενιές πατεράδων είναι ότι το φιλί του πατέρα σημαίνει επιβράβευση, τρυφερότητα, λες και τα πατρικά χείλη μεταβιβάζουν το αίσθημα της ασφάλειας (που στις μέρες μας έχει γίνει περισσότερο συναισθηματική παρά οικονομική) με έναν τρόπο που μόνο ένας πατέρας ξέρει να κάνει προς το παιδί του. Συνήθως ο πατέρας φιλάει το παιδί του στο κεφάλι, ενώ το στερεότυπο του πατρικού φιλιού θέλει τον πατέρα να φιλάει το παιδί του στο μέτωπο. Είναι σαν μια εκδήλωση τρυφερότητας προς το κέντρο σκέψης του παιδιού, το μέτωπο. Χωρίς να είμαι λάτρης της μεταφυσικής που θα ήθελε τον πατέρα να φιλάει το παιδί του στο τρίτο του μάτι, θα έλεγα ότι η αγάπη του πατέρα προς το παιδί αποτελεί την πιο εξιδανικευμένη έκφραση τρυφερότητας του παλιού προς τον νεότερο.
