Για να εμπλέκονται οι μπαμπάδες περισσότερο στην ανατροφή των παιδιών οι μαμάδες θα έπρεπε να τους ενθαρρύνουν να παίζουν έναν πιο ενεργό ρόλο και μετά να θυμούνται να κάνουν πίσω και να τους αφήνουν όντως να το κάνουν σύμφωνα με παρουσίαση που έγινε στο Τορόντο κατά τη διάρκεια του Ετήσιου Συνεδρίου του 2015 του Αμερικάνικου Ψυχολογικού Συλλόγου (APA, American Psychological Association).
Αντ΄αυτού περίπου το 21% των μητέρων παρουσιάζει μια συμπεριφορά η οποία είναι γνωστή ως “maternal gatekeeping,” ας την ονομάσουμε μητρική υπερπροστασία, κατά την οποία συνειδητά ή υποσυνείδητα οι μαμάδες αποτρέπουν τους πατέρες από το να βοηθήσουν σε δραστηριότητες ή δουλειές που σχετίζονται με το παιδί ή απλώς κάνουν τα πάντα μόνες τους , είπε ο Alex Rowell, διδακτορικός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Ohio, ο οποίος παρουσίασε στο συμπόσιο την μελέτη του : “A Quantitative Evaluation of New Fatherhood: Implications for Policy and Practice.” Αυτό συμβαίνει εν μέρει εξαιτίας των κοινωνικών προσδοκιών, των στερεοτύπων και της κοινωνικής θεώρησης των υποχρεώσεων για την ανατροφή των παιδιών. Και μπορεί να οδηγήσει στο να έχουν οι μπαμπάδες έναν όλο και μικρότερο ρόλο στο μεγάλωμα του παιδιού, είπε.
«Αυτή η συμπεριφορά [Maternal gatekeeping] επηρεάζει τις πατρικές ικανότητες ως προς το αν οι πατέρες νιώθουν αυτοπεποίθηση να αναλάβουν δουλειές όπως, να αλλάξουν πάνες ή να κανονίσουν συναντήσεις με άλλα παιδιά» είπε ο Rowell . «Δεν υπάρχει αυτή η ενίσχυση της αυτοπεποίθησης οπότε μπορεί ο πατέρας να αρχίσει να αποσύρεται κατά κάποιο τρόπο». Άλλα εμπόδια μπορεί να περιλαμβάνουν τη διαμάχη για τον ρόλο των φύλων, επαγγελματικά ζητήματα, την ισορροπία μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής, το άγχος και την αίσθηση της μη αποτελεσματικότητας όσον αφορά στη γονεϊκότητα.
Παρ΄όλα αυτά οι μπαμπάδες έχουν να διαδραματίσουν έναν πολύ πιο σημαντικό ρόλο από ο, τι πιστεύεται και η επικοινωνία με τα παιδιά τους μπορεί να έχει μεγάλη επίδραση στην ανάπτυξή τους. Σύμφωνα με αυτό που ονομάζεται θεωρία ενεργοποίησης των σχέσεων (activation relationship theory), οι πατέρες αλληλεπιδρούν με τα παιδιά με διαφορετικό τρόπο από τις μητέρες. Μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά να μάθουν πώς να εξερευνήσουν με ασφάλεια τον κόσμο και φέρνουν μια παιγνιώδη στάση στον τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδιά, η οποία συντελεί στο να μάθουν τα παιδιά ποια είναι η κατάλληλη κοινωνική συμπεριφορά.
«Το κεντρικό νευρικό σύστημα ερεθίζεται περισσότερο από το πιο άγριο και ακατέργαστο παιχνίδι και το παιδί αναγκάζεται να μάθει να διαχειρίζεται και να ελέγχει τον εαυτό του, να αυτορρυθμίζεται» είπε ο Rowell. Άλλες έρευνες υποστηρίζουν ότι η πατρική εμπλοκή σε διαφορετικές ηλικίες μπορεί να προστατεύσει ενάντια σε αρνητικές ψυχολογικές καταστάσεις και επηρεάζει την κινητική ανάπτυξη του παιδιού, την ετοιμότητα για το σχολείο και τον δείκτη ευφυίας.
Οι ψυχολόγοι ακόμα προσπαθούν να ξεδιαλύνουν πώς η οικογένεια, η πνευματική υγεία και οι κοινωνικοί παράγοντες εμπλέκονται στη ζωή των νέων πατέρων και πώς θα βρεθούν τρόποι να αναπτυχθούν μέτρα προκειμένου να συμμετέχουν στη ζωή των παιδιών τους, είπε ο Brian Cole, PhD, βοηθός καθηγητή στο Seton Hall University.
«Η γονεϊκότητα δεν προκύπτει στο κενό και δεν υπάρχει εγχειρίδιο» είπε ο Cole. «Όταν συνδυάσουμε αυτό με τις φυλετικές νόρμες που αποθαρρύνουν τους άντρες να αναλάβουν ενεργό ρόλο στη γονεϊκότητα, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ποιες διαδικασίες ενθαρρύνουν τους άντρες να εμπλακούν δραστικά». Οι έρευνες μέχρι τώρα υποδεικνύουν ότι η κοινωνική στήριξη είναι ένας σημαντικός παράγοντας.
Οι ερευνητές επίσης μελετούν πώς αυτές οι σχέσεις εμφανίζονται και βιώνονται σε μόνους γονείς ή σε γονείς του ίδιου φύλου.
