Το μεγάλωμα ενός παιδιού δεν μπορεί παρά να είναι ομαδική δουλειά! Στις περισσότερες περιπτώσεις, εκτός από τους αρχηγούς της ομάδας (τους γονείς) υπάρχουν και οι περιφερειακοί παίχτες που χωρίς τη δουλειά τους δε θα μπορούσε να έρθει θετικό αποτέλεσμα. Κι όπως λέγεται και στον κόσμο των επιχειρήσεων η κατάλληλη επιλογή προσωπικού είναι αυτή που θα χτίσει μια δυναμική ομάδα για να επιτύχει το στόχο. Ποιο στόχο; Να μεγαλώσουμε ένα “καλό” παιδί…
Ποιος γονιός δε φουσκώνει από περηφάνια όταν του λένε πως έχει ένα υπέροχο παιδί! Και ναι το βλέπουμε κι εμείς, αλλά αναλογιστήκαμε ποτέ το γιατί; Ακόμα κοροϊδεύω τον άντρα μου που από τριών μηνών εξηγούσε στην κόρη μας τα πάντα, τι είναι σωστό και τι όχι, τι επιτρέπεται και τι όχι. Κι όμως έτσι, ασυνείδητα, εκπαίδευσε και τον εαυτό του και εμένα και τους γύρω μας και το ίδιο το παιδί σε κάθε “μη” και σε κάθε “πρόσεχε” να υπάρχει μια αιτιολογία. Μια αιτιολογία που κι εμείς οι ενήλικες ψάχνουμε πάντα για να ελέγξουμε τις παρορμήσεις μας.
Τα παιδιά είναι άνθρωποι αυτόνομοι, που απλά δεν ξέρουν το πως και το γιατί και έχουν τέτοια δίψα για μάθηση που όσοι τα περιτριγυρίζουν οφείλουν να τους εξηγούν. Είναι υποχρέωσή μας απέναντι στην τεράστια αυτή πρόκληση που μας χάρισε η ζωή. Ας κάνουμε λοιπόν καλή δουλειά.
Κι η γιαγιά κι ο παππούς μπορούν να κάνουν καλή δουλειά. Τους μαθαίνουν τη συνωμοσία, τα χατίρια, την ανιδιοτέλεια, την παράδοση άνευ όρων. Κι οι θείοι κάνουν εξαιρετικοί δουλειά. Είναι οι από μηχανής θεοί στα κουράγια των γονιών. Παιχνίδια μέχρι τελικής πτώσης και οι πρώτοι ενήλικες φίλοι. Κι οι νονοί, οι δικοί μας μοναδικοί φίλοι, που διαλέξαμε να μας αντικαθιστούν όποτε χρειάζεται, να είναι ο φάρος των παιδιών μας στα εύκολα και στα δύσκολα.
Να είναι πάντα εκεί… ουσιαστικά εκεί. Κι είναι κι οι φίλοι μας με τα παιδιά τους και χωρίς που κάνουν τη δουλειά τους. Είναι η μικρογραφία της κοινωνικής ζωής, τα εξωτερικά ερεθίσματα, οι σχέσεις που χτίζονται και γκρεμίζονται με τα χρόνια. Τι φωτεινό παράδειγμα! Και τέλος, είναι το σχολείο, που ξεχνάμε την αξία του, που ξεχνάμε τη σημαντικότητα των ανθρώπων του.
Κι όμως οι καλοί δάσκαλοι είναι πάντα το άλλο μισό των γονιών. Είναι αυτοί που μεγαλώνουν τα παιδιά μας, που τους φορτώνουν τα αγαθά της γνώσης, της μάθησης, της συμμετρικότητας, της αλληλεγγύης.
Κάθε μέλος αυτής της σπουδαίας ομάδας, εγώ το ευγνωμονώ. Είμαι υπόχρεη σε καθέναν ξεχωριστά που συμβάλλει στο μεγάλωμα του παιδιού μου. Και ας κάνουν λάθη κι ας ξεπερνούν τα όρια καμιά φορά. Γιατί εμείς οι γονείς δεν κάνουμε λάθη; Μα φυσικά και κάνουμε! Και ίσως το μεγαλύτερο λάθος μας είναι ότι δεν ακούμε. Είμαστε τόσο εγωιστές και τόσο σίγουροι για τον εαυτό μας που δεν μπορούμε να δούμε πέρα από το κάστρο της προστασίας που χτίσαμε γύρω από το παιδί μας. Κολλημένοι στα δικά μας στερεότυπα, στις δικές μας προσδοκίες και στα δικά μας «θέλω». Κι όμως είμαστε ομάδα!
Η δουλειά πρέπει να μοιράζεται κι ο καθένας να έχει το ρόλο του. Ναι, εμείς είμαστε οι ηγέτες, που θέτουμε όρια και κανόνες κι οι άνθρωποί μας τα αναγνωρίζουν κι είναι εδώ να βοηθήσουν. Ο καθένας με τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά, τις δεξιότητές του, το expertise του. Με διάλογο, αγάπη, δεκτικότητα και σύμπνοια η ομάδα πάντα δίνει τον καλύτερο εαυτό της!
