Λίγο η υπερ- πληροφόρηση για τους κινδύνους που κρύβει η μοντέρνα καθημερινότητα και λίγο η ανησυχία που νιώθουμε για τα παιδιά μας, αρκούν για να τα «πνίξουμε» με την αγάπη μας, πολλές φορές περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Και όταν λέμε να τα «πνίξουμε», δεν εννοούμε με φιλιά και αγκαλιές αλλά με… τόνους υπερ-προστατευτικότητας. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Δεν τους αφήνουμε καμία ελευθερία, τους τα δίνουμε όλα έτοιμα και στην πραγματικότητα μεγαλώνουμε άβουλους ενήλικες.
Λιγότερο παρεμβατικοί γονείς: Τι κερδίζουν τα παιδιά από αυτόν τον τρόπο διαπαιδαγώγησης
Από την άλλη, το λιγότερο παρεμβατικό μοντέλο διαπαιδαγώγησης μπορεί ν’ αποδειχθεί εξαιρετικά επικερδές τόσο για τα παιδιά μας όσο και για εμάς, γιατί έτσι μπορούμε να χαρούμε το μεγάλωμά τους και να τα καμαρώσουμε να παίρνουν πρωτοβουλίες και να ζήσουν τη ζωή τους όπως θέλουν εκείνα και όχι όπως τους λέμε εμείς.
Λιγότερο παρεμβατικοί γονείς δεν σημαίνει αδιάφοροι γονείς
Αρκετοί ίσως ισχυριστούν ότι οι λιγότερο παρεμβατικοί γονείς είναι οι γονείς που αδιαφορούν για τα παιδιά τους. Στην πραγματικότητα, όμως, ισχύει το ακριβώς αντίθετο: είναι οι γονείς που νοιάζονται για το μέλλον των παιδιών τους και που θέλουν να μεγαλώσουν ενήλικες που στηρίζονται στα πόδια τους και που ακολουθούν τα όνειρά τους, όχι τα όνειρα των γονιών τους!
Τι κερδίζουν τα παιδιά από αυτόν τον τρόπο διαπαιδαγώγησης
Θα δανειστούμε το κείμενο της Rachel Taylor (δημοσιεύτηκε στο popsugar και θα το διαβάσετε ολόκληρο εδώ), μιας μαμάς 5 παιδιών που εμπνεύστηκε από το βιβλίο του 1992, “The Nurturing Parent: How to Raise Creative, Loving, Responsible Children” για το πώς μπορούμε να μεγαλώσουμε υπεύθυνα και ανεξάρτητα παιδιά.
Το βιβλίο βασίστηκε σε έρευνα του Κολεγίου της Βοστώνης, στην οποία μελετήθηκε ποιο μοντέλο διαπαιδαγώγησης επιλέγουν οι γονείς των πιο δημιουργικών παιδιών. Ποια, λοιπόν, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του μοντέλου;
- Αξίες όπως η ενσυναίσθηση και ο σεβασμός διδάσκονται από τους ίδιους τους γονείς, όχι από κανόνες, συνέπειες ή ακόμα και από την επιβράβευση.
- Τα παιδιά δεν είναι αντικείμενα που πρέπει να χειριζόμαστε. Είναι αυτόνομοι άνθρωποι, γι’ αυτό και οφείλουμε να ακούμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, να τους δείχνουμε σεβασμό και να τους αφιερώνουμε χρόνο.
- Τα παιδιά πολλές φορές ενσυνείδητα καταλαβαίνουν τι είναι σωστό και τι λάθος. Μπορούμε να τα εμπιστευόμαστε περισσότερο απ’ ότι νομίζουμε.
- Η βασική υποχρέωση κάθε γονιού είναι να φροντίζει για την ασφάλεια του παιδιού του όσο εκείνο εξερευνά τον κόσμο και μαθαίνει απ’ αυτόν.
- Όταν ένα παιδί νιώθει ασφαλές και “γεμάτο” συναισθηματικά, θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις με αυτοπεποίθηση.
Πώς, λοιπόν, αυτό το μοντέλο διαπαιδαγώγησης βοηθάει τα παιδιά μας; Σύμφωνα με τον ψυχολόγο, dr. John Brentar, όταν οι γονείς προγραμματίζουν τις κινήσεις των παιδιών τους, εκείνα χάνουν την ευκαιρία να εξελιχθούν. «Αν ο γονιός επικεντρώνεται στο πώς πιστεύει ότι το παιδί του θα εξελιχθεί αλλά δεν “ακούει” τα ενδιαφέροντά του, τότε το παιδί δεν μπορεί να μάθει να αναπτύξει ένα δικό του σύστημα ελέγχου. Αυτό το σύστημα δίνει στον καθένα από εμάς την αίσθηση ότι έχουμε τον έλεγχο στις αποφάσεις που παίρνουμε και στα σημαντικά γεγονότα της ζωής μας. Είναι πολύ σημαντικό να βοηθάμε το παιδί να ανακαλύψει τα προσωπικά του ενδιαφέροντα. Πολλές έρευνες έχουν αποδείξει ότι το ελεύθερο παιχνίδι βοηθά τα παιδιά να αναπτυχθούν συναισθηματικά αλλά και να αναπτύξουν δεξιότητες όπως ο προγραμματισμός και οι διαπραγματευτικές τους ικανότητες».
Δεν είναι κακό, λοιπόν, να κάνουμε λίγο πίσω και ν’ αφήσουμε χώρο στα παιδιά μας να αναπτύξουν την προσωπικότητα και τα ταλέντα τους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα είμαστε δίπλα τους όταν μας χρειαστούν.
