Μαμά…Μπαμπά ακούστε για λίγο τι θέλουμε από εσάς!
Της Χριστίνας Καζανιάτορα.
Αφήστε μας χαμένα, εκεί στο δικό μας ανέμελο κόσμο
Με πολύ γέλιο, πολύ παιχνίδι με θάλασσα, πατατάκια και γαριδάκια…παγωτά λιωμένα πάνω μας με γόνατα πληγιασμένα από το ποδήλατο, με άμμο στα χέρια και τα μαλλιά, φτιάχνοντας πύργους στην παραλία.
Με ρούχα βρώμικα και ιδρωμένα απ’ το παιχνίδι.
Μην προσπαθείτε να μας μεγαλώσετε πριν την ώρα μας.
Μη μας βάζετε ανάμεσα στις αντιπαραθέσεις σας.
Μη χρησιμοποιείται το όνομα μας για Ειρήνη στον κόσμο σας.
Δώστε μας πολύ αγάπη, απλό φαγητό.
Ανοίξτε την αγκαλιά σας και κρατήστε μας εκεί σφιχτά…
Πολύ και συχνά!
Μην βγάζετε επάνω μας τα απωθημένα όσων δεν κάνατε.
Μην βγάζετε επάνω μας τα απωθημένα όσων ζήσατε.
Τον εαυτό σας αδικείτε.
Γίνετε πρώτοι εσείς ευτυχισμένοι και μετά κρίνεται τι θα κάνει εμάς κοντά σας.
Ζήστε την δική σας ζωή, εμείς έχουμε τη δική μας όπου εκεί μπορείτε να επιβλέπετε, να καθοδηγείτε, να συμβουλεύετε, μα ποτέ να μας επιβάλετε να τη ζήσουμε με τους δικούς σας κανόνες.
Όρια ναι.
Όρους όχι.
Επιτέλους πάψτε να τρώτε ο ένας τον άλλον. Δείτε εμάς απολαμβάνουμε απίστευτες λιχουδιές …όχι σάρκες!
Να απαντάτε με ειλικρίνεια στις όποιες απορίες μας, διακρίνουμε πολύ εύκολα το ψέμα σας
Τα όχι και τα μη θα καθορίσουν την προσωπικότητα μας. Η καρδιά μας όμως για να αναπτυχθεί υγιείς θέλει Αγάπη και εκεί δε χωρούν κανόνες
Όσα παιχνίδια κι αν σας ζητάμε μη τρέχετε να μας κάνετε τα χατίρια
Πολλές φορές παγίδες σας βάζουμε.
Την προσοχή σας ζητάμε. Χάνεστε στην καθημερινότητα σας, πολλά τα προβλήματα δε λέμε όχι- και μας παραμελείτε ουσιαστικά!
Δε θέλουμε τον χρόνο σας απλά, θέλουμε την ποιότητα του χρόνου που μας αφιερώνετε
Να μας βάλετε για ύπνο και να μας διαβάσετε παραμύθι, όχι να μας το αφηγηθείτε μα να ταξιδέψετε μαζί μας, σε άλλους κόσμους μαγικούς!
Θέλουμε να σας αγαπάμε και να σας σεβόμαστε όχι από υποχρέωση γιατί είστε οι γονείς μας, αλλά γιατί το αξίζετε.
Ακούστε μας με πολύ προσοχή όταν σας μιλάμε ως μεγάλοι αυτό που σας λέμε φαντάζει ανόητο, μικρό για εμάς όμως είναι πολύ σοβαρό και θέλουμε την στήριξη σας.
Δείτε μας με προσοχή…πως είμαστε, τι νιώθουμε…
Πείτε και καμία φορά δε ξέρω, μη φοβάστε δεν σας παρεξηγούμε!
Πείτε μας συγνώμη, ευχαριστώ, παρακαλώ, πριν ζητάτε από εμάς να είμαστε ευγενικοί γίνετε εσείς πρώτοι απέναντι μας.
Βλέπουμε, ακούμε και καταλαβαίνουμε ότι συμβαίνει γύρω μας ακόμη κι αν παίζουμε…
Μη νομίζετε πως μιλώντας ψιθυριστά, δεν σας παίρνουμε χαμπάρι τι λέτε!!!
Σταματήστε να μας χρησιμοποιείτε ως ασπίδα στους φόβους και τις ανασφάλειες σας
Είμαστε ευτυχισμένα όταν εσείς είστε ευτυχισμένοι.
Δεν μας νοιάζουν ούτε οι τραπεζικοί σας λογαριασμοί, ούτε τα τετραγωνικά του σπιτιού μας
Να προσέχετε τον εαυτό σας, να είστε υγιείς
Που και που να θυμάστε πως υπήρξατε παιδιά!
Δεν σας θέλουμε για φίλους έχουμε και θα κάνουμε και περισσότερους…
Γονείς σας Θέλουμε!
Αφιερωμένο σε όλους τους γονείς το παρακάτω κείμενο.
« Και μια γυναίκα που κρατούσε ένα βρέφος στον κόρφο της, είπε: Μίλησε μας για τα Παιδιά…
Και εκείνος είπε…
Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας.
Είναι οι κόρες και οι γιοί της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή.
Έρχονται στον κόσμο με τη βοήθεια σας, αλλά όχι από εσάς και μόλο που είναι μαζί σας δεν ανήκουν σε εσάς.
Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, όχι όμως και τις ιδέες σας γιατί αυτά έχουν τις δικές τους ιδέες.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους, αλλά όχι και την ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του Αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθήτε ούτε στα όνειρά σας.
Εσείς είστε τα τόξα, όπου τα παιδιά σας σαν ζωντανά βέλη, θα τιναχτούν μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το σημάδι πάνω στο μονοπάτι του Άπειρου και σας λυγίζει με την δύναμη του, ώστε τα βέλη του να τιναχτούν γοργά και μακριά.
Το λύγισμα αυτό μες το χέρι του τοξότη, ας είναι για εσάς η χαρά. Γιατί όπως αυτός αγαπά τα βέλη που πετούν, έτσι αγαπά και τα τόξα που είναι σταθερά.»
Μικρή Αγκαλιά, Χ. Γκιμπράν
