-«Τι θα σπουδάσει η κόρη σας; Την θυμάμαι πόσο της άρεσε το θέατρο.. Θα την στείλετε στη δραματική σχολή που τόσο ήθελε;»
-«Όχι φυσικά! Η κόρη μου είναι για μεγάλα πράγματα, θα σπουδάσει ιατρική σε ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου. Με το θέατρο δεν μπορεί να ζήσει, πως θα βγάλει άλλωστε το ψωμί της;»
Και κάπως έτσι τα παιδιά σήμερα μαθαίνουν πως δεν μπορούν να πιστεύουν στα όνειρα τους. Και αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν. Και κάπως έτσι γεμίζουν τα Πανεπιστήμια και οι σχολές του κόσμου με νέους που δεν αγαπούν αυτό που σπουδάζουν. Γεμίζουν με φοιτητές που μπορεί να ονειρεύονταν άλλες ζωές αλλά δυστυχώς ακολουθούν αυτές που τους επέβαλαν.
Αυτοί λοιπόν οι φοιτητές, θυσιάζουν χίλια δυο πράγματα, διαβάζουν από το πρωί μέχρι την νύχτα και αφήνουν πίσω τα δικά τους όνειρα, τα δικά τους ιδανικά, τα δικές τους φιλοδοξίες. Τελειώνουν έτσι σιγά-σιγά τα Πανεπιστήμια και μεγαλώνουν. Και βρίσκουν δουλειές στο τομέα σπουδών τους. Και βγάζουν και πολλά χρήματα και έχουν ένα στάτους στην κοινωνία. Αλλά..
Αλλά … δεν αγαπούν αυτό που κάνουν.
Η δουλειά τους δεν τους γεμίζει. Ξυπνούν το πρωί και δεν θέλουν να πάνε. Περιμένουν την ώρα να σχολάσουν. Περιμένουν από την αρχή της εβδομάδας να έρθει το τέλος της. Περιμένουν τον χρόνο και την ώρα να περάσει, και αυτό το κάνουν ξανά και ξανά.. Μέχρι που έρχεται ο καιρός που περιμένουν απλά τον θάνατο.
Τον καλλιτέχνη που είχαν μέσα τους τον έθαψαν ζωντανό, τότε όταν άκουσαν τις συμβουλές των γονιών τους. Κτυπούσε και φώναζε να βγει έξω, μα οι κραυγές του δεν ακούγονταν τότε. Και όταν πια αυτοί οι νέοι μεγάλωσαν και ήταν πλέον ικανοί να κάνουν αυτό που θέλουν, ο καλλιτέχνης μέσα τους είχε πλέον γίνει μια φιγούρα γκρίζα, κάτι άμορφο και στεγνό, ο καλλιτέχνης είχε πλέον πεθάνει.
Και τι κάνουν αυτά τα παιδιά που έγιναν νέοι και ύστερα μεγάλοι; Κάνουν στα δικά τους παιδιά ακριβώς το ίδιο που είχαν κάνει σε αυτούς τότε οι γονείς τους. Πνίγουν την δημιουργικότητα και την φαντασία τους με αριθμούς και κλίμακες, με μοντέλα και θεωρίες.
Και κάνουν τα παιδιά τους να πιστεύουν ότι ο σκοπός της ζωής είναι το χρήμα.
Και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί ο κόσμος μας έχει φτάσει σε τόση ξεφτίλα, απορούμε με την κατάντια μας και των παιδιών μας
Ο σκοπός της ζωής είναι η ευτυχία! Δυστυχώς η εκπαίδευση και η παιδεία της χώρας μας δεν είναι ακόμα ικανή και έτοιμη να μας το διδάξει αυτό. Σκοπός της ζωής του ατόμου είναι να γίνει ευτυχισμένος, χαρούμενος. Με ή χωρίς χρήματα.
Και ένα υστερόγραφο προς όλους εκείνους τους μεγάλους που δεν πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων των παιδιών τους:
Τα παιδιά σας δεν μπορούν να γίνουν επιτυχημένα κάνοντας κάτι που δεν αγαπούν. Ο λόγος είναι ότι εκεί που θα βρίσκονται, θα υπάρχουν κι άλλα παιδιά που μεγάλωσαν, που για εκείνα μπορεί να ήταν το όνειρο τους να βρίσκονταν εκεί. Και αυτά είναι πoυ θα επιτύχουν.
