“Κανείς δεν ψηλώνει περισσότερο αν μετριέται πιο συχνά” – Roland Meighan
Τα τελευταία χρόνια, δεκάδες σελίδες στο διαδίκτυο προτείνουν έξυπνες ιδέες για το πώς να ενθαρρύνουμε μέσα από έναν διασκεδαστικό τρόπο το κομμάτι της μάθησης σε όλο και μικρότερες ηλικίες.
Έχοντας αυτήν την “πίεση” οι νέοι γονείς, αρχίζουμε την υπερπροσπάθεια να υλοποιήσουμε δραστηριότητες που ενισχύουν τις γνωστικές ικανότητες των παιδιών μας όπως το λεξιλόγιο, τη μνήμη, την προσοχή, την κίνηση. Η αγωνία κι η βιασύνη μας να τα δούμε να προοδεύουν σε όλα τα παραπάνω, μας κάνει να μεγεθύνουμε λίγο τον ρόλο μας ως γονείς διατηρώντας έναν γονεο-κεντρικό τρόπο σκέψης στο πώς να μεγαλώνουμε και να εκπαιδεύουμε τα παιδιά.
Φαίνεται όμως πως στην προσπάθεια μας να κάνουμε τη μάθηση διασκέδαση, ξεχνάμε κάτι, η μάθηση είναι διασκέδαση από μόνη της για τα παιδιά!
Από τη στιγμή που έρχονται στον κόσμο μαθαίνουν και μάλιστα το κάνουν με όλη τους την αγάπη! Όταν όμως οι γονείς προσπαθούμε να αναλάβουμε και να κερδίσουμε τον έλεγχο της μάθησης, τότε υπάρχει ο κίνδυνος η μάθηση να χάσει τη γοητεία της, και τότε πράγματι θα πρέπει να την ενθαρρύνουμε οι γονείς.
Είναι και κάτι ακόμα όμως που ίσως ξεχνάμε, τα παιδιά δεν είναι χαζά. Καταλαβαίνουν πολύ καλά πότε προσπαθούμε να κρύψουμε τη μάθηση πίσω από μια “διασκεδαστική δραστηριότητα” και αισθάνονται τις κρυμμένες προσδοκίες καθώς και την πίεση μας. Ιδανικά η μάθηση δεν θα έπρεπε να είναι καταναγκαστική σε καμία ηλικία, πόσο μάλλον στην νηπιακή που η αγάπη για μάθηση είναι τόσο όμορφη και η περιέργεια έμφυτη! Επομένως, δεν χρειάζεται βιασύνη από εμάς τους γονείς.
Τα παιδιά μαθαίνουν συνεχώς νέα πράγματα, δεξιότητες, λέξεις. Ακόμα και αν δεν είμαστε σε θέση να τα δούμε, να τα μετρήσουμε ή να τα κατηγοριοποιήσουμε σε γνωστικά αντικείμενα, δεν σημαίνει πως δεν συμβαίνουν. Μπορεί να τα μοιραστούν μαζί μας όταν νιώθουν έτοιμα ή μπορεί και καθόλου μιας κι εμείς οι ίδιοι κρατάμε πράγματα που μαθαίνουμε για τον εαυτό μας.
Οι γονείς είμαστε σίγουρα σημαντικοί στην πορεία της μάθησης των παιδιών. Πρέπει να υποστηρίζουμε τα ενδιαφέροντα τους, να εμπλεκόμαστε στη μάθησή τους, να κάνουμε ερωτήσεις, να δίνουμε ιδέες. Απλά πρέπει να έχουμε στον νου μας τον τρόπο που το κάνουμε. Να βλέπουμε ποιες είναι οι προσδοκίες μας κι αν είναι ωφέλιμες για τα παιδιά ή αν ικανοποιούν κάποια δική μας ανάγκη.
Ας αφήσουμε τα μικρά μας να οδηγηθούν στο δρόμο της μάθησης χωρίς να ελέγχουμε, χωρίς να πιέζουμε, χωρίς υστεροβουλία. Ας τα ρωτήσουμε τι σκέφτονται, ή αν θέλουν να μάθουν περισσότερα για κάτι. Ας αναρωτηθούμε μαζί τους κι ας τα ενθαρρύνουμε να ψάξουν. Ας τα εμπιστευτούμε περισσότερο κι ας αναλάβουμε λιγότερο. Ας διασκεδάσουμε απλά μαζί τους αφήνοντάς τα να είναι παιδιά!
