Ο μεγαλύτερος γιος μου είναι έξοχος διαπραγματευτής. Από τη στιγμή που άρχισε να μιλάει, διαφωνούσαμε για το τι ώρα θα πάει για ύπνο, αν θα δει κι άλλο τηλεόραση κι αν θα φάει περισσότερα μπισκότα.
Αυτό που κατάλαβα από αυτές τις διαφωνίες, ήταν ότι αυτό που ήθελε πραγματικά, δεν ήταν το να φάει ακόμα ένα μπισκότο ή να δει τηλεόραση, αλλά η ίδια η νίκη.
Ως γονείς εξιδανικεύουμε την παιδική ηλικία και ξεχνάμε πόσο μικρή δύναμη έχουμε. Είναι εξαντλητικό να προσπαθούμε να σχεδιάσουμε τέλεια τα πάντα, όταν έχουμε ένα αντιδραστικό παιδί, όπως ο γιος μου.
Aντί λοιπόν, να ανταγωνίζομαι την ανάγκη του να έχει τον έλεγχο των επιλογών του, τον αφήνω αρκετά συχνά να κερδίζει, ώστε να αποκτήσει αυτοπεποίθηση. Τώρα, που είναι 12 χρονών, είναι αρκετά ώριμος να καταλάβει ότι οι επιλογές του έχουν κάποιες συνέπειες και εγώ χαμογελώ αυτάρεσκα, αντί να τον βάζω τιμωρία.
Θα σας πω λοιπόν 8 τρόπους με τους οποίους άφησα το γιο μου να κερδίσει, την προηγούμενη εβδομάδα:
1. Δεν τον ανάγκασα να φάει πρωινό. Είναι μια καθημερινή μάχη. Δεν του αρέσει, δεν προλαβαίνει, δεν πεινάει κλπ. Συνήθως τον πιέζω, όμως αυτήν την εβδομάδα, απλά ανασήκωσα τους ώμους. Όταν επέστρεψε από το σχολείο ήταν ξελιγωμένος. Την επόμενη μέρα έφαγε πρωινό, χωρίς να πει λέξη.
2. Δεν τον ανάγκασα να φορέσει μπουφάν ή να πάρει μαζί του ομπρέλα, αν και έξω ψιχάλιζε. Έγινε μούσκεμα!
3. Τον άφησα να παίξει ηλεκτρονικά παιχνίδια, πριν κάνει τα μαθήματα του. Έπαιζε για ώρες, έχασε την αίσθηση του χρόνου και κατέληξε να ξενυχτάει για να διαβάσει. Την επόμενη μέρα, έκανε τα μαθήματά του αμέσως μόλις γύρισε από το σχολείο.
4. Τον άφησα να ξοδέψει τα χρήματά του για να αγοράσει ένα τηλεκατευθυνόμενο ελικόπτερο, παρόλο που και οι δύο είχαμε διαβάσει πολύ κακές κριτικές γι’ αυτό. Διαλύθηκε μέσα σε μία μέρα και στενοχωρήθηκε αρκετά. Το ίδιο κι εγώ – αλλά αντιστάθηκα σθεναρά στην επιθυμία να του δώσω πίσω τα χρήματά του.
5. Δεν τον ανάγκασα να καθαρίσει το δωμάτιό του. Έχασε ένα βιβλίο, που είχε δανειστεί από τη βιβλιοθήκη, το αγαπημένο του παντελόνι και 3 ευρώ. Όταν τελικά βρήκε το βιβλίο, έπρεπε να το επιστρέψει με πρόστιμο 3 ευρώ, τα οποία και βρήκε μέσα στο χαμένο παντελόνι του.
6. Δεν τον ανάγκασα να κάνει δουλειές, όπως να πετάξει τα σκουπίδια ή να πλύνει τα πιάτα. Ούτε εγώ τις έκανα. Κατέληξε να τρώει τοστ σε χαρτοπετσέτες, αντί για πιάτα.
7. Τον άφησα να κρέμεται από το πορτάκι του σκύλου, ενώ του έχω πει χίλιες φορές να μην το κάνει, γιατί θα σπάσει. Λοιπόν, έσπασε. Ο σκύλος απέκτησε πρόσβαση στα δωμάτια και του κατέστρεψε αγαπημένα του αντικείμενα.
8. Δεν τον ανάγκασα να με αγκαλιάσει μπροστά σε όλους, την πρώτη μέρα του σχολείου. Δεν χαμογέλασα αυτάρεσκα, δάκρυσα. Όταν όμως, τον είδα να με χαιρετάει από μακριά, χαμογελώντας, παρέα με τους φίλους του, χάρηκα.
Τα παιδιά μας δεν θα είναι πάντοτε μαζί μας. Το να τα κάνουμε υπάκουα, απλώς μας διευκολύνει, ενώ το να τα διδάσκουμε ότι υπάρχουν συνέπειες από τις επιλογές που κάνουν, θα τα βοηθήσει πραγματικά στη ζωή. Παραδέχομαι ότι υπάρχουν πράγματα που αφήνω τον γιο μου να κερδίζει και πράγματα που δεν τον αφήνω ποτέ να κάνει. Όμως, προσπαθώ, όσο μπορώ, να τον αφήνω να κερδίζει τέτοιες μάχες, ακόμα κι αν ξέρω ότι, στην πραγματικότητα θα έχει χάσει…
