«Μπαμπά είσαι φίλος μου;» Με ρώτησε το παιδί μου σήμερα.
Μια τόσο μικρή ερώτηση με έκανε να σκέφτομαι πως θα την απαντήσω.
Εκείνη την στιγμή μου ήρθε στο μυαλό η φράση πολλών γονιών: «Να είσαι ο καλύτερος φίλος των παιδιών σου.»
Αλλά πριν μοιραστώ την παραπάνω σκέψη με το παιδί μου προτίμησα να πω: «Όχι δεν είμαι φίλος σου, είμαι ο μπαμπάς σου.»
Η συζήτηση δεν τελείωσε εκεί καθώς άρχισε να με ρωτάει αν ήμουν φίλος με τους γονείς μου. Μπορεί οι γονείς μου σαν γονείς να μην ήταν τέλειοι αλλά ένα από τα πράγματα που έκαναν σωστά είναι πως δεν προσπάθησαν ποτέ να είναι φίλοι μαζί μου, τουλάχιστον μέχρι να ενηλικιωθώ.
Γιατί πιστεύω πως ήταν σωστό αυτό που έκαναν; Επειδή πιστεύω πως ένας γονιός πρέπει να είναι εκεί για να προστατεύει, να καθοδηγεί και να διδάσκει. Πρέπει να είναι πρότυπο για τα παιδιά του για να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις, να έχουν σωστή συμπεριφορά και να κρατά την οικογένειά του ασφαλή και να μπορεί να χειρίζεται τις καθημερινές προκλήσεις της ζωής.
Ένας γονιός πρέπει να είναι ένα άτομο στο οποίο το παιδί να νιώθει ότι μπορεί να μιλήσει για όλα αλλά ταυτόχρονα να θέτει τα όριά του και τους κανόνες του.
Αυτή η συμπεριφορά είναι που δίνει στα παιδιά την αίσθηση της ασφάλειας.
Όταν ένα παιδί ξεπερνά τα όρια τότε είναι δική μας δουλειά να εξηγήσουμε στο παιδί μας τις συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς.
Είναι καθήκον μας να προστατεύουμε τα παιδιά μας για τη ζωή και να τους δίνουμε μαθήματα που θα χρειαστούν στην μετέπειτα ζωή τους. Πρέπει να είμαστε σίγουροι πως τα παιδιά μας μπορούν να προχωρήσουν μόνα τους και πως είναι ικανά να πάρουν σωστές αποφάσεις. Οι φίλοι δεν μπορούν να έχουν αυτή την σχέση και συμπεριφορά, ενώ οι γονείς μπορούν.
Πολλοί γονείς διαφωνούν μαζί μου καθώς πιστεύουν πως αν είμαι «κουλ» μπαμπάς δηλαδή να τα αφήνω να ξενυχτάνε, να βλέπουν άπειρες ώρες τηλεόραση, να μην λέω πολλά όχι και να παίζουν παιχνίδια όλη την ώρα με το κινητό τους τότε θα μου τα λένε όλα.
Αν ένα παιδί δεν ακούει πολύ συχνά την λέξη «όχι» θα περιμένει να ακούει πάντα από όλο τον κόσμο «ναι». Όταν όμως μεγαλώσει θα συνειδητοποιήσει πως ο κόσμος έχει πολλά «όχι».
Τι λέω στο παιδί μου που το λατρεύω όσο τίποτα άλλο;
«Είμαι καλύτερος από έναν φίλο, είμαι ο μπαμπάς σου και είμαι περήφανος γι’ αυτό.»
