Ο ρόλος του πατέρα στην ανατροφή του παιδιού, για πολλούς αιώνες παρέμενε απόμακρος έως ανύπαρκτος. Εκτεινόταν από την αποχή από την οικογενειακή ζωή έως στην καλύτερη περίπτωση, την επιβολή της τάξης. Αυτή η οπτική όμως έχει αρχίσει ν’ αλλάζει και στη χώρα μας. Ο πατέρας θέλοντας να αναλάβει έναν πιο ενεργό ρόλο στη ζωή του παιδιού του ανακαλύπτει ότι δεν ξέρει ποιος είναι αυτός!
Πολύ συχνά ψάχνοντας για παράδειγμα αλλά και για να βοηθήσει τη σύντροφό του, αναλαμβάνει δικούς της ρόλους, πράγμα που δημιουργεί σύγχυση και καμία φορά σύγκρουση μέσα στο ζευγάρι. Ο ανταγωνισμός ‘ποιος το κάνει καλύτερα’ δεν βοηθάει τη σχέση του ζευγαριού και οπωσδήποτε δεν προάγει την ψυχική υγεία του παιδιού.
Οι έρευνες συγκλίνουν στη παρατήρηση ότι η σχέση του ζευγαριού πριν τον ερχομό του παιδιού, είναι ένας καλός δείκτης τόσο για τη σχέση του παιδιού με τον κάθε γονέα ξεχωριστά, όσο και για την ισορροπία της τριάδας (πατέρας, μητέρα, παιδί).
Ο ερχομός ενός τρίτου προσώπου στη ζωή του ζευγαριού, προκαλεί μια βαθιά τομή στη σχέση. Εκ των πραγμάτων η μητέρα αποκτά πολύ στενή σχέση με το παιδί και η σχέση του ζευγαριού (ειδικά τον πρώτο καιρό) διασπάται. Ο ρόλος του πατέρα γίνεται πιο περιφερειακός και πολλές φορές μπορεί να αισθανθεί παραγκωνισμένος.
Δυο είναι οι βασικές λειτουργίες που έχει να επιτελέσει ο σύντροφος σε αυτή τη φάση:
1. Να βοηθήσει την μητέρα στον δυσβάσταχτο φόρτο εργασίας που έχει τον πρώτο καιρό, τόσο με τα πρακτικά θέματα (ξενύχτια, αυξημένες υποχρεώσεις κλπ) όσο και τη συναισθηματική υποστήριξη που χρειάζεται, αποδεχόμενος το νέο μέλος της οικογένειας. Η έμπρακτη υποστήριξη του πατέρα στη στενή συναλλαγή της δυάδας μητέρας – παιδιού, «δικαιώνει» τη μητέρα ως προς την απόφαση που πήραν μαζί με τον σύντροφό της, κάνοντας έτσι τον δεσμό του ζευγαριού ισχυρότερο.
2. Ο δεύτερος πολύ σημαντικός ρόλος που έχει να επιτελέσει ο σύντροφος τον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού, είναι να καταφέρει να αποσπάσει σταδιακά τη σύντροφό του από αυτή την πολύ στενή σχέση που έχει με το παιδί. Αυτό είναι θεμελιώδους σημασίας για να αποφευχθεί μια συμβιωτική σχέση μητέρας – παιδιού. Ο πατέρας «υπενθυμίζοντας» στη μητέρα ότι είναι και γυναίκα και σύντροφος, τη βοηθάει να επανενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο και να αναπτύξει και άλλες πτυχές της ζωής της που ίσως παραμελήθηκαν από τον ερχομό του παιδιού.
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η γέννηση ενός παιδιού αποτελεί κορυφαία εξελικτική πρόκληση στη ζωή ενός ζευγαριού. Καθώς διασπάται η δυάδα των συντρόφων, νέοι ρόλοι είναι να βρεθούν και νέες προκλήσεις να απαντηθούν. Ο ρόλος της μητέρας – τροφού είναι πιο προφανής και καλύτερα μελετημένος. Από την άλλη ο ρόλος του πατέρα στον πρώτο χρόνο της ζωής του παιδιού, έχει αλλάξει από το παραδοσιακό πρότυπο που τον ήθελε αποστασιοποιημένο και παραμελημένο.
Ο νέος πατέρας πρέπει να είναι υποστηρικτικός ως προς τη στενή σχέση μητέρας-παιδιού έτσι ώστε να επιβεβαιώνεται και να επιβραβεύεται η κοινή απόφαση του ζευγαριού για την απόκτηση του νέου μέλους, αλλά πρέπει να είναι και ο ενήλικας που θα επαναφέρει τη μητέρα στην ενήλικη ζωή.
