Σε όλους μας έχει τύχει να βρεθούμε σε μια παρέα γονιών όπου κάποιος, μονοπωλώντας συνήθως τη συζήτηση, μιλάει για τη μία επιτυχία του παιδιού του μετά την άλλη, λες και το παιδί του έγινε ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στη Σελήνη ή ανακάλυψε τον τροχό. Κι αν είμαστε εμείς αυτός ο κάποιος; Κι αν γινόμαστε κουραστικοί και ενοχλητικοί στους άλλους χωρίς να το συνειδητοποιούμε; Άλλο να νιώθουμε περήφανοι για τα μικρά ή μεγαλύτερα κατορθώματα των παιδιών μας, άλλο να φτάνουμε σε σημείο αλαζονείας. Πώς θα βάλουμε τη διαχωριστική γραμμή;
«Βλέπουμε τα παιδιά μας σαν αναπαραστάσεις του εαυτού μας, αλλά και ως κάτι ξεχωριστό. Επομένως, ενώ θα διστάζαμε να καυχηθούμε για τον εαυτό μας, νιώθουμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να κάνουμε το ίδιο για τα παιδιά μας» σχολιάζει η ψυχοθεραπεύτρια F. Diane Barth, προσθέτοντας: «Όταν καυχιόμαστε για τα παιδιά μας είναι σαν να λέμε: “Θεέ μου, κοίτα τι δημιούργησα! Δεν είναι υπέροχο;”. Είναι ένας περισσότερο ή λιγότερο έμμεσος τρόπος να κάνουμε φιγούρα».
Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι πρέπει να σταματήσουμε να απολαμβάνουμε κάθε επιτυχία των παιδιών μας, αλλά ότι πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι και να εκφράζουμε αυτή την ικανοποίηση με ένα λιγότερο επιδεικτικό τρόπο. Τι μας συμβουλεύουν οι ειδικοί;
-Να μην αγνοούμε τις αντιδράσεις του συνομιλητή μας: Όταν κάποιος μας ρωτάει τι κάνουν τα παιδιά μας, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι περιμένει από εμάς να αρχίσουμε να του απαριθμούμε όλες τις σχολικές και αθλητικές επιτυχίες τους. Αν λοιπόν παρατηρήσουμε οποιοδήποτε σημάδι ανίας ή δυσαρέσκειας από την πλευρά του, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι, απλά, να σταματήσουμε να μιλάμε. Καλό είναι επίσης να θυμόμαστε ότι δεν απολαμβάνουν όλοι τις μακροσκελείς συζητήσεις για παιδιά – ακόμα και αν πρόκειται για τα δικά μας «ξεχωριστά» παιδιά.
-Να ακούμε τι έχει να μας πει και ο άλλος: «Αν νιώθετε την ανάγκη να καυχηθείτε, τουλάχιστον δώστε το περιθώριο και στον άλλο γονιό να καυχηθεί για τα δικά του παιδιά και αν υπάρχει κάτι που θαυμάζετε σε εκείνα, μη διστάσετε να του το πείτε» συμβουλεύει η ειδικός. Αφήστε τον άλλο γονιό να ολοκληρώσει ό,τι θέλει να πει: Όταν, για παράδειγμα, σας μιλάει για τις πρόσφατα κατακτημένες γλωσσικές δεξιότητες του παιδιού του, αντισταθείτε στον πειρασμό να τον διακόψετε για να του μιλήσετε για τις καινούριες λέξεις που έμαθε το δικό σας παιδί. Και σε καμία περίπτωση μην προσπαθήσετε να συγκρίνετε τις επιτυχίες του παιδιού σας με εκείνες του δικού του.
-Να μην κοινοποιούμε στα social media ό,τι μας κάνει περήφανους ως γονείς: Πώς σας φαίνεται όταν κάποιος σε κάθε στάτους που ανεβάζει γράφει και για μια καινούρια κατάκτηση του παιδιού του; Δεν μπαίνετε στον πειρασμό να απαντήσετε «άλλος παιδί δεν έκανε μόνο η Μαριώ τον Γιάννη»; «Τα πάντα μεγεθύνονται στα social media», προειδοποιεί η Darth, συμπληρώνοντας: «Δεν πειράζει να ποστάρετε χαριτωμένες φωτογραφίες, αλλά είναι επικίνδυνο να καυχιέστε για τα παιδιά σας: δεν θα καταλάβετε πότε το έχετε παρατραβήξει, γιατί απλά δεν μπορείτε να παρατηρήσετε τις αντιδράσεις των άλλων».
-Να μην καυχιόμαστε για τα παιδιά μας μπροστά τους: Στην πραγματικότητα αυτή η συμπεριφορά δεν κάνει τόσο καλό στην αυτοπεποίθησή τους όσο ίσως νομίζουμε. «Είναι υγιές και σημαντικό για ένα γονιό να αισθάνεται περήφανος για τα παιδιά του. Αλλά όταν καυχιόμαστε για αυτά μπροστά τους, μπορεί να τους προκαλέσουμε ντροπή, αμηχανία, ή από την άλλη να τους περάσουμε το μήνυμα ότι είναι θεμιτό να κάνουν φιγούρα».
-Να «φιλτράρουμε» τις επιτυχίες για τις οποίες θα καυχηθούμε: Είναι απόλυτα φυσιολογικό να θεωρούμε το παιδί μας ξεχωριστό και μοναδικό και να αισθανόμαστε περήφανοι για κάθε μικρό βήμα του. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι το συγκεκριμένο μικρό βήμα δικαιολογεί ένα μισάωρο μονόλογο στους πολυάσχολους συναδέλφους μας. Μπορούμε λοιπόν να μοιραστούμε με φίλους την ικανοποίησή μας για το γεγονός ότι το παιδί μας έβγαλε την πάνα, είπε τις πρώτες του λέξεις ή έκανε τα πρώτα του βήματα, έχοντας όμως κατά νου ότι αυτό δεν το τοποθετεί αυτομάτως σε κάποιο βάθρο πρωταθλητή.
-Να αφήσουμε τα παιδιά μας να κάνουν τη «βρόμικη» δουλειά: Για ένα μικρό παιδί είναι απόλυτα αποδεκτό κοινωνικά να καυχηθεί για τη ζωγραφιά του ή το γεγονός ότι έπλυνε τα πιάτα. Το δικό μας καθήκον είναι «να είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας και να τους το κάνουμε σαφές, χωρίς όμως να τους λέμε επανειλημμένα πόσο ξεχωριστά είναι, γιατί μεγαλώνοντας δεν θα έχουν την ικανότητα να διαχειριστούν τα αδύναμα σημεία τους», καταλήγει η ειδικός.
