Ένταση, αποστασιοποίηση, αντιζηλία, είναι μερικά μόνο από τα συναισθήματα που περιλαμβάνει αυτή η σχέση, που τις περισσότερες φορές καθορίζει όλη την υπόλοιπη ζωή του παιδιού.
Μετά τη γέννηση, το παιδί αναπτύσσει μια πιο στενή σχέση με τη μητέρα του και έτσι, εκ των πραγμάτων δημιουργείται μια πιο δυνατή επαφή μεταξύ τους. Η ουσιαστική σχέση του αγοριού με τον πατέρα του, ξεκινά μετά το 1 έτος, που έτσι κι αλλιώς αρχίζει να αλλάζει ο τρόπος επικοινωνίας του παιδιού με το περιβάλλον. Από εκεί και μετά, τεράστια σημασία έχει το πως θα εξελιχτεί η σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι:
* Αν η σχέση του μπαμπά και της μαμάς παραμένει δυνατή και ικανοποιητική, ο πατέρας αισθάνεται «ασφαλής» στο ρόλο του στην οικογένεια και δημιουργείται μια πολύ ζεστή και τρυφερή σχέση με το αγόρι. Σ’ αυτή την περίπτωση, μετά τα 6-7 έτη, το αγόρι εξιδανικεύει τον πατέρα του και προσπαθεί να του μοιάσει όσο περισσότερο γίνεται. Σε αυτή την ηλικία, αρχίζει να μαθαίνει την «αντρική» συμπεριφορά και να περιμένει την επιβεβαίωση του μπαμπά για κάθε του επίτευγμα.
* Αντίθετα, αν η σχέση του ζευγαριού έχει υποβαθμιστεί μετά τη γέννηση του παιδιού, ειδικά από τη μητέρα, τότε ο πατέρας αισθάνεται παραγκωνισμένος και υποσυνείδητα δημιουργούνται αισθήματα «ανταγωνιστικότητας» με το μικρό αγόρι. Αυτά τα αισθήματα θα αυξηθούν όταν το αγόρι μεγαλώσει και αρχίσει και το ίδιο να αισθάνεται «αντίζηλος» του μπαμπά για την αγάπη και την προσοχή της μαμάς. Τεράστιας σημασίας σε αυτό το σημείο, είναι η συμπεριφορά και η ψυχολογία της μητέρας, η οποία πρέπει να έχει ξεκάθαρα μέσα της το ρόλο του κάθε ατόμου στην οικογένεια.
Σε κάθε περίπτωση, υποσυνείδητα, όλοι οι άντρες ζητούν για το υπόλοιπο της ενήλικης ζωής τους αυτό το «μπράβο» από τον πατέρα τους. Ο μπαμπάς, από την πλευρά του, πρέπει να επιβεβαιώνει το αγόρι ότι είναι περήφανος για αυτό, άσχετα αν τα καταφέρνει πάντα ή όχι. Το παιδί πρέπει από μικρό να κατανοήσει ότι δεν κρινόμαστε μόνο από τις επιτυχίες μας, ενώ περισσότερη σημασία έχει η συμπεριφορά μας προς τους άλλους και η προσπάθεια που καταβάλλουμε. Αυτή άλλωστε είναι η βάση της «αντρικής» συμπεριφοράς.
