Όταν έρχεται ένα παιδί, έχουμε ελάχιστο ελεύθερο χρόνο και γινόμαστε πιο επιλεκτικοί στο πως θα τον διαχειριστούμε. Έτσι, οι σχέσεις μας με τους άλλους, αναπόφευκτα, αλλάζουν. Όταν έγινα γονιός ήρθαν κυριολεκτικά τα πάνω κάτω όσον αφορά τις σχέσεις μου με τους άλλους. Άλλες φιλίες αναθερμάνθηκαν λόγω κοινών εμπειριών και ζωής και άλλες «πάγωσαν» για πάντα ή μέχρι νεωτέρας.
Φίλοι που δεν έχουν παιδιά
Είναι οι φίλοι, με τους οποίους ήμουν δεμένος από την παιδική ή εφηβική ηλικία και συνήθιζα να τους συναντώ το λιγότερο κάθε εβδομάδα και να συζητώ τα πάντα μαζί τους. Τώρα, με το παιδί, έχω δεκάδες υποχρεώσεις μέσα στην ημέρα και ο χρόνος που μπορώ να αφιερώσω στους φίλους είναι ελάχιστος. Είτε τους βλέπω αραιά και βιαστικά, είτε εκείνοι αναγκάζονται να συμβαδίζουν με το πρόγραμμά μου ή να με επισκέπτονται στο σπίτι. Μέχρι να αποκτήσουν κι εκείνοι παιδιά, το πιθανότερο είναι ότι η σχέση μας θα ξεθυμάνει. Ήδη δηλαδή συμβαίνει.
Οι γονείς
Μετά από χρόνια προσπάθειας να ανεξαρτητοποιηθώ από τους γονείς μου, ομηρικούς καυγάδες και χτυπήματα της πόρτας ώστε να με αφήσουν να πατήσω γερά στα πόδια μου, συνειδητοποιώ ότι τώρα, τους έχω ανάγκη περισσότερο παρά ποτέ – για babysitting και όχι μόνο! Και είμαι πράγματι τυχερός που τους έχω στη ζωή μου, άσχετα αν πληρώνω ένα ψυχολογικό τίμημα γι’ αυτό το baby sitting.
Φίλοι που έκαναν παιδιά πριν από μένα
Είναι οι φίλοι, που πριν κάνω παιδιά, απέφευγα, γιατί δεν άντεχα τα μωρά τους και με κούραζε μια συζήτηση η οποία έπρεπε να διακοπεί χιλιάδες φορές γιατί το μωρό έκλαιγε/πεινούσε/ήθελε άλλαγμα. Τώρα με αυτούς τους φίλους έχω έρθει πιο κοντά, λόγω των κοινών εμπειριών, που πλέον έχουμε και οι δυο. Μπορώ να τους συμβουλευτώ για οτιδήποτε αφορά τα παιδιά μου, να τους ζητήσω βοήθεια και φυσικά, να συναντιέμαι μαζί τους, συνήθως σε κάποιο σπίτι, γιατί το να παίρνουμε τα παιδιά έξω, σε κάποιο εστιατόριο ή αλλού, είναι συχνά εξαντλητικό.
Φίλοι που δεν έχουν παιδιά
Το να καταφέρω να κρατήσω σχέσεις με φίλους που δεν έχουν παιδιά είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση που έχω αντιμετωπίσει μέχρι τώρα. Εκείνοι έχουν μια εντελώς διαφορετική ζωή από μένα, και κατά κάποιο τρόπο το πρόγραμμά τους μου θυμίζει λίγο τους παλιούς καλούς καιρούς που ήμουν εντελώς ανεξάρτητος. Όσο κι αν αγαπούν το παιδί μου, γι’ αυτούς είναι ένας μπελάς όταν τους επισκέπτομαι στο σπίτι και γι’ αυτό αποφεύγω τις συναντήσεις. Ωστόσο, συχνά συμβαίνει να βγάζω μόνος μου αυτούς τους φίλους από τη ζωή μου, πιστεύοντας ότι τους γίνομαι βάρος – και το πιθανότερο είναι ότι τους γίνομαι. Σκέφτομαι πολύ συχνά να το συζητήσω μαζί τους γιατί η παρέα μόνο με γονείς μπορεί να είναι βολική, αλλά συχνά με εγκλωβίζει σε ίδιες δραστηριότητες και σε συζητήσεις γύρω από τα παιδιά, που χρειάζονται μεν, αλλά η ζωή δεν είναι μόνο παιδιά, σχολεία και παιδικά γεύματα.
Φίλοι που μένουν μακριά
Η ιδέα του να κάνω ένα μικρό ταξίδι, για να τους επισκεφτώ, είναι πραγματικά ελκυστική. Από την άλλη όμως η εμπειρία μου λέει πόσο δύσκολο είναι να κρατήσω ήσυχο ένα παιδί μέσα στο αυτοκίνητο για πολλή ώρα ή να το κυνηγώ στο σπίτι των φίλων μου, το οποίο δεν είναι διαμορφωμένο σύμφωνα με τους κανόνες προστασίας για τα παιδιά, ώστε να αποφύγουμε τυχόν τραυματισμούς και μικροκαταστροφές. Δηλαδή και μόνο που το σκέφτομαι κουράζομαι.
Συνάδελφοι
Πριν αποκτήσω παιδί, στη δουλειά έβρισκα χρόνο να χαλαρώνω λίγο συζητώντας με τους συναδέλφους μου και όπως είναι φυσικό, ερχόμασταν πιο κοντά. Τώρα, είμαι διαρκώς με το ρολόι στο χέρι, προσπαθώ μονίμως να κερδίσω χρόνο, για να φύγω αμέσως μόλις σχολάσω και να γυρίσω στις υποχρεώσεις της οικογενειακής ζωής. Έτσι, το δέσιμο με τους συναδέλφους σιγά σιγά φθίνει. Τουλάχιστον όσο το παιδί είναι ακόμα πολύ μικρό.
Αυτό που έχω καταλάβει με τον καιρό λοιπόν, είναι ότι οι σχέσεις που αλλάζουν όταν γινόμαστε γονείς, είναι κάτι αναπόφευκτο. Κάποιες ίσως δεν καταφέρω να τις διατηρήσω. Όμως είναι κάτι φυσιολογικό όλο αυτό. Άλλωστε οι σχέσεις είναι ρευστές, αλλά και προσαρμόσιμες. Οι πιο δυνατές θα αντέξουν τις μεταβολές στη ζωή μου. Οι αληθινοί μου φίλοι θα δείξουν κατανόηση και άλλωστε αυτοί είναι που με ενδιαφέρουν.
