Στις μονογονεϊκές οικογένειες, στην περίπτωση του πατέρα, βρίσκει κανείς πολλά θέματα που τον απασχολούν και τον κατατρύχουν ενόσω εκείνος προσπαθεί να προασπιστεί τα δικαιώματα του ως γονέας. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, οι νόμοι δεν δικαιώνουν εύκολα έναν πατέρα όταν αυτός προσπαθεί να έχει ίσες ευκαιρίες ως μονογονέας σε σχέση με τη μητέρα.
Πολλές φορές, ο πατέρας γίνεται ένας άνθρωπος που «απλώς» υποχρεώνεται να παρέχει οικονομική βοήθεια χωρίς όμως να συμμετέχει σε υγιείς όρους επικοινωνίας και ψυχοκοινωνικής ζωής με το παιδί του. Πολλάκις υποβάλλεται στην γονεϊκή αποξένωση και νιώθει ο ίδιος παρείσακτος στην ζωή του παιδιού του, ειδικά όταν αυτό είναι μικρής/νηπιακής ηλικίας.
Ένας πατέρας πολλές φορές αγωνίζεται για τα αυτονόητα όπως για παράδειγμα μια επικοινωνία με το παιδί του σε συνθήκες εμπιστοσύνης από τη μητέρα και το ίδιο το παιδί, μια απλή διανυκτέρευση στο δικό του χώρο ή και το κύρος του σαν πατέρας. Συχνά, οι γιαγιάδες/παππούδες στερούνται και αυτοί με τη σειρά τους το εγγόνι, καθώς βρίσκονται ανάμεσα στους δύο γονείς που χώρισαν. Στην περίπτωση της χηρείας, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, καθώς δεν υπάρχει τέτοια αντίσταση, από την άλλη μεριά όμως ο πατέρας που ζει ως χήρος, βρίσκει υποστήριξη πολύ ευκολότερα από εκείνον που χώρισε ή αποχωρίστηκε τη μητέρα του παιδιού του.
Η κοινωνία μας δείχνει πολύ μεγαλύτερη συμπόνοια σε έναν χήρο παρά σε έναν διαζευγμένο παρότι βρίσκονται επί τοις πράγμασοι σε ίδιους πρακτικούς παρανομαστές με παρόμοιο βαθμό δυσκολίας για να μην αναφέρουμε πως ο χήρος είναι συνήθως σε ευμενέστερες συνθήκες διαβίωσης.
Προβλήματα του πατέρα αφορούν κυρίως σε:
Α. Γονεϊκή αποξένωση,
Β. Περιθωριοποίηση μέσα από έννομα μέσα με ευνοϊκότερους όρους για τη μητέρα,
Γ. Στεγανοποίηση ρόλων του ως παροχέας και όχι ως συμμετέχων στη ζωή του παιδιού καθώς και
Δ. Έλλειψη ψυχολογικής υποστήριξης και ενημέρωσης ως πατέρας σχετικά με τα αναμενόμενα αναπτυξιακά ορόσημα του παιδιού του, με αποτέλεσμα να νομίζει πως το παιδί του «προτιμάει» τη μητέρα ενώ μπορεί απλώς να είναι ένα στάδιο ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης του, που επιτάσσει μια «ασυνείδητη» προτίμηση στη μητέρα.
Αυτά και πολλά άλλα, οφείλουμε να τα διερευνούμε συνεχώς. Δεν είναι όλα όπως φαίνονται. Καλή δύναμη στους μπαμπάδες.
