– Τι θα έδινες για να γίνεις πάλι πέντε χρονών;
– Τίποτα.
Δε σταματά να με εντυπωσιάζει ο βαθμός που εξιδανικεύουμε το παρελθόν. Μιλάμε για τα παιδικά μας χρόνια λες και είναι σελίδες από το πιο εντυπωσιακό και γλυκό παραμύθι, όχι πραγματική ζωή με προβλήματα.
Ποτέ δεν κατάλαβα την εξιδανίκευση της παιδικής ηλικίας. Έχω την εντύπωση, ότι όσοι αναπολούν το παρελθόν είτε θυμούνται τα ευτυχισμένα γεγονότα διαγράφοντας τα άσχημα, είτε ωραιοποιούν τις δυσκολίες για να μπορούν να νοσταλγούν μια φαντασίωση, είτε το φαντάζονται τελικά με διαφορετικούς γονείς, λες και αν ξαναζούσαν εκείνα τα χρόνια, θα ήταν τελικά, άλλοι άνθρωποι. Ίσως αυτή η εξιδανίκευση να είναι η επιθυμία να ξαναζήσουμε την παιδική ηλικία ως δεύτερη ευκαιρία, για να επανορθώσουμε και εμείς και οι γονείς μας, τις πληγές που καταφέραμε ο ένας στον άλλον.
Γιατί, αν θυμηθούμε το παρελθόν όπως πράγματι ήταν, θα διαπιστώσουμε όμορφα και άσχημα γεγονότα, όμορφες και άσχημες στιγμές, αγάπη, χαρά, αλλά και πόνο, θυμό, ανασφάλειες, προβλήματα, αγωνίες, φόβο, λάθη, ακόμα περισσότερα λάθη. Αν το ξαναζήσουμε, θα πρέπει να πάρουμε όλο το πακέτο, καλό και κακό, ευχάριστο και δυσάρεστο. Αλήθεια, πόσες φορές θα αντέχαμε να ζήσουμε κάτι τέτοιο;
Δε θέλω λοιπόν να ξαναγυρίσω σε εκείνα τα χρόνια γιατί μαζί με τα όμορφα, θυμάμαι και τα άσχημα. Δε βρίσκω κανένα λόγο, να επιστρέψω σε εκείνη την ηλικία, ακόμα και αν είχα τη δυνατότητα.
Ξέρω ότι πάλι θα γίνονταν τα ίδια, γιατί θα ήμουν η ίδια, θα μεγάλωνα στο ίδιο μέρος, θα είχα τον ίδιο χαρακτήρα, θα έκανα τα ίδια λάθη, θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος.
Από μια άποψη δηλαδή, το παρελθόν μου έδωσε ό,τι είχε να μου δώσει, δεν υπάρχει λόγος να το ξαναζήσω. Και όλα αυτά εν τέλει, με έκαναν αυτό που είμαι – και αυτό που είμαι μ’ αρέσει, δε θα αντάλλαζα τον εαυτό μου και τη ζωή μου, για τη ζωή κανενός άλλου. Όλα αυτά που κουβαλώ, όλα όσα έχω ζήσει, όλα όσα είμαι, είναι δικά μου. Αυτά είναι ο πλούτος, η περιουσία μου. Αυτά κάνουν καθένα μας, μοναδικό.
Αυτά είναι που μας επιτρέπουν καθώς περνάει ο καιρός, να γνωρίζουμε μια νέα, καλύτερη version του εαυτού μας, αυτά μας κάνουν να λαχταράμε το μέλλον. Στην πραγματικότητα, αν γυρνούσαμε τον χρόνο πίσω, κάθε φορά θα κάναμε τα ίδια λάθη, θα ζούσαμε όπως ζήσαμε. Γιατί αυτοί είμαστε.
Τι αλλάζει τότε με τον χρόνο; Ίσως ο τρόπος που μπορούμε να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Καθώς μαθαίνουμε καλύτερα ποια είναι τα ευάλωτα σημεία μας, είμαστε σε θέση να τον προστατεύσουμε περισσότερο. Έτσι, καταφέρνουμε να του δώσουμε όλα όσα χρειάζεται για να ζήσει με το ίδιο σώμα, με τον ίδιο χαρακτήρα, μια καλύτερη ζωή.
Η μικρή στη φωτογραφία, είναι 5 ετών. Έχει το ίδιο σώμα με εμένα, τον ίδιο χαρακτήρα, είμαστε ο ίδιος άνθρωπος. Την κοιτάω και συγκινούμαι, σχεδόν την ακούω να μου λέει ότι είναι ευγνώμων για όλα όσα καταφέραμε ως τώρα, είναι ευγνώμων που την πήρα μαζί μου όπου πήγα, που ζήσαμε μαζί τόσα πολλά, που δεν την ξέχασα ποτέ.
Ίσως το να μεγαλώνουμε, να σημαίνει ότι καταφέρνουμε να γίνουμε μάνα και πατέρας για τον παιδικό μας εαυτό. Για εκείνο το παιδί που κουβαλάμε μέσα μας κάθε λεπτό, όλη μας τη ζωή. Για εκείνο το παιδί που μας δυσκολεύει με τη γκρίνια, τον φόβο και τις απαιτήσεις του, αλλά δε θέλει να γυρίσουμε πίσω, θέλει απλώς να το πάρουμε μαζί, μπροστά, στο μέλλον. Να μη μείνει μόνο κάπου ξεχασμένο, γιατί τότε πράγματι θα μας αναγκάσει να γυρίσουμε πίσω.
Και επειδή δεν υπάρχει χρονοκάψουλα επιστροφής στην παιδική ηλικία, ο μόνος τρόπος να γυρίσεις πίσω, είναι να ζήσεις την ενήλικη ζωή σου, σαν να είσαι παιδί.
Και έχω την εντύπωση ότι δε θα με συγχωρούσε ποτέ η μικρή της φωτογραφίας, αν άφηνα να της συμβεί κάτι τέτοιο.
Ειρήνη Αγαπιδάκη
