Στην προσχολική ηλικία τα παιδιά είναι εγωκεντρικά. Μπορεί να πάρουν ένα αντικείμενο που δεν τους ανήκει είτε επειδή τους άρεσε ή τους έκανε εντύπωση. Αισθάνονται ότι μπορούν να πάρουν οτιδήποτε θέλουν χωρίς να καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι κακό. Τα παιδιά του δημοτικού γνωρίζουν πως δεν επιτρέπεται να πάρουν κάτι χωρίς να ενημερώσουν αλλά προβαίνουν στην πράξη γιατί δεν έχουν μάθει αυτοέλεγχο, δηλαδή να συγκρατούν τον εαυτό τους όταν θέλουν κάτι.
Ποιες είναι οι αιτίες που ένα παιδί κλέβει
Οι αιτίες που οδηγούν το παιδί να πάρει κάτι κρυφά είναι κυρίως για να τραβήξει την προσοχή των γονέων ή των δασκάλων για να ασχοληθούν με αυτό.
Επίσης, μπορεί να μιμείται ένα άλλο παιδί που το θεωρεί πρότυπο. Ένα παιδί μπορεί να πάρει κάτι κρυφά για να κερδίσει τη συμπάθεια κάποιων συμμαθητών ή το αντίθετο να εκδικηθούν κάποιους συμμαθητές.
Μία σημαντική αιτία, ιδιαίτερα σε μεγάλα παιδιά είναι η έλλειψη αγάπης και θαλπωρής από τους γονείς. Ακόμη, ένα παιδί μπορεί να πάρει κρυφά ένα αντικείμενο για να νιώθει ότι είναι κοντά στο άλλο παιδί, οικειότητα. Άλλη μία αιτία, μπορεί να είναι η στέρηση κάποιων αγαθών από το παιδί γιατί οι γονείς του δεν του αγόρασαν αυτό που ήθελε ή ακόμη και το αίσθημα ανεπάρκειας που νιώθουν κάποια παιδιά που δεν αρκούνται στα αγαθά που ήδη έχουν. Ένα παιδί μπορεί να πάρει κάτι κρυφά για να το κάνει δώρο σε ένα άλλο παιδί ή πρόσωπο.
Η χαμηλή αυτοεκτίμηση παίζει σημαντικό ρόλο στο παιδί, ένα παιδί με υψηλή αυτοεκτίμηση σπάνια θα πάρει κρυφά κάποιο αντικείμενο που δεν του ανήκει.
Τι μπορώ να κάνω;
Αρχικά αν το παιδί είναι προσχολικής ηλικίας δεν θα πρέπει να αντιδράσετε υπερβολικά και να μην του δώσετε εύκολα την ταμπέλα «κλέφτης» γιατί θα ριζωθεί στο μυαλό του παιδιού και θα το ακολουθεί για μια ζωή.
Πρέπει να του ξεκαθαρίσετε ότι αυτή η συμπεριφορά δεν είναι αποδεκτή και να του δώσετε χρόνο να σκεφτεί τι έκανε και να το συζητήσετε. Τα παιδιά παίρνουν κάτι κρυφά για να δείξουν κάτι μέσω της πράξης αυτής. Ως γονείς πρέπει να διερευνήσουμε την αιτία και όχι να τιμωρήσουμε μόνο την πράξη καθαυτή.
Η τιμωρία σε μικρές ηλικίες δεν βοηθάει καθόλου. Επίσης, ο γονιός μπορεί να παίξει ένα παιχνίδι ρόλου με το παιδί όπου να παίρνει κάτι κρυφά από το παιδί κι έτσι να ξεκινάει μία συζήτηση πάνω στο θέμα, στις αιτίες και στα αποτελέσματα.
Ως γονιός πρέπει καθημερινά να ασχολείται με το παιδί, να συζητά τις σκέψεις του και τις ανησυχίες του, να το εμπλέκει σε δραστηριότητες κοινωνικών κανόνων και να αφιερώνει ποιοτικό χρόνο μαζί του. Πρέπει να το εμπιστεύεται, να του μαθαίνει τρόπους αυτοελέγχου και τέλος να του δείχνει πόσο σημαντικό είναι καθημερινά.
