Η ουσιαστική αντίληψη, η πραγματική βαρύτητα της ευθύνης της τεκνοθεσίας και η ψυχολογία των ενδιαφερόμενων ζευγαριών, αποτελούν καθοριστικό παράγοντα στην πορεία, τη διαδικασία, την έκβαση αλλά και το αποτέλεσμα μιας πράξης όπως η υιοθεσία, τόσο για τους ίδιους τους θετούς γονείς όσο και για το παιδί.Η απόφαση του γιατί ένα ζευγάρι έχει καταλήξει στην πράξη της υιοθεσίας, είναι σήμερα ένας από τους βασικούς παράγοντες τους οποίους μελετά η επιστήμη της εγκληματολογίας σε περιπτώσεις και υποθέσεις τις οποίες επίσης καλείται να στηρίξει και να θεραπεύσει, όπου αυτό είναι εφικτό και η επιστήμη της ψυχολογίας.
Η συνειδητή δε απόφαση του γιατί ένα ζευγάρι έχει καταλήξει στην πράξη της υιοθεσίας, αποδυκνύεται δυστυχώς ότι δεν είναι πάντοτε το δεδομένο, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε ενώπιον τραγικών συνεπειών και καταστάσεων εις βάρος τόσο της ποιότητας όσο πολλές φορές και της ίδιας της ζωής των παιδιών.
Και δυστυχώς καταλήξαμε σε συμπεράσματα όπως αυτό, παρατηρώντας και διερευνώντας υποθέσεις ποινικών αδικημάτων και εγκληματικών πράξεων εφήβων παιδιών, των οποίων θα έπρεπε να αναλύσουμε το ιστορικό και το οποίο σε μια αντίστροφη μέτρηση μας κατέληξε σε αυτό το οποίο εμείς αποκαλέσαμε λάθος υιοθεσίες, όταν οι γονείς εγκληματούν…
Στον 21ο αιώνα και εν τω μέσω προστασίας των Αρχών και των ειδικών, στρουθοκαμηλικά πολλές φορές, αρίστως κάποιες άλλες, αποκρύπτουμε την πραγματικότητα που δεν είναι άλλη, όχι πως το παιδί μας είναι υιοθετημένο, αλλά το γιατί το υιοθετήσαμε, πως πραγματικά νοιώθουμε, τι κάνουμε και το χειρότερο τι του κάνουμε γι αυτό.
Βρισκόμενοι μπροστά σε υποθέσεις σκληρής ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικών παρενοχλήσεων και βιασμών ανηλίκων, πορνεία, λεκτική βία, προσβολές και εξευτελισμούς, ασητία, παιδιά με αντικοινωνική συμπεριφορά από την προσχολική ηλικία, παιδιά στα ναρκωτικά στην εφηβεία, παιδιά στα ψέματα και την κλεπτομανία στην ηλικά των 6, ψάξαμε με ποιοτική έρευνα και συνεντεύξεις…
Ευτυχώς ή δυστυχώς υπήρξαν και ¨γονείς¨ οι οποίοι μας μίλησαν. Και καμιά φορά η εκτέλεση μιας πράξης εν πλήρη συνειδήσει, δεν είναι πάντοτε το ήμιση της θεραπείας αλλά το ήμιση του κακού…
“…Έμαθα πάντα στη ζωή μου να προσέχω το σώμα μου και την εικόνα μου. Δεν θα μπορούσα να μπώ ποτέ στη διαδικασία εκείνη στην οποία θα έβαζα τόσο βάρος, θα παραμορφωνόταν το σώμα μου μένοντας έγκυος και δεν θα είχα καθόλου χρόνο για να επανέλθω έτσι ώστε να επιστρέψω στην φυσιολογική μου ζωή, στον σύζυγό μου, στην εργασία μου η οποία απαιτεί μια περιποιημένη εικόνα ως διευθυντικό στέλεχος εταιρείας. Δεν θα μπορούσα όμως να μην έχω ένα παιδί. Είμαι 33 χρονών και αφού είχα την επιλογή της υιοθεσίας γιατί όχι?”
Η Ζωή υιοθέτησε ένα κορίτσι 3 μηνών, χωρίς να είχε προηγουμένως κάνει κάποια συμβουλευτική έστω με κάποιο ειδικό, κάποιο ψυχολόγο.
Ποτέ δεν μπόρεσε να νοιώσει δικό της το κορίτσι. Στην πορεία και όταν η κόρη της άρχισε να μπαίνει στην εφηβεία και όταν πλέον άρχισε να γίνεται γυναίκα, η Ζωή άρχισε να ζηλεύει και να νοιώθει ανασφάλεια από την κόρη της. Αρχισε να γίνεται επιθετική και να προσπαθεί σε μία πραγματικά κρίσιμη ηλικία της εφηβείας να την μειώνει, να την προσβάλλει, να της χτυπά το ότι ακόμα και οι ίδιοι οι γονείς της την εγκατέλειψαν. Η απόδοση στο σχολείο άρχισε να επηρεάζεται, στο σπίτι υπήρχε συνέχεια ένταση, ο πατέρας έμενε αμετοχος όταν μετά την πρώτη προσπάθειά του η αντίδραση της μητέρας ήταν ζήλεια, το κορίτσι άρχισε να ψάχνει χώρους στους οποίους θα ήταν πιο «αποδεχτό». Με ευκολία οι επιτήδιοι είναι πάντα εκεί την λάθος στιγμή για τον λάθος σκοπό και έτσι έγινε.
Ο επιτήδιος σε κάθε υπόθεση έχει μία ιδιότητα. Την ιδιότητα αυτού που θα πουλήσει τον λευκό παράδεισο, την ιδιότητα αυτού που θα πουλήσει τα συννεφάκια αγάπης, την ιδιότητα αυτού που απλά θα γίνει η αντικατάσταση… πάντα με ένα αντάλλαγμα…
Πού είναι ο πραγματικός ρόλος της μητέρας? Ποιος ήταν ο πραγματικός ρόλος της μητέρας από την αρχή και ποιος έχει εγκληματίσει?
Η Μαριάννα υιοθέτησε γιατί είχε ακούσει τόσα πολλά για περίεργες εγκυμοσύνες που δεν ήθελε να το «ρισκάρει» να πάει κάτι λάθος και έτσι προτιμούσε να πάρει κάτι «έτοιμο», ελεγμένο και σίγουρο.
Η Αγγέλα και ο Κώστας υιοθέτησαν γιατί ήθελαν να ήταν σίγουροι ότι το δικό τους παιδί θα ήταν αγόρι.
Η Ιωάννα και ο Νίκος υιοθέτησαν γιατί προσπάθησαν ήδη μερικές φορές, δεν μπόρεσαν, ο γιατρός είπε πως δεν έβλεπε να υπήρχε κάποιο βιολογικό πρόβλημα, και πως θα έπρεπε να δώσουν λίγο χρόνο ακόμα αλλά δεν θα μπορούσαν να μείνουν χωρίς παιδί, κάτι που έκανε τον Νίκο να νοιώθει ότι είχε ο ίδιος πρόβλημα…
Πρέπει να αντιληφθούμε και να καταλάβουμε επιτέλους τα εγκλήματα τα οποία καθημερινά διαπράττουμε μέσω μιας τραγικής επιπολαιότητας και ενός ρηχού εγωισμού μέσω των οποίων υπηρετούμε τα βλακώδη γιατί μας (γιατί δεν θέλω να παχύνω, γιατί θέλω αγόρι, γιατί θέλω κορίτσι), με αποτελέσμα να παίζουμε Ρώσικη ρουλέτα με αθώες ψυχές που μας δίνεται η ευκαιρία να πάρουμε στα χέρια μας και να μεγαλώσουμε και να προσέξουμε σαν κόρη οφθαλμού.
Εχουμε δει τελευταίως πολλά ζευγάρια να διαμαρτύρονται γιατί οι αρμόδιες αρχές και φορείς έχουν κάνει παύση σε όλες τις διαδικασίες που αφορούν στις Υιοθεσίες, κάνουν ελέγχους και πάλι ελέγχους και κωλύουν τις υποθέσεις που αφορούν στα νέα αιτήματα.
Ισως έχουν γίνει πραγματικά λάθη στο παρελθόν τα οποία τώρα στοιχίζουν και στους γονείς που θέλουν με όλη τους την ψυχή να πάρουν στα χέρια τους και να μεγαλώσουν ένα παιδί σαν δικό τους παιδί, και οι αρχές θέλου πλέον να δώσουν το παιδί κάπου που η τύχη του θα είναι όντος τέτοια.
Γι αυτό είναι σημαντικό αν όχι μπροστά στον ψυχολόγο ή στον ειδικό, αν μη τι άλλο, ας κάτσουμε μπροστά στον καθρέφτη και να δούμε καθαρά με το χέρι στην καρδιά και την ψυχή, τι θέλουμε.
Γιατί το θέλουμε, τι έχουμε να πάρουμε και προ πάντων τι έχουμε να δώσουμε.
Γιατί αυτή η αθώα ψυχή, από όπου κι αν έρχεται, περιμένει από εμάς, να το μεγαλώσουμε, να το στηρίξουμε, να του δώσουμε δύναμη, να το θαυμάσουμε, να το αγαπήσουμε, να του πούμε ευχαριστώ που ήρθε στη ζωή μας γιατί τόσο το θέλαμε και το είχαμε ανάγκη.
Γιατί μέσα από ένα παιδί μαθαίνουμε να ζούμε ξανά τη δική μας ζωή και τη δική μας κάθαρση και μέσω της δικής του αγνότητας διδασκόμαστε τη δική μας σοφία.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να του στερούμε και να καθορίζουμε εμείς την ποιότητα της ζωής του ως τέτοια που να είναι αποτέλεσμα ενός δικού μας εγκλήματος, του δικού μας εγω.
Και σίγουρα η αναφορά σε εγκληματικές συμπεριφορές δεν αφορά μόνο στο ένα άκρο αλλά και στο άλλο.
Ακόμα και οι υπερπροστατευτικοί γονείς, οι υπερβολικοί γονείς με αγάπη δίχως όρια και φραγμούς, δημιουργεί τις αντίστοιχες συνθήκες για κάθε αξία και αρχή στη ζωή τους παιδιού και των σχέσεων του αρχίζοντας από τη σχέση του με τους γονείς. Χωρίς όρια και φραγμούς και αυτό θα αφορά και στο σεβασμό και στην ελευθερία και σε ότι θα καθορίζει και θα καθορίζεται από όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά μέσα από τα οποία θα πρέπει να ασκείται ο σωστός και λογικός και υγιής έλεγχος για να μεγαλώσουμε και να αναθρέψουμε ένα παιδί με Αρχές και Αξίες.
Ένα παιδί με όλα στην υπερβολή δεν θα μπορέσει να αναπτύξει μόνο του όλους εκείνους τους μηχανισμούς επιβίωσης και πιθανόν να ψάξει να διοχετεύσει με λάθος τρόπο την ενέργεια του ή και να παραμείνει ανώριμο ή καταθλιπτικό για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του.
Όταν σκεφτείτε το ενδεχόμενο της υιοθεσίας, συζητήστε το με τους δικούς σας ανθρώπους, με τον άνθρωπό σας, τα άτομα ή το άτομο που εσείς πρώτα θέλετε και όταν είστε σίγουροι και νοιώθετε ότι έχετε αποφασίσει, τότε δείτε ένα ειδικό.
Δείτε κάποιο άτομο που θα σας βοηθήσει να ψάξετε βαθύτερα και καλύτερα μέσα σας και του συντρόφου σας τα γιατί, θα σας βοηθήσει να ταξινομήσετε τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας, θα σας βοηθήσει να δυναμώσετε τα πεδία εκείνα στα οποία θα χτίσετε τις βάσεις του πως θα μπορείτε να προχωρήσετε συνειδητά για να κρατήσετε με δύναμη στα χέρια σας σαν σωστός γονιός το παιδί ΣΑΣ.
Κρατήστε τη σχέση σας με τον ειδικό και κατά τη διάρκεια της διαδικασίας της υιοθεσίας όπως επίσης και μετά.
Θα σας καθοδηγεί μέχρι να βρείτε το δρόμο σας. Δεν είναι ούτε κακό, ούτε ντροπή.
Είναι άξιο συγχαρητηρίων να έχεις τη δύναμη να ΜΗΝ κάνεις λάθος.
Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης, Εγκληματολόγος-Ψυχολόγος
