Έλειψα δέκα μέρες στο εξωτερικό και κάθε μέρα οι ίδιες ερωτήσεις γύριζαν στο μυαλό μου. Άραγε της λείπω; Πού να σκέφτεται πως είναι ο μπαμπάς; Απάντηση καμία. Μέχρι που γύρισα. Κι εκείνη η αγκαλιά είναι ό,τι πιο δυνατό έχω ζήσει εδώ και 3,5 χρόνια…
Αποκτάς άγχη όταν αποκτάς παιδί. Πολλά και μεγάλα. Σαν μια αόρατη δύναμη να βάζει μέσα στα σωθικά σου την ίδια ποσότητα ευτυχίας και άγχους ταυτόχρονα. Σκεφτείτε πως την πρώτη φορά που αρρώστησε η Μελίνα, το πρώτο τηλέφωνο που έκανα ήταν στη μάνα μου. «Έλα. Σου ζητάω συγνώμη για όλες εκείνες τις φορές που εσύ μου έλεγες «θα γίνεις γονιός και θα καταλάβεις» κι εγώ σκεφτόμουν «άντε πάλι μ’ αυτή τη βλακεία». Τώρα καταλαβαίνω τι εννοούσες και πόσο δίκιο είχες».
Αποκτάς άγχη. Σοβαρά ή μη. Αληθινά ή μη. Άγχος είναι αν σκεφτείς πως η μικρή σου κόρη μπορεί να πληγωθεί με οτιδήποτε. Στο σχολείο, στην παιδική χαρά, από σένα, από τη φίλη της. Άγχος δεν είναι το πότε θα την αγγίξει άντρας (αυτό είναι ΝΕΥΡΑ). Άγχος είναι το αν προσπαθεί να πει μια λέξη σωστά και νιώσει πως δεν την καταλαβαίνεις. Άγχος δεν είναι το τι θα απαντάει στην ερώτηση «τι ομάδα είσαι» (αυτό είναι και παραείναι για τον γιο). Τα απέκτησα όλα αυτά τα άγχη. Απέκτησα κι ένα ακόμα. Μεγάλο. Που αφορά περισσότερο εμένα, παρά εκείνη. «Άραγε, της λείπω όταν λείπω;».
Όσο μεγάλωνε η Μελίνα, τόσο περισσότερο το σκεφτόμουν. Τι να σκέφτεται άραγε όταν ο μπαμπάς είναι στη δουλειά; Τι να σκέφτεται όταν λείπει για 1-2 μέρες λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων; Μήπως της περάσει απ’ το μυαλό πως δεν θα γυρίσω; Πως την εγκατέλειψα; Μήπως μπορεί να με ξεχάσει; Ερωτήσεις που επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου, ψάχνοντας να βρεις την απάντηση. Και που πολλές φορές σε κάνουν υπερβολικό στις αντιδράσεις σου, με αποτέλεσμα να παίρνεις κάθε δέκα λεπτά τηλέφωνο να της μιλήσεις λες και θα σε… ξεχάσει. Και στο τέλος, αφού σου έχει μιλήσει δέκα φορές, να βαριέται να μιλήσει άλλο διότι δεν έχει τι να πει και να σου μπαίνουν και πάλι απ’ την αρχή οι ίδιες σκέψεις. Δράμα.
Την απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις στις δίνει το ίδιο το παιδί. Όταν θα ανοίξεις την πόρτα και θα μπεις στο σπίτι. Όταν θα σε δει και θα χαμογελάσει. Θα τρέξει στην αγκαλιά σου και θα σε φιλήσει. Το περασμένο καλοκαίρι έζησα την πιο έντονη στιγμή μου στα 3,5 χρόνια που η Μελίνα βρίσκεται στη ζωή μας. Μεγαλύτερη και από το πρώτο «μπαμπά» που ξεστόμισε. Απουσίασα δέκα μέρες, λόγω ταξιδιού στο εξωτερικό. Δέκα ολόκληρες μέρες. Για όσους το διαβάσουν και είναι γονείς θα καταλάβουν πως εκείνες οι δέκα μέρες μοιάζουν περίπου με δέκα χρόνια. Μπορεί να λέω και λίγα.
Οι ερωτήσεις σχετικά με τη Μελίνα και το τι μπορεί να σκέφτεται ότι… απέγινε ο μπαμπάς της, τον οποίο ξαφνικά τον έβλεπε μόνο μέσα από μια οθόνη υπολογιστή και αυτό για λίγα λεπτά τη μέρα, πρέπει να ήταν περισσότερες από 1.576.345. Κάθε δευτερόλεπτο και μια σκέψη. Κάθε λεπτό και μια ερώτηση. Με βασικότερη όλων «άραγε της λείπω;». Λίγο εγωιστικό, το ξέρω, μα κανείς γονιός δεν θέλει να μην λείπει στο παιδί του. Αν δεν λείπεις, σημαίνει πως ξεχνιέσαι. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα όλες μου οι ερωτήσεις απαντήθηκαν σε μια στιγμή. Σε λίγα δευτερόλεπτα. Από την ίδια τη Μελίνα.
Μπήκα στο σπίτι την ώρα που εκείνη έπαιζε. Γύρισε το βλέμμα της, με είδε, φόρεσε το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει στη ζωή μου και έτρεξε πάνω μου. Με αγκάλιασε απ’ τον λαιμό, με έσφιγγε με κάθε δύναμη που είχε, μου έκανε σημάδια στο σβέρκο με τα νύχια της και στάθηκε ακίνητη για περισσότερα από δύο λεπτά. Ξέρετε τι είναι σφιχτή αγκαλιά δύο λεπτών; Είναι μια ολόκληρη ζωή και ταυτόχρονα μια τόση δα μικρή στιγμή που δεν θα ήθελες να τελειώσει ποτέ… Ήταν η πρώτη φορά που είδα το μικρό αυτό πλασματάκι να συγκινείται. Να κλαίει χωρίς να ξέρει γιατί κλαίει, αφού μέχρι τότε γνώριζε πως τα δάκρυα έρχονται όταν κάτι μας στεναχωρεί (ή όταν ψάχνουμε την πιπίλα και δεν τη βρίσκουμε).
Δεν ξέρω αν είχε φοβηθεί, αν είχε αγχωθεί, αν το είχε σχεδιάσει ή αν χάρηκε και της βγήκαν όλα αυτά αυθόρμητα. Ξέρω, όμως, ότι της έλειψα τόσο, όσο μου έλειψε κι εκείνη. Πως η στιγμή ήταν το ίδιο δυνατή και για εκείνη, όσο και για μένα. Πως από ένα παιδί τριών χρονών μπορείς να πάρεις απαντήσεις που οι μεγάλοι αδυνατούν να σου δώσουν. Άλλωστε, «έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…».
Γράφει ο Βασίλης Μοιρώτσος
