Πέρυσι το Πάσχα επιστρέφαμε οικογενειακώς από την Σπάρτη, όπου είχαμε πάει για ολιγοήμερες διακοπές. Στην Εθνική Οδό, η κίνηση αρκετή με καλή ροή όμως. Η ταχύτητα που μπορούσαμε να αναπτύξουμε δεν ήταν πάνω από εκατό χιλιόμετρα την ώρα. Αυτό έδινε την δυνατότητα της δεκατριάχρονης κόρης μου κυρίως αλλά και σε εμένα, να βλέπουμε παιδιά στα πίσω καθίσματα, όρθια, με τα κεφάλια έξω από το παράθυρο, παιδιά κυρίως μικρής ηλικίας αγκαλιά με την μαμά τους στο πίσω κάθισμα, γιαγιάδες και παππούδες κουβάρι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου με δύο τρία αγγελούδια να σκαρφαλώνουν στα μπροστινά καθίσματα.
Δεν είναι υπερβολή τα όσα περιγράφω. Τα είδαμε με τα μάτια μας.
Η κόρη μου έκπληκτη έλεγε συνέχεια «μα δεν φοράνε ζώνες;», «κοίτα μαμά αυτό το παιδάκι κάθεται μπροστά». Ο πατέρας στο τιμόνι. Ο πατέρας που έχει την ευθύνη για την ασφάλεια της οικογένειάς του, αμελής. Αν μια στιγμή μπορούσαν αυτοί οι πατεράδες να σκεφτούν σε πόσο μεγάλο κίνδυνο θέτουν τις ζωές των παιδιών τους, είμαι σίγουρη ότι η καρδιά τους δεν θα άντεχε. Θα έσπαγε σε χίλια κομμάτια. Τι συμβαίνει λοιπόν; Ανωριμότητα; Απερισκεψία; Υποτίμηση του κινδύνου; Ελλιπής παιδεία; Ο πατέρας μου, έλεγε «οι Έλληνες χαρακτηρίζονται από την προχειρότητά τους». Πόσες φορές έχει έρθει αυτό στο μυαλό μου και πόσο αλήθεια είναι! Αν ρωτήσεις κάποιον από αυτούς τους οδηγούς, γιατί αμελεί τις ζώνες ασφαλείας, θα απαντήσει χαλαρά «δεν τρέχω, τι μπορεί να συμβεί;».
Δεν σταματά όμως η έκθεση των παιδιών στους κινδύνους εδώ. Κάθε πρωί που πηγαίνω την κόρη μου στο σχολείο, συναντώ μηχανάκια με ένα αλλά και με δύο παιδιά καβάλα, τρικάβαλο που λένε, όσοι μιλούν την γλώσσα των μηχανόβιων. Ο υπερήφανος μπαμπάς που πάει τα καμάρια του στο σχολείο, μπορεί να φορά κράνος ή και να μην φορά, τα παιδιά στην πλειονότητά τους ακάλυπτα. Δεν τελειώνει όμως εδώ. Το αποκορύφωμα δε, είναι ότι δεν ακολουθούν και τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Οδηγούν ανάποδα στο δρόμο, παραβιάζουν στοπ, καβαλάνε πεζοδρόμια. Πόσο σέβονται την ζωή των παιδιών τους άραγε; Βεβαίως έχουν και οι μητέρες μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε όλα αυτά. Που επιτρέπουν αυτή την ανώριμη, εγκληματική συμπεριφορά. Όμως δεν είναι αυτές, που οδηγούν την μηχανή και έχουν επάνω το παιδί τους χωρίς κράνος (απαράδεκτο έτσι και αλλιώς το παιδί στην μηχανή), δεν είναι αυτές που οδηγούν στην Εθνική Οδό και έχουν τα παιδιά τους χωρίς ζώνη ασφαλείας.
Εμείς, οι γυναίκες από την φύση μας είμαστε προστατευτικές, ίσως κάποιες φορές υπερβολικές, ίσως φοβιτσιάρες όπως συνήθως μας αποκαλούν οι άντρες. Οφείλω να καταθέσω όμως ότι σπανίως θα δω γυναίκα οδηγό που θα έχει τα παιδιά της «ατάκτως ερριμμένα» στα πίσω καθίσματα. Ακόμα πιο σπάνια να οδηγούν μηχανή ή βέσπα και το παιδί να είναι όρθιο στην ποδιά του δίκυκλου.
Αν ρωτήσω κάποιον από αυτούς τους πατεράδες-οδηγούς, πόσο αγαπά τα παιδιά του, θα απαντήσει «πολύ, είναι η ζωή μου» και το πιστεύω διότι η αγάπη δεν είναι μετρήσιμη μονάδα. Οι πράξεις όμως είναι. Επίσης η αγάπη δεν είναι ούτε μαγκιά, ούτε ροκ κατάσταση. Είναι ευθύνη, δέσμευση παντοτινή.
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
