Όπου και να πάω βλέπω γονείς:
Γονείς με μεγάλα παιδιά , γονείς με μικρά παιδιά , γονείς με μωρά. Είναι καλοκαίρι και οι οικογένειες βγαίνουν βόλτα με τα παιδιά τους να απολαύσουν τον υπέροχο καιρό.
Η οικογένειά μου κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα.
Το θέμα δεν είναι αυτό. Είναι οι υπερβολικά δυνατές φωνές των γονιών.
Δεν γίνεται να κάθομαι ένα τετράγωνο μακριά από κάποιους γονείς και να τους ακούω να φωνάζουν.
Αυτό δεν συμβαίνει μόνο σε μια βόλτα, συμβαίνει στο σούπερ μάρκετ που εννοείται το παιδί τους αρχίζει να πειράζει τα πάντα γιατί είναι παιδί, και τότε ο γονιός αρχίζει να φωνάζει.
Το ίδιο συμβαίνει και στο αεροπλάνο, στο λεωφορείο, στο τραίνο,στην παιδική χαρά, στον ζωολογικό κήπο. Και γενικά παντού.
Είναι λογικό σε όλα αυτά τα μέρη τα παιδιά να έχουν απορίες, να ρωτάνε για όλα, να θέλουν να σηκωθούν από την θέση τους, να κλάψουν και να κάνουν τα πάντα.
Επίσης είναι λογικό να μιλάτε στο παιδί σας και να προσπαθείτε να του λύσετε τις απορίες του ή να προσπαθείτε να το ηρεμίσετε.
Τι δεν είναι λογικό; Να λέτε τα πάντα δυνατά και να σας ακούνε οι πάντες. Να φωνάζετε τόσο δυνατά που είτε του μιλάτε είτε το μαλώνετε να φαίνεται το ίδιο τρομαχτικό.
Είμαι σίγουρος πως είστε καλός γονιός και πως λατρεύετε το παιδί σας. Όμως δεν είναι απαραίτητο να το ακούνε όλοι τέσσερα τετράγωνα τουλάχιστον.
Αφήστε λοιπόν τις δυνατές φωνές για το σπίτι.
