Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο επιστρέφαμε οικογενειακώς από την Σπάρτη, όπου είχαμε πάει για τριήμερο. Στην Εθνική Οδό, η κίνηση αρκετή με καλή ροή όμως. Η ταχύτητα που μπορούσαμε να αναπτύξουμε δεν ήταν πάνω από εκατό χιλιόμετρα την ώρα. Αυτό έδινε την δυνατότητα της δεκατριάχρονης κόρης μου κυρίως αλλά και σε εμένα, να βλέπουμε παιδιά στα πίσω καθίσματα, όρθια, με τα κεφάλια έξω από το παράθυρο, παιδιά κυρίως μικρής ηλικίας αγκαλιά με την μαμά τους στο πίσω κάθισμα, γιαγιάδες και παππούδες κουβάρι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου με δύο τρία αγγελούδια να σκαρφαλώνουν στα μπροστινά καθίσματα.
Δεν είναι υπερβολή τα όσα περιγράφω. Τα είδαμε με τα μάτια μας.
Η κόρη μου έκπληκτη έλεγε συνέχεια «μα δεν φοράνε ζώνες;», «κοίτα αυτό το παιδάκι κάθεται μπροστά». Ο πατέρας στο τιμόνι. Ο πατέρας που έχει την ευθύνη για την ασφάλεια της οικογένειάς του, αμελής. Αν μια στιγμή μπορούσαν αυτοί οι γονείς – γιατί σήμερα ήταν πατέρας, άλλη φορά μπορεί να ήταν μητέρα – να σκεφτούν σε πόσο μεγάλο κίνδυνο θέτουν τις ζωές των παιδιών τους, είμαι σίγουρος ότι η καρδιά τους δεν θα άντεχε. Θα έσπαγε σε χίλια κομμάτια.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Ανωριμότητα; Απερισκεψία; Υποτίμηση του κινδύνου; Ελλιπής παιδεία; Ο πατέρας μου, έλεγε «οι Έλληνες χαρακτηρίζονται από την προχειρότητά τους». Πόσες φορές έχει έρθει αυτό στο μυαλό μου και πόσο αλήθεια είναι! Αν ρωτήσεις κάποιον από αυτούς τους οδηγούς, γιατί αμελεί τις ζώνες ασφαλείας, θα απαντήσει χαλαρά «δεν τρέχω, τι μπορεί να συμβεί;».
Δεν σταματά όμως η έκθεση των παιδιών στους κινδύνους εδώ. Κάθε πρωί που πηγαίνω την κόρη μου στο σχολείο, συναντώ μηχανάκια με ένα αλλά και με δύο παιδιά καβάλα, τρικάβαλο που λένε, όσοι μιλούν την γλώσσα των μηχανόβιων. Ο υπερήφανος γονιός που πάει τα καμάρια του στο σχολείο, μπορεί να φορά κράνος ή και να μην φορά, τα παιδιά στην πλειονότητά τους ακάλυπτα. Δεν τελειώνει όμως εδώ. Το αποκορύφωμα δε, είναι ότι δεν ακολουθούν και τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Οδηγούν ανάποδα στο δρόμο, παραβιάζουν στοπ, καβαλάνε πεζοδρόμια. Πόσο σέβονται την ζωή των παιδιών τους άραγε;
Αν και οφείλω να καταθέσω ότι λιγότερες φορές θα δω γυναίκα οδηγό που θα έχει τα παιδιά της «ατάκτως ερριμμένα» στα πίσω καθίσματα, μου έχει τύχει να δω και μάλιστα με παιδιά κρεμασμένα από το παράθυρο κυριολεκτικά.
Αν ρωτήσω κάποιον από αυτούς τους γονείς – οδηγούς πόσο αγαπά τα παιδιά του, θα απαντήσει «πολύ, είναι η ζωή μου» και το πιστεύω διότι η αγάπη δεν είναι μετρήσιμη μονάδα. Οι πράξεις όμως είναι. Επίσης η αγάπη δεν είναι ούτε μαγκιά, ούτε ροκ κατάσταση. Είναι ευθύνη, δέσμευση παντοτινή.
