Έτσι από αντίδραση, επειδή καλό είναι ν’ ακουστεί κι αυτή η άποψη, όσο κρυμμένη κι αν είναι μέσα σ’ ένα κυκεώνα δημοσιευμάτων περί ωραίου και ασθενούς φύλου, για τη μαμά που είναι μόνο μία, για τον άτσαλο γονιό που λέγεται “μπαμπάς” ή για εκείνον το “χαμένο” που ήταν βίαιος, γυναικάς, μέθυσος και δεν πληρώνει τη διατροφή των παιδιών του …
Θα γράψω για τον μπαμπά, που επειδή είναι ο “μπαμπάς”, ξενιτεύτηκε στην Αφρική, στην Αραβία, στην Αμερική, στη Γερμανία… για να έχει η οικογένειά του εισόδημα κι αν είναι τυχερός, θα δει τα παιδιά του για λίγο κάθε μέρα, από το Skype …
Θα γράψω για τον μπαμπά που είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης… Αυτόν που όταν χαιρέτησε για τελευταία φορά τα παιδιά του, δεν ήξερε αν θα τα ξανάβλεπε… Αυτόν που τη νύκτα, στο φως του φεγγαριού, μέσα στο χαράκωμα που βρίσκεται, βγάζει δειλά – δειλά το πορτοφόλι του και φιλάει τη φωτογραφία του παιδιού του…
Θα γράψω για τον μπαμπά που λιώνει μέσα του για τα παιδιά του κι όμως είναι μεγαλωμένος να μη δείχνει τα συναισθήματά του… Για τον μπαμπά που θέλει ν’ αγκαλιάσει τα παιδιά του και να τους πει πόσο τ’ αγαπάει, για τον μπαμπά που θέλει να κλάψει από χαρά ή από λύπη για κάτι που συνέβηκε στα παιδιά του, μα η κοινωνία τον έχει ευνουχίσει συναισθηματικά από μικρό παιδί, χωρίς να του επιτρέπει να εκφραστεί επειδή “έτσι κάνουν οι άντρες”…
Θα γράψω για τον μπαμπά που κάπου βαθιά μέσα του θα ήθελε να περνάει περισσότερο χρόνο με τα παιδιά του… Κάπου βαθιά μέσα του θα ήθελε να έπαιρνε εκείνος, έστω μια φορά, την πρώτη αγκαλιά του παιδιού του, το μεσημέρι μετά το σχολείο… Κάπου βαθιά μέσα του θα ήθελε ν’ απευθύνεται και σ’ εκείνον ο/η παιδίατρος ή ο/η δασκάλα όταν μιλάνε για το παιδί τους… Κάπου βαθιά μέσα του θα ήθελε ν’ άκουγε το “μπαμπά” πιο συχνά, τόσο συχνά όσο και το “μαμά”, όταν το παιδί του θέλει κάτι… Κάπου βαθιά μέσα του θα ήθελε το παιδί του ν’ αναζητούσε και τη δική του αγκαλιά για παρηγοριά ή για να μοιραστεί τα μυστικά του… Μα δε συμβαίνει κάτι τέτοιο… Επειδή από μικρό παιδί είναι μεγαλωμένος σε μια κοινωνία που θέλει τους μπαμπάδες να είναι απόμακροι απ’ τα παιδιά, να είναι οι “μπαμπούλες” που θα τιμωρήσουν τα παιδιά μόλις ακούσουν τη σκανδαλιά που έκαναν, να είναι εκείνοι που είναι μακριά, έξω από το σπίτι, οι “κουβαλητές”, οι “προμηθευτές”, με ελάχιστη ανάμιξη στο μεγάλωμα των παιδιών τους …
Θα γράψω και για τον μπαμπά που έχει τη μαγκιά ν’ αναλάβει ισότιμο ρόλο με τη μάνα στο μεγάλωμα των παιδιών του. Που δεν ακολουθεί απαρχαιωμένες αντιλήψεις και στερεότυπα για το ρόλο των δύο φύλων και που έκανε την ισοτιμία των δύο φύλων σε όλους τους τομείς, τρόπο ζωής. Αυτός ο ΜΑΓΚΑΣ, θα σηκωθεί αρκετές φορές τη νύκτα όταν το παιδί είναι νεογέννητο. Αυτός ο ΜΑΓΚΑΣ θα ταΐσει το παιδί του, θα το λούσει, θα του αλλάξει την πάνα, θα το κοιμίσει, θα ξενυχτήσει πάνω του σαν είναι άρρωστο, θα το τρέξει στο σχολείο, στο γιατρό, θα διαβάσει μαζί του, θα του μάθει πράγματα, θα είναι μια ανοικτή αγκαλιά, όπως και η μαμά …
Τέλος, αφήνω τελευταίο τον ήρωα – μπαμπά… Τον μπαμπά που είναι χωρισμένος και βλέπει ελάχιστα το παιδί του, χωρίς να θέλει ο ίδιος κάτι τέτοιο. Τον μπαμπά που σε μια στιγμή, μέσα στην αίθουσα ενός ψυχρού κι αυστηρού οικογενειακού δικαστηρίου, έπαψε να είναι “μπαμπάς” κι έγινε “επισκέπτης” των λίγων ωρών της βδομάδας για το παιδί του, επειδή έτσι προστάζουν τα στερεότυπα της κοινωνίας μας. Τον μπαμπά που λέει “καλημέρα” και “καληνύχτα” στη φωτογραφία του παιδιού του, αντί στο ίδιο το παιδί του. Τον μπαμπά που πάει κάθε τρεις και λίγο στο σχολείο του παιδιού του για να ρωτήσει γι’ αυτό, ενώ στην πράξη απλά θέλει να δει έστω και για μια στιγμή το παιδί του.
Τον μπαμπά που κατάντησε ΕΠΑΙΤΗΣ, τέτοιων στιγμών με το παιδί του. Τον μπαμπά που οδηγά εκατοντάδες χιλιόμετρα για να περάσει λίγες ώρες με το παιδί του. Τον μπαμπά που εξισώθηκε από την κοινωνία μας με μια επιταγή διατροφής. Τον μπαμπά που σταδιακά, αποξενώνεται από το παιδί του. Τον μπαμπά που παλεύει για χρόνια στα δικαστήρια, ή ποστάρει ανελλιπώς στα κοινωνικά δίκτυα, ή συμμετέχει σε συνδέσμους για τα δικαιώματα των μπαμπάδων, ή … .ή … ή… προσπαθώντας να αποκαταστήσει αυτά που έπρεπε να είναι αυτονόητα: να είναι πράγματι μπαμπάς για το παιδί του… Τον μπαμπά που είναι, μαζί με το παιδί του, τα μεγάλα θύματα της απαξίωσης της πατρότητας, από την κοινωνία όπου ζούμε…
Ξέρω, μπορεί να χλευάσετε το κείμενο … Μπορεί να πείτε “Τι βλακείες γράφει αυτός; Σε πατριαρχική κοινωνία ζούμε!” Μπορεί να με κατηγορήσετε για “μισογύνη” … Σας πληροφορώ πως δεν είμαι… Εκτός από το ότι συμφωνώ πως εσείς οι γυναίκες πράγματι είστε το “ωραίο φύλο”, είμαι ο μεγαλύτερος “φεμινιστής” που υπάρχει… Υποστηρίζω την ισοτιμία των δύο φύλων σε όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανόμενου και του γονικού τους ρόλου…
Εγώ όφειλα να τα γράψω … Για μένα … για το παιδί μου… για τον μπαμπά μου… για τον κάθε μπαμπά αυτού του κόσμου, που θέλει να είναι μπαμπάς για το παιδί του, αλλά και για το κάθε παιδί αυτού του κόσμου που αξίζει να βιώσει μια όμορφη σχέση με τον μπαμπά του…
