Γράφει η Γιούλη Επτακοίλη
Σε μία από τις πρώτες σκηνές του εξαιρετικού Captain Fantastic (σκην. Ματ Ρος) που παίζεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους, ο μεγάλος γιος της παράξενης αυτής οικογένειας –που ζει, εν έτει 2016, απομονωμένη σ’ ένα δάσος, έχει γυρίσει την πλάτη της στον πολιτισμό και το lifestyle, και αντί για τα Χριστούγεννα γιορτάζει τη γέννηση του Νόαμ Τσόμσκι– έχει την πρώτη του κυνηγετική επιτυχία.
Ο Μπόνεβαν, όπως είναι το όνομα του 18χρονου, εντοπίζει και σκοτώνει ένα ελάφι, το γδέρνει επιδέξια και το κρεμάει για να στραγγίσει από το αίμα. Εν τω μεταξύ τρώει ένα κομμάτι από την ωμή καρδιά του ζώου, ακολουθώντας μια παλιά παράδοση ιθαγενών της Αμερικής που θέλει τον κυνηγό να πίνει το αίμα του πρώτου του θηράματος. «Σήμερα το αγόρι είναι νεκρό. Στη θέση του βρίσκεται ένας άντρας», λέει με περηφάνια και συγκίνηση ο πατέρας του. H ταινία είναι ένα μανιφέστο αντικομφορμισμού. Τα έξι παιδιά της οικογένειας –από 7 έως 18 ετών– δεν έχουν φάει ποτέ μπέργκερ, δεν γνωρίζουν τι είναι τα Nike και η Lady Gaga, δεν έχουν πιάσει στα χέρια τους video games. Kαλλιεργούν τη γη, αθλούνται καθημερινά στη φύση και κάνουν αναρρίχηση σε επικίνδυνες πλαγιές μαθαίνοντας την τέχνη της επιβίωσης κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Δεν πηγαίνουν σχολείο, διαβάζουν ιστορία, φιλοσοφία, κλασική λογοτεχνία και λύνουν εξισώσεις με τη βοήθεια του διανοούμενου πατέρα τους Μπεν (Bίγκο Μόρτενσεν), φλογερού αρνητή του πολιτισμού, έτσι όπως αυτός έχει εκτροχιαστεί από την αποστολή του.
Μέσα στην ακραία αυτή αποτύπωση μιας ζωής ουσιαστικά εκτός πραγματικότητας, σε ένα αλλόκοτο παράλληλο σύμπαν, το Captain Fantastic μπορεί να «διαβαστεί» και ως μια διαμαρτυρία για την εδώ και χρόνια χαμένη ισορροπία, για την ανάγκη επιστροφής στο ανθρώπινο μέτρο.
Ο σκηνοθέτης, επιλέγοντας να παρουσιάσει μια ακραία εικόνα της εκ των πραγμάτων ουτοπικής αυτής αντίστασης, φτιάχνει τον τέλειο καθρέφτη στον ακραίο καπιταλισμό. Οικοδομεί το αντίθετό του, πλούσιο κι αυτό σε αγκυλώσεις και εμμονές.
Μόνο ένας τρελός μπορεί να ισχυριστεί ότι η λύση είναι να τρέχουμε γυμνοί στα δάση, να τρώμε ρίζες και καρπούς, να κυνηγάμε την τροφή μας ως μεταμοντέρνοι homo habilis, να διαβάζουμε Aδελφούς Καραμαζόφ γύρω από τη φωτιά. Επίσης, μόνο ένας τρελός θα αρνηθεί ότι υπάρχει ανεξέλεγκτη ανάπτυξη, αισχροκέρδεια, τεράστια απειλή από την κλιματική αλλαγή.
Αλλά ο Captain Fantastic, κι αυτή είναι η μεγάλη αρετή της ταινίας, δεν έχει βεβαιότητες. Ο σούπερ μπαμπάς που υποδύεται εξαιρετικά ο Μόρτενσεν, μέσα στις εμμονές του, διατηρεί μια σπουδαία αρετή. Αυτήν της αμφιβολίας, βασικό συστατικό για την αναζήτηση της χαμένης ισορροπίας.
