Παιχνίδια παντού.
Στο πάτωμα, στα ράφια, στα ντουλάπια.
Παιχνίδια που τη μέρα ζωντανεύουν, παίζουν και χορεύουν μαζί με τα παιδιά, και το βράδυ μαζεύονται σιωπηλά σε μια γωνίτσα, μέχρι να ‘ρθει το άλλο πρωί, και να ξεκινήσει πάλι το πανηγύρι.
Τα παιχνίδια είναι η δουλειά του παιδιού. Είναι η ενασχόλησή του, το μέσο για να μάθει, να χαρεί, να γελάσει, να περάσει η ώρα του.
Όμως τα παιχνίδια δεν είναι μόνο του παιδιού.
Μπορούν να αποκτήσουν κι άλλη χρήση: Μπορούν να γίνουν και δικά σου.
Το βράδυ που το παιδί κοιμάται, και τα παιχνίδια στέκονται σιωπηλά μες στο ημίφως,
δοκίμασε να τα πλησιάσεις.
Πιάσε το μικρό αρκουδάκι στα χέρια σου. Αγκάλιασέ το, και σκέψου το παιδί σου που κοιμάται, σκέψου πόσο λυπήθηκες που του φώναξες σήμερα, κι ότι αύριο θα προσπαθήσεις να είσαι πιο ψύχραιμη.
Πάρε το τρενάκι και τσούλησέ το στις ράγες. Γίνε ξανά παιδί, θυμήσου το δικό σου τραινάκι, δες το πώς γυρίζει γύρω-γύρω, κοίτα μόνο το τραινάκι και μη σκέφτεσαι τίποτε άλλο. Μόνο νιώσε.
Πάρε κι ένα μικρό Playmobil και βάλτο δίπλα σου στον υπολογιστή όσο δουλεύεις. Να σου κάνει παρέα, να σου χαμογελάει και να σου θυμίζει πως η ζωή είναι ένα παιχνίδι, και δεν χρειάζεται να την παίρνουμε και τόσο στα σοβαρά.
Κοίτα τα παιχνίδια του παιδιού που κάθονται σιωπηλά, μες στο ημίφως. Γεμάτα παιδικές δαχτυλιές, φορτωμένα με γέλια και χαρές, γρατσουνισμένα, κοπανημένα, κουβαλάνε μέσα τους παιδικές φωνές και αναμνήσεις.
Παίξε κι εσύ με τα παιχνίδια, 5 λεπτά κάθε βράδυ. Χαμογέλασε, γύρνα πίσω το χρόνο, χαλάρωσε.
Παίξε κι εσύ. Το ‘χεις τόσο ανάγκη, όσο και το παιδί.
