Από τότε λοιπόν που συμφωνήσαμε ότι οι οθόνες θα ανοίγουν μετά τις 10.00, τα κορίτσια ξυπνούν πλέον τα περισσότερα Σαββατοκύριακα με φυσικό τρόπο και το σπίτι πλημμυρίζει χαρούμενες φωνές, χαχανίσματα και κουβέντες. Αρκετά συχνά έχουν ανάγκη απλά να μείνουν μόνες τους η κάθε μία στο δωμάτιό της. Μου αρέσει πολύ όταν βλέπω να γίνεται και αυτό. Μπορεί να διαβάζουν, να γράφουν ιστορίες ή να ζωγραφίζουν. Πάντα όμως έχουν το νου τους στο ρολόι, και όταν φτάνει 10.00… πιάνουν δουλειά!
Σήμερα το πρωί κατά τις 9 παρά, ακούω τη φωνή της Εβελίνας που ήταν ακόμα στο δωμάτιό της:
«Μπαμπά τι κάνεις;»
«Πίνω καφέ.»
«Να έρθω να συζητήσουμε;»
«Και βέβαια να έρθεις!» της είπα. Αιφνιδιάστηκα ευχάριστα. Νόμιζα ότι ήθελε να μου πει πώς πέρασε χθες το απόγευμα με τους φίλους της, αλλά καθώς ντυνόταν φρόντισε να με προετοιμάσει: «Θέλω να μιλήσουμε για το blog μου». Το blogging είναι ένα από τα κοινά ενδιαφέροντα που μοιραζόμαστε τον τελευταίο καιρό, αλλά όπως αποδείχθηκε δεν ήθελε να μιλήσουμε μόνο για αυτό. Ήθελε απλά να περάσουμε χρόνο μαζί. Και τα είπαμε όλα. Από τα διάφορα που συμβαίνουν στο σχολείο, ως τη γνώμη της για το βιβλίο της Φυσικής. Φυσικά δεν είχα αυταπάτες. Ήξερα ότι όταν θα έφτανε 10.00 θα έφευγε σφαίρα για τον υπολογιστή. Και όμως… Πήγε 10 και 5, πήγε 10 και 10, πήγε 10 και τέταρτο. Σκέφτηκα «μπα.. δε θα χει δει την ώρα». «Εβελίνα, είναι 10 και τέταρτο» είπα. «Μπορείς να πας υπολογιστή.» «Δεν πειράζει μπαμπά. Να μιλήσουμε λίγο ακόμα».
Όταν τελικά κάποια στιγμή έφυγε, μπορεί να ήμουν… ξεθεωμένος από την non-stop κουβέντα, αλλά ένιωθα μια αίσθηση πληρότητας. Όταν αφιερώνεις το χρόνο σου και δίνεις την απερίσπαστη προσοχή σου στα παιδιά σου και στους αγαπημένους σου, είναι σαν να τους δίνεις ένα πολύτιμο δώρο. Η ικανοποίηση όμως που παίρνεις δίνοντας αυτό το δώρο, μπορεί να είναι μεγαλύτερη για σένα.
Η Κυριακή συνεχίστηκε με ακόμα περισσότερες απλές όμορφες στιγμές. Η Εβίτα μου έφτιαξε τον δεύτερο καφέ της ημέρας. Ήρθε και κάθισε δίπλα μου να διαβάσει, καθώς εγώ έκανα δουλειές. Μετά κάναμε ξεκαθάρισμα στη ντουλάπα της. Βγάλαμε στην άκρη τα ρούχα που είναι για χάρισμα και κρατήσαμε όπως πάντα 2-3 αγαπημένα, που δε θέλει να αποχωριστεί. «Αν κάνω κορίτσια θα τους τα δώσω μπαμπά» μου λέει «αλλά να δεις που θα κάνω αγόρια».
Στιγμές. Απλές καθημερινές στιγμές που έρχονται και φεύγουν. Χωρίς κανείς να τις φωτογραφίσει. Και αυτό το λέω γιατί είδα πρόσφατα όλες τις φωτογραφίες από τότε που η Εβελίνα ξεκίνησε την Πρώτη δημοτικού ως σήμερα, προσπαθώντας να επιλέξω εκείνες που θα μπουν στο λεύκωμα αποφοίτησης του σχολείου. Επικεντρώθηκα βέβαια στις σχολικές φωτογραφίες, αλλά τελικά τις είδα όλες: γενέθλια, Χριστούγεννα, Πάσχα, διακοπές. Όμορφες αναμνήσεις που χαίρομαι τόσο που τις έχουμε καταγεγραμμένες… Για την ακρίβεια μακάρι να είχαμε τραβήξει ακόμα περισσότερες φωτογραφίες!
Αλλά μέσα σε αυτό το πλούσιο φωτογραφικό αρχείο δεν υπάρχουν οι απλές συνηθισμένες στιγμές… Οι στιγμές μιας Κυριακής πρωί που η κόρη σου θα έρθει και θα περάσετε μιάμιση ώρα συζητώντας. Οι στιγμές που θα φτιάξετε ζυμαρικά με σάλτσα σε μία κατσαρόλα και θα βγείτε να φάτε έξω στο μπαλκόνι. Οι στιγμές που θα βάλετε γενναίες δόσεις παγωτού στα μπωλ και ο καθένας θα βάλει από πάνω τη γαρνιτούρα της επιλογής του. Γιατί οι ιστορίες που μοιράζεσαι πάνω από ένα μπωλ παγωτού, έχουν τη δική τους μαγεία.
Οι στιγμές αυτές δεν καταγράφονται στο φακό, καταγράφονται όμως στο μυαλό και στην καρδιά. Και κυρίως στο μυαλό και στην καρδιά των παιδιών. Η σημερινή μέρα είναι η παιδική ηλικία που θα θυμούνται ως ενήλικες.
Δεν είμαστε απλά γονείς. Είμαστε δημιουργοί αναμνήσεων. Όλων των ειδών αναμνήσεων. Αναμνήσεις από εκδρομές, γιορτές, σχολικές εκδηλώσεις και πάρτυ αλλά κυρίως αναμνήσεις από τις απλές καθημερινές στιγμές. Κι αν αυτό το Σαββατοκύριακο πέρασε χωρίς να δημιουργήσουμε τέτοιες αναμνήσεις, δε χάθηκε ο κόσμος. Το επόμενο Σαββατοκύριακο είναι σε 5 μόνο μέρες.
Ας είναι αξέχαστες.
