«Μένουμε μαζί για το παιδί ή μήπως όχι;»: Μια φράση που έχει αμφισβητηθεί αρκετά, για την οποία έχουν ειπωθεί αρκετές απόψεις, έχουν δημιουργηθεί πολλές εντυπώσεις κι έχει πάρει αρκετές διαστάσεις.
Κρίσιμη η στιγμή της απόφασης ενός διαζυγίου, αλλά πιο κρίσιμη είναι η παραμονή εμμονικά σε έναν δυσλειτουργικό γάμο που αναμφίβολα θα προκαλέσει επιβλαβείς ψυχικές –συναισθηματικές δυσκολίες σε όλα τα μέλη της οικογένειας και κυρίως σε αυτό το μέλος- παιδί για το οποίο τελικά «μένουμε μαζί».
Η απόφαση ενός χωρισμού είναι δύσκολη και επίπονη, σαφώς θα επιφέρει αρκετές κοινωνικές και συναισθηματικές αλλαγές, όχι όμως τόσες, όσες οι βλαβερές συνέπειες της διατήρησης ενός δυστυχισμένου γάμου. Η παραμονή του ζευγαριού σε έναν τέτοιο γάμο έχει αντίκτυπο στην ψυχολογία του παιδιού, όταν επικρατεί ένα κλίμα συγκρούσεων, εντάσεων, αδιαφορίας και έλλειψης επικοινωνίας μεταξύ των γονέων, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά, μάρτυρες των οποίων είναι τα παιδιά. Με τη σειρά τους θέλοντας τα ίδια να σώσουν τους γονείς τους, να ανταπεξέλθουν σε τέτοιες καταστάσεις κρίσεων, γίνονται διαιτητές, εμψυχωτές, κριτές· ρόλοι που δεν τους ανήκουν στην πραγματικότητα. Φέρουν τα ίδια ένα βάρος που το κουβαλούν και βάσει αυτού διαμορφώνεται η ψυχοσυναισθηματική τους κατάσταση. Πόσο άδικο είναι για τα παιδιά αυτή η επιλογή λοιπόν;
Ακόμα και στις περιπτώσεις που το ζευγάρι αποφασίζει να διατηρήσει μια φαινομενικά αρμονική και ουδέτερη σχέση, τόσο ώστε να μην υπάρχει ερωτισμός ανάμεσα στο ζευγάρι, τόσο όσο να μην υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία, δεν αντιλαμβάνονται κάτι πολύ σημαντικό: τις συναισθηματικές κεραίες του παιδιού, που αναμφίβολα θα αντιληφθεί την μη ύπαρξη ουσιαστικής σχέσης, την μη ύπαρξη τρυφερότητας, την εικόνα μιας πλασματικής οικογένειας που βασίζεται σε κάτι μη αληθινό. Πώς θα ήταν λοιπόν για το ίδιο το παιδί, να αντιλαμβάνεται ότι συμβαίνει στους γονείς του, κάτι όχι τόσο εμφανές, αλλά εξίσου ανησυχητικό, ανασφαλές που να το αποδιοργανώνει ψυχικά, βλέποντας στην ουσία ένα παθητικό – επιθετικό κλίμα ανάμεσα τους, μια βουβή θλίψη, γονείς απορροφημένους στα συζυγικά τους προβλήματα.
Ίσως τα παραπάνω είναι σκέψεις που έχουν περάσει από το μυαλό του κάθε γονέα, ίσως και όχι. Αναρωτηθείτε γονείς, για ποιόν τελικά μένετε μαζί; Για το παιδί που χωρίς καμία αμφιβολία θα επηρεαστεί από τη δύσκολη οικογενειακή του καθημερινότητα ή μένετε μαζί για τη δική σας δυσκολία να αντιμετωπίστε την πρωταρχική σας επιλογή;
Αν η επιλογή του ζευγαριού είναι να «μείνει μαζί», τότε αυτό που οφείλουν να κάνουν είναι η δουλεία της σχέσης τους, να συνεργαστούν στη διερεύνηση για το τι τους συμβαίνει, τι μπορεί να τους οδήγησε σε αυτή την κρίση, με ποιους άλλους τρόπους μπορούν να επιλύσουν τις διαφορές τους… Εάν υπάρχει η διάθεση και από τις δύο πλευρές, τότε καλό θα ήταν να επενδύσουν σε μια λειτουργική σχέση με στόχο τη θετική βελτίωση και όχι την αυτοθυσία.
Καλός γονέας είναι ο ευτυχισμένος γονέας
Κατά την άποψη μου, αγαπητοί γονείς, τα παιδιά χρειάζονται ευτυχισμένους γονείς, χρειάζονται ηρεμία, ασφάλεια, ειλικρινή επικοινωνία και σίγουρα αγάπη. Καλός γονέας είναι ο ευτυχισμένος γονέας, όχι αυτός που «θυσιάζεται» μένοντας σε έναν ανικανοποίητο γάμο ώστε να χάνει τον εαυτό του μέσα σε αυτόν, γιατί η θυσία αυτή θα καταλήξει στη δυστυχία του παιδιού του τελικά.
