Το καλοκαίρι είναι εδώ και στο μυαλό μου στροβιλίζονται όλα τα συναρπαστικά σχέδια που έχω για το πώς θα το περάσω με το νήπιό μου.
Θέλω να έχω μια ευκαιρία να απολαύσουμε παρέα τις ζεστές, υγρές καλοκαιρινές νύχτες, οπότε προσπαθώ ήδη να τον αφήνω να μένει ξύπνιος μέχρι λίγο πιο αργά (κάποιες φορές τουλάχιστον) για να φάμε παγωτό μαζί και να γελάσουμε και να παίξουμε κάτω από το φως του φεγγαριού.
Μια φίλη μου μού είπε κάποτε κάτι που με έβαλε σε σκέψεις. Κάτι του τύπου: «Αν το καλοσκεφτείς, έχουμε μόνο 18 καλοκαίρια με τα παιδιά μας». Μελαγχόλησα.
Ο γιος μου είναι ήδη 2, οπότε μας απομένουν μόνο 17 καλοκαίρια.
Δεκαεπτά καλοκαίρια μαζί ως οικογένεια. Να κάνουμε διακοπές. Να βυθίζουμε τα δάχτυλά μας στην άμμο και να εκτοξεύουμε νερό ο ένας στον άλλο στη θάλασσα.
Δεκαεπτά καλοκαίρια να απολαμβάνουμε τις τεμπέλικες Κυριακές. Να χαλαρώνουμε στον καναπέ τις ζεστές, υγρές μέρες του Αυγούστου, να καταβρεχόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τη ζέστη.
Δεκαεπτά καλοκαίρια παιδικής ηλικίας, όλοι μαζί σε ένα νοικοκυριό. Στη διάρκεια των οποίων θα μεγαλώνουμε μαζί, δημιουργώντας όλες αυτές τις αναμνήσεις που ελπίζω πως ο γιος μου θα θυμάται μια μέρα με αγάπη.
Δεκαεπτά καλοκαίρια εξερεύνησης. Να ζούμε περιπέτειες και να ανακαλύπτουμε καινούρια μέρη, ακόμα και αν αυτά βρίσκονται στην πόλη μας ή στην περιοχή μας.
Δεκαεπτά καλοκαίρια με μπάρμπεκιου στην αυλή, ψητό καλαμπόκι, καρπούζι σε φέτες και μπέργκερ.
Δεκαεπτά τετάρτες Ιουλίου, με πυροτεχνήματα και κάμπινγκ, χοτ ντογκ και βουτιές στην πισίνα.
Δεκαεπτά καλοκαίρια που ο γιος μου θα είναι αποκλειστικά δικός μου. Προτού γίνει ενήλικας και ξεκινήσει τη δική του περιπέτεια, με την ελπίδα να βρει μια «κοινότητα» – καλούς φίλους που θα νιώθει σαν οικογένειά του.
Δεκαεπτά καλοκαίρια ταξιδιών με αυτοκίνητο και αεροπλάνο, να νιώθουμε τουρίστες και να χανόμαστε σε νέα μέρη.
Δεκαεπτά καλοκαίρια με πανηγύρια, ζαχαρωτά και λεμονάδες.
Δεκαεπτά καλοκαίρια με αντιηλιακό, κουνούπια, πικνίκ στην εξοχή και πεζοπορίες στο δάσος.
Δεκαεπτά καλοκαίρια προτού ο γιος μου μεγαλώσει, μετακομίσει και αρχίσει τη δική του ζωή. Όταν θα περνάει ολόκληρα καλοκαίρια μακριά μου, εξερευνώντας τον κόσμο με φίλους ή με τη σύντροφό του και στέλνοντάς μου φωτογραφίες από τις περιπέτειές του.
Δεν θέλω να θρηνήσω κάτι που δεν έχω χάσει ακόμα, αλλά συνειδητοποιώ πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Και καθώς δεν μπορώ να πατήσω «παύση» και να τον κάνω να κρατήσει λίγο περισσότερο, προσπαθώ να απολαμβάνω κάθε στιγμή μας και να είμαι παρούσα σε αυτήν.
Γιατί υπερβολικά γρήγορα τα δύο χρόνια γίνονται δέκα, τα δέκα, δεκαπέντε και τα δεκαπέντε, «σου υπόσχομαι να τηλεφωνώ, μαμά».
Έτσι, όσο περνάμε μαζί τα καλοκαίρια μας, θα γελάμε και θα τραγουδάμε και θα ξενυχτάμε και θα κατασκηνώνουμε στην αυλή. Θα απενεργοποιήσουμε τα κινητά μας και θα περνάμε τις μέρες μας έξω, απολαμβάνοντας το χρόνο που έχουμε παρέα. Γιατί μας απομένουν 17 καλοκαίρια μαζί. Δεν είναι και λίγα.
