Τη μέρα που η γυναίκα μου μού ανακοίνωσε ότι είναι έγκυος, χμ, τι πρέπει να πω εδώ, πέταξα από τη χαρά μου, έκλαψα, έμεινα άφωνος; Δεν ξέρω τι περιμένετε να πω. Εγώ πάντως είχα μείνει παγωτό! Την κοιτούσα και δεν το πίστευα!
Δεν το είχαμε προγραμματισμένο και η αλήθεια είναι ότι μου ήρθε λίγο ξαφνικό. Βασικά, κεραμίδα. Μπαμπάς, εγώ;
«Εεε, ξέχασα κάτι στο αμάξι, έρχομαι», της είπα, και γύρισα μετά από 2 ώρες.
Όχι ότι το είχα χωνέψει αλλά σκέφτηκα πόσο γαϊδουρινά φέρθηκα σε μια από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μας.
Την πήρα αγκαλιά και κλάψαμε μαζί. Και τα γαϊδούρια κλαίνε.
Μην βιαστείτε να με κατηγορήσετε. Εσείς είστε γυναίκες. Γεννιέστε για να γίνετε μαμάδες. Εμείς νομίζω πως πρέπει να το μάθουμε το πώς να είμαστε μπαμπάδες, και αυτό το άτιμο το ένστικτο που δεν έχουμε, είναι αδικία. Μεγάλη αδικία.
Και από την άλλη, είστε τόσο χαρούμενες με τα νέα, τόσο εκστασιασμένες, τόσο αφοσιωμένες στο διάβασμα των σχετικών βιβλίων, που νομίζω ότι μας κάνετε λίγο στην άκρη.
Αλλά ας συνεχίσω την ιστορία μου. Το καλύτερο ήρθε όταν ο γιατρός μάς είπε ότι περιμένουμε δίδυμα. Ειλικρινά ντράπηκα τον γιατρό και δεν λιποθύμησα. Κρατήθηκα, κοίταξα την γυναίκα μου. Πόσο όμορφη ήταν! Καθόλου σοκαρισμένη, σε αντίθεση με μένα.
Για κάποιο λόγο όλες τις επόμενες φορές που πηγαίναμε στον γιατρό ένιωθα αμήχανα. Όλες αυτές οι άγνωστες λέξεις που αντάλλασαν με την γυναίκα μου με έκαναν να κουνάω το κεφάλι συναινετικά, λες και καταλάβαινα τι έλεγαν. Δεν καταλάβαινα γρι.
Και όλες αυτές οι εξετάσεις, οι πιθανές επιπλοκές, οι υπέρηχοι. Α, οι υπέρηχοι είναι ωραίοι! Βλέπεις τα παιδάκια σου, αυτό δεν συγκρίνεται με τίποτα. Εκείνες τις στιγμές δεν με ενδιέφεραν οι άγνωστες λέξεις. Κοιτούσα αποσβολωμένος. Ναι, είναι θαύμα να τα βλέπεις, να ακούς τις καρδούλες τους να χτυπάνε.
Εκείνη την περίοδο η δουλειά μου στην πολυεθνική γινόταν ολοένα και πιο πιεστική. Οι ώρες στο γραφείο ατελείωτες, και μετά στο σπίτι, πάλι μέηλ, τηλεφωνήματα, βιντεοκλήσεις, άγχος.
Κανονικά θα έπρεπε να βγει ένας νόμος που να δίνει και στον μέλλοντα πατέρα άδεια.Να καθόμαστε και εμείς μαζί με τις γυναίκες μας, να τις πηγαίνουμε στον γιατρό, να τις βγάζουμε βόλτες, να τους αγοράζουμε όμορφα φορέματα (κι ας είναι σε XXL μέγεθος). Να έχουμε τον χρόνο να τις αγκαλιάζουμε, να τις φιλάμε, να τους δείχνουμε ότι, όχι, δεν είμαστε γαϊδούρια.
Μπαμπάδες θα γίνουμε και φοβόμαστε. Αυτό είναι.
Δίδυμα θα κάνουμε και τρέμουμε.
Θα βγουν τα οικονομικά; Θα είμαι καλός μπαμπάς; Θα τα μεγαλώσω σωστά; Και ποιος είναι ο σωστός τρόπος; Πού να ξέρω; Μήπως το έχω ξανακάνει;
Η γυναίκα μου γεννάει τον επόμενο μήνα. Μάλλον.
Το δωμάτιο των διδύμων είναι έτοιμο. Τα έφτιαξα όλα μόνος μου, ξενύχτησα, κουράστηκα αλλά είναι ό,τι πιο όμορφο έχω φτιάξει. Για τις καρδούλες μου, τα κοριτσάκια μου.
Και τη μέρα του τοκετού θα είμαι εκεί, μαζί με το κορίτσι της ζωής μου. Δεν το ξέρει. Δεν με έχει ρωτήσει για να μην με αγχώσει- πόσο τέλεια γυναίκα έχω;
Ίσως όμως το νιώθει: Δεν θα την αφήσω ποτέ μόνη.
Τώρα είμαστε οικογένεια, δεμένοι για μια ζωή!
