Eίναι εκεί έξω, ανάμεσα σε εκείνους που με τις κομψές χάρτινες σακούλες πηγαίνουν στη δουλειά. Η κομψή χάρτινη σακούλα σικ καταστήματος (ή σπανιότερα η ισοθερμική τσάντα) είναι το σήμα κατατεθέν του εργαζομένου της κρίσης. Αν λαθροκοιτάξεις από το χάσμα της σακούλας, θα διαπιστώσεις ότι συνήθως περιέχει τάπερ με σπιτικό φαγητό και ένα μήλο. Όταν φτάνουν στη δουλειά, δεν ξεχωρίζουν από τους άλλους, τους τυχερούς εργαζομένους της Ελλάδας του 2018. Προδίδονται όμως από κάτι χαμηλόφωνα γλυκόλογα στο τηλέφωνο κατά τις μεσημβρινές κυρίως ώρες, από τις ογκώδεις σακούλες από το σουπερμάρκετ, από τον τρόπο που μπορεί να κοιτάξουν, ενίοτε με τρόμο, την ώρα προς το τέλος της βάρδιας ή της απογευματινής σύσκεψης. Ναι, ναι, είναι η πολύπαθη δημογραφική ομάδα των εργαζόμενων γονέων.
Στα υπερανταγωνιστικά και αλληλοκατασπαρασσόμενα εργασιακά περιβάλλοντα της σημερινής Ελλάδας, ο εργαζόμενος γονέας (πατέρας και μητέρα) οφείλει να αφομοιωθεί πλήρως. Ζούμε τη χρυσή εποχή των ατέκνων. Οι άνευ παιδιών γλιτώνουν πλέον εκείνες τις πληκτικές (και λίαν ναρκισσιστικές) συζητήσεις για τα ξενύχτια, τα εμβόλια, τις φρουτόκρεμες και τις εφηβικές εκρήξεις. Σήμερα οι εργαζόμενοι γονείς στην πλειονότητά τους σιωπούν, εκτός και αν είναι βέβαιοι ότι βρίσκονται σε σχετικά ασφαλές έδαφος (δηλαδή μεταξύ άλλων γονέων).
Οι άτεκνοι επιχαίρουν επιπλέον γιατί έχουν όλον τον χρόνο, τη διάθεση, την ενέργεια να διεκδικήσουν το τσίγκινο ταμπελάκι «ο υπάλληλος του μήνα». Σε αντίθεση με τους ασθμαίνοντες και υπερφορτωμένους γεννήτορες, οι ίδιοι έχουν την πολυτέλεια να εμφανίζονται πάντα διαθέσιμοι για παραπάνω: ώρες δουλειάς, ζύμωση, ίντριγκα, ενημέρωση στα της δουλειάς, εξύφανση σεναρίων για την υπονόμευση «απειλητικών» συναδέλφων κ.λπ. Τέλος, έχει μπει και ένα stop στις εκνευριστικές «διακρίσεις» υπέρ των γονέων, όταν π.χ. ερχόταν η ώρα για τις καλοκαιρινές άδειες («Θα φύγω εγώ τον Αύγουστο, γιατί τότε παίρνει και ο Στάθης και πρέπει να πάμε όλοι μαζί με τα δύο παιδιά»).
Τώρα οι εργαζόμενοι γονείς είναι απλά εργαζόμενοι. Κανείς π.χ. δεν ενδιαφέρεται αν το βράδυ που το μαγαζί είναι φουλ θέλεις να φύγεις λίγο νωρίτερα γιατί ο μικρός έχει γενέθλια. Ούτε θα σε ρωτήσει κανείς την ώρα που ανακοινώνεται έκτακτη βραδινή σύσκεψη με ποιον θα μείνουν τα παιδιά, ηλικίας 5 και 8 ετών, στο σπίτι (ειδικά τώρα που ο μισθός σου δεν σου επιτρέπει να πληρώνεις «γυναίκα»). Οφείλεις πάνω από όλα να είσαι αποδοτικός, πειθαρχημένος, ευέλικτος, παραγωγικός, έμπλεος ενθουσιασμού και να μην αποσπάς την προσοχή με τα «οικογενειακά» σου βάρη· το αν ξενύχτησες επειδή η θυγατέρα σου έχει βρογχίτιδα θα αντιμετωπιστεί με ένα συγκαταβατικό «περαστικά» και εν συνεχεία business as usual. Oσο για το δικαίωμα π.χ. στη «γονική άδεια για την παρακολούθηση της σχολικής επίδοσης», αν αρχίζεις να το εξασκείς, καλό είναι να συμφιλιωθείς με το ενδεχόμενο ότι θα είσαι στην πρώτη επόμενη φουρνιά που θα περάσει από το λογιστήριο.
H δε τεχνολογία ίσως και να έχει επιδεινώσει την κατάσταση, καθότι τα όρια εργασιακής και οικογενειακής ζωής επικαλύπτονται πλέον σε μόνιμη βάση (όπως είχε αποκαλύψει πέρυσι το ξεκαρδιστικό viral βίντεο με τον αμερικανό πολιτικό αναλυτή Ρόμπερτ Κέλι, όταν την ώρα που έδινε live συνέντευξη στο δελτίο του BBC World μπούκαραν στο δωμάτιο ο εννιάμηνος Τζέιμς πάνω στη στράτα του, η αφηνιασμένη τετράχρονη αδελφή του Μάριον και, αλλόφρων, τρεκλίζοντας σχεδόν, η μητέρα τους).
Η νέα τεχνολογία συντηρεί αυτό το διάφανο τείχος που τέμνει τις ζωές των εργαζόμενων γονέων σε δύο αλληλεπιδρώμενα και αλληλοσυγκρουόμενα παράλληλα σύμπαντα. Ενας φίλος μπαμπάς γιατρός μού εκμυστηρεύτηκε προ καιρού πώς είναι να σου τηλεφωνεί ασθενής ενώ οδηγείς με τρία μαινόμενα ανήλικα με στολές μπάσκετ στο πίσω κάθισμα. Εξυπακούεται δε ότι και ο προϊστάμενος που θα σου τηλεφωνήσει για κάτι επείγον εκτός εργασιακού ωραρίου δεν θα σκεφτεί επ’ ουδενί λόγω να σε ρωτήσει μήπως ενοχλεί γιατί εκείνη την ώρα βοηθάς στα Αρχαία, πηγαίνεις τα δίδυμα στον οδοντίατρο ή διακόπτεις βάναυσα «την ιερή ώρα που η μαμά λέει το παραμύθι για την καληνύχτα».
Σύμφωνοι, οι εργαζόμενοι γονείς δεν είναι είναι η μόνη δημογραφική ομάδα που βάλλεται. Είναι όμως από εκείνες που παλεύουν μέχρις εσχάτων.
Λένα Παπαδημητρίου
tovima.gr
