Αν το βραδινό τελετουργικό σας περιλαμβάνει οικογενειακή παρακολούθηση του δελτίου ειδήσεων, ίσως χρειαστεί να αναθεωρήσετε. Γιατί μπορεί μέχρι σήμερα να θεωρούσατε ότι τα παιδιά σας είναι αρκετά μεγάλα για να αντέξουν τις άσχημες ειδήσεις, όμως στην πραγματικότητα όσο μεγαλύτερα είναι, τόσο περισσότερο επηρεάζονται συναισθηματικά από πολέμους, φόνους, τροχαία και φυσικές καταστροφές.
Ο λόγος; Ένα παιδί αρχίζει να αντιλαμβάνεται την έννοια του θανάτου γύρω στην ηλικία των επτά-οκτώ ετών. «Ένα μικρότερο παιδί δεν καταλαβαίνει τη διαφορά ανάμεσα στα κινούμενα σχέδια και την αληθινή ζωή», σχολιάζει η dr Joanne Cantor, καθηγήτρια της Επιστήμης της Επικοινωνίας στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν. «Έτσι, οι ειδήσεις αρχίζουν να το τρομάζουν από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού». Χωρίς αυτό να σημαίνει, φυσικά, ότι μπορείτε να αφήνετε ένα νήπιο εκτεθειμένο σε ό,τι δείχνει το δελτίο των οκτώ.
Ένα παιδί μέχρι να μπει στην εφηβεία δεν είναι σε θέση να επεξεργαστεί τα γεγονότα και να αναπτύξει το δικό του μηχανισμό συναισθηματικής άμυνας. Μέχρι τότε λοιπόν, τι κάνουμε ως γονείς;
Ακόμα και αν δεν του δίνουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσει το δελτίο ειδήσεων, όλο και κάποιο δυσάρεστο γεγονός θα πέσει στην αντίληψή του, είτε από συζητήσεις στο σχολείο είτε μέσα από το Ίντερνετ (γιατί έστω και αν δεν έχει το δικό του κινητό, πιθανότατα θα έχει κάποιος από τους φίλους του).
Τότε, όπως συμβουλεύει η Cantor, πρέπει να προσπαθήσουμε να του μεταφέρουμε την αλήθεια αλλά με πληροφορίες φιλτραρισμένες έτσι ώστε να παραλείψουμε τις πιο τρομακτικές της λεπτομέρειες. Για παράδειγμα, αν όλοι λένε για τη μεγάλη κακοκαιρία που έρχεται, μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτήν στο παιδί μας χρησιμοποιώντας μια λιγότερο απειλητική φρασεολογία όπως «πολύ νερό» ή «δυνατός αέρας» αντί για «πλημμύρες» και «θύελλες».
Το παράδειγμα για τις καιρικές συνθήκες δεν είναι τυχαίο. Το δελτίο καιρού είναι κάτι σαν… ταινία σπλάτερ για τα μικρότερα παιδιά.
«Παραδόξως για τα μικρότερα παιδιά οι ειδήσεις του καιρού είναι πιο τρομακτικές από οποιεσδήποτε άλλες», εξηγεί η Cantor. «Για αυτά δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από το να βλέπουν με τα μάτια τους ένα σπίτι να παρασύρεται από ορμητικά νερά. Αυτές οι εικόνες απειλούν βαθιά το αίσθημα ασφάλειάς τους».
Επιπλέον, ένα παιδί δευτέρας δημοτικού δεν έχει αναπτύξει ακόμα τη γνωσιακή λειτουργία που θα το βοηθήσει να καταλάβει ότι μια θύελλα στη Φλόριντα των ΗΠΑ είναι τόσο μακριά, που δεν πρόκειται να φτάσει στο σπίτι του… στη Φλώρινα.
Και τι κάνετε αν, με αφορμή μια είδηση, το παιδί αρχίσει τις ερωτήσεις; Η Cantor απαντά ότι πρέπει να απαντήσετε. Διαφορετικά, αντί να το προστατεύσετε από τις πιο δυσάρεστες πλευρές της πραγματικότητας, θα ενισχύσετε τους φόβους του.
