Τις προάλλες πήγα με τα 3 παιδιά μου στο σούπερ μάρκετ. Είναι 10, 8 και 3 ετών και είχα τον μικρό στο καρότσι, ενώ τα μεγάλα περπατούσαν δίπλα μου. Το να πάρω 3 παιδιά στο σούπερ μάρκετ σημαίνει ότι θα πω τουλάχιστον 100 φορές «όχι» και θα απειλήσω άλλες τόσες οτι δεν θα επιτρέψω να φάνε το δωρεάν μπισκότο στο φούρνο!
Προσπαθώντας να ελέγξω την λίστα με τα ψώνια στο κινητό μου, ήρθε μια κυρία γύρω στα 65 και μου είπε «Καλή δουλειά, μπαμπά!»
Της χαμογέλασα και την ευχαρίστησα. Λίγο πιο μετά, ψάχνοντας ποιο απορρυπαντικό είναι σε προσφορά, έγινε ξανά, αυτή τη φορά με ένα ζευγάρι κοντά στα 50. Και συνέβη και τρίτη φορά μέσα στην τράπεζα.
Το να ακούσεις 3 φορές το ίδιο πράγμα σε μια μέρα είναι περίεργο. Προσπάθησα να καταλάβω γιατί γίνεται όλο αυτό. Το είπα στη γυναίκα μου όταν φτάσαμε σπίτι και μου είπε «Σοβαρά; Εγώ δεν έχω ακούσει ποτέ τίποτα τέτοιο, και είμαι συνέχεια με τα 3 παιδιά μας!»
Το είπε με μια ψυχρή ειλικρίνεια, και μπορώ να καταλάβω το γιατί. Δουλεύει με μερική απασχόληση στο σχολείο των παιδιών μας. Τις υπόλοιπες μέρες είναι μια μαμά, οπότε έχει πολλές περισσότερες ευκαιρίες να βγει και με τα τρία παιδιά για δουλειές ή για βόλτα.
Γιατί λοιπόν η ασυνέπεια; Γιατί παίρνω ενθάρρυνση ως πατέρας, ενώ η Mel δεν παίρνει την ίδια ενθάρρυνση ως μαμά;
Δεν ξέρω… Τίποτα από αυτά που πρόκειται να πω εδώ δεν βασίζεται σε κάποια κοινωνιολογική μελέτη. Δεν έχω ποσοτικά δεδομένα, μόνο τις δικές μου εμπειρίες, αλλά για οποιονδήποτε λόγο, όταν οι άνθρωποι βλέπουν έναν μπαμπά να είναι μπαμπάς, αισθάνονται την ανάγκη να τους δώσουν μια μικρή ηθική ώθηση.
Η πλειονότητα των μπαμπάδων που ξέρω είναι πολύ δραστήριοι πατέρες. Δεν πιστεύουν ότι το μόνο καθήκον τους ως πατέρας είναι το να είναι οι οικογενειακοί πάροχοι. Πλένουν τα πιάτα, τα ρούχα και κάνουν ένα εκατομμύριο άλλες οικιακές δουλειές. Στην πραγματικότητα, στο σπίτι μας, συνήθως εγω πλένω τα ρούχα, ενώ η Μελ είναι αυτή που διαχειρίζεται τον προϋπολογισμό. Δεν εξετάζουμε ποιος πρέπει να κάνει το καθετί σύμφωνα με τα φυλετικά στερεότυπα. Η Μελ διαχειρίζεται καλύτερα τον προϋπολογισμό!
Εάν δείτε έναν μπαμπά στο κατάστημα με τα παιδιά του, οι πιθανότητες είναι να επενδύει χρόνο στη γονεικότητα και την οικογένειά του. Ενδιαφέρεται για τα παιδιά του. Δεν κάνει babysitting (μια άλλη ερώτηση που με ρωτάνε συχνά και το μισώ). Κάνει ακριβώς αυτό που απαιτείται από έναν καλό και ενεργό πατέρα. Κι ενώ μπορεί να φανεί σαν κάτι που πρέπει να επαιενίται, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από αυτό που κάνει κάθε μητέρα.
Απλούστατο.
Και για να είμαι ειλικρινής, όσο μισώ να παίρνω τα παιδιά μου στο κατάστημα, το να είσαι ενεργός πατέρας έρχεται με πολλά οφέλη. Είμαι πιο κοντά στα παιδιά μου από ό, τι ήταν ο δικός μου πατέρας ποτέ. Τους ξέρω καλύτερα. Καταλαβαίνω τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους. Γνωρίζω τις σκηνές τους και τα χαμόγελα τους. Έχω μια θαυμάσια σχέση και με τα τρία παιδιά μου.
Είναι πολύ φοβερό.
Επιπλέον, και με το να με συγχαίρουν κάθε φορά που βγαίνω έξω με τα παιδιά μου είναι σαν να με βάζουν σε ένα βάθρο γιατί έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω ως πατέρας, και ταυτόχρονα είναι σαν να δίνετε ένα χαστούκι στο πρόσωπο στη σύζυγό μου γιατί ενώ κάνει τα ίδια και περισσότερα με εμένα, δεν ακούει ποτέ καλό λόγο.
Θέλω να πω, ειλικρινά, πρέπει να επαινούμε τους μπαμπάδες μόνο και μόνο για να κάνουν τη δουλειά τους;
Ακούστε, τα συγχαρητήρια είναι υπέροχα. Ποτέ δεν απορρίπτω μια ευγενική κουβέντα. Αλλά αυτό που θέλω όλοι να συνειδητοποιήσουμε όταν βλέπουμε έναν μπαμπά, είναι οτι αυτό που βλέπουμε είναι φυσιολογικό. Ως γονιός, έχει ίδιο χρόνο με τα παιδιά του και προσπαθεί για το καλύτερο. Όπως ακριβώς και η μαμά!
Το τελευταίο πράγμα που θέλω να υποστηρίξω εδώ είναι οι λιγότεροι έπαινοι για τους γονείς. Διότι ειλικρινά, οι γονείς χρειάζονται πολύ έπαινο και υποστήριξη από όλους μας.
Έτσι, όταν βλέπετε ότι η κουρασμένη μαμά στο κατάστημα κουβαλάει ένα καλάθι γεμάτο παιδιά, χαμογελάστε της και πείτε της ότι κάνει εκπληκτική δουλειά. Και στο επόμενο διάδρομο, πείτε και στον πατέρα το ίδιο πράγμα. Έτσι είναι δίκαιο.
babyradio.gr
