Θα περίμενε κανείς ότι το παρακάτω το γραφεί μια ακόμα μαμά που έχει εξαντληθεί από την ολοήμερη φροντίδα των παιδιών και ζητά από τον άντρα της λίγη βοήθεια. Κι όμως, προέρχεται από τον μπαμπά τριών παιδιών και συγγραφέα Clint Edwards, ο οποίος απλά καταλαβαίνει ότι το να αναλαμβάνει μόνος του την βραδινή προετοιμασία των παιδιών για ύπνο, έχει σπουδαία οφέλη για όλη την οικογένεια.
«Ήταν περίπου 8 το βράδυ και ήμουν σκυμμένος πάνω από τη μπανιέρα, με δύο γυμνά, μικρά κορίτσια να πετούν νερό η μία στην άλλη. Η Aspen, 2 ετών, έφτυνε νερό στην 7χρονη αδερφή της, Νorah. Έτσι η Νorah, έπαιρνε ένα κυπελάκι, το γέμιζε νερό, το ρουφούσε και το έφτυνε πίσω στη μικρή. Όλη αυτή την ώρα προσπαθούσα να δώσω ένα τέλος στον χαμό και τους θύμιζα ότι δεν πίνουμε νερό μέσα από τη μπανιέρα –κάτι που καμία από τις δύο δεν λέει να καταλάβει. Για την ακρίβεια, κάποιες φορές που πηγαίνουμε όλοι μαζί στην παιδίατρο, όταν εκείνη ρωτά αν τα παιδιά μου πίνουν αρκετό νερό, σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές και απαντώ με αυτοπεποίθηση “ναι”!
O 9χρονος γιος μου Tristan, την ώρα εκείνη, ήταν πίσω μου και γκρίνιαζε προκειμένου να μην βουρτσίσει τα δόντια του για δύο λεπτά αλλά για ένα. Τα πάντα είναι μία μόνιμη διαπραγμάτευση με τον γιο μου, σε αυτή τη φάση της ζωής του. Αλλά πραγματικά δεν είχα χρόνο για διαπραγματεύσεις τη δεδομένη στιγμή, γιατί τα χέρια μου ήταν γεμάτα σαπουνάδες και με τις κόρες μου που συνέχιζαν να φτύνουν η μία την άλλη και να γελάνε, παρά τις απειλές μου ότι θα μπουν τιμωρία για πάντα. Όλη εκείνη την ώρα η γυναίκα μου καθόταν στον καναπέ και χάζευε στο iPad.
Και ξέρετε, αν κάποιος έμπαινε και έβλεπε τη σκηνή εκείνη, με εμένα να παλεύω μόνος και εκνευρισμένος, προκειμένου να ετοιμάσω τα παιδιά μου για ύπνο, θα θεωρούσε ότι η γυναίκα μου είναι μεγάλη τεμπέλα. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι η ώρα του ύπνου είναι η δική της ώρα. Μέχρι πριν από περίπου 6 μήνες, ήταν μόνη της στο σπίτι με τα παιδιά όλη μέρα, όλη την εβδομάδα, όλο τον μήνα 24 ώρες το 24ωρο. Πρόσφατα ξεκίνησε να δουλεύει part-time στο σχολείο των παιδιών μας. Ωστόσο, παραμένει ο βασικός “φροντιστής” της οικογένειάς μας. Εγώ έχω δύο δουλειές. Τουλάχιστον δύο, μερικές φορές τρεις ή τέσσερις φορές την εβδομάδα, ξυπνάω πριν από όλους και επιστρέφω στο σπίτι αφού έχουν πάει για ύπνο τα παιδιά.
Έτσι, όταν τυχαίνει να είμαι στο σπίτι, αναλαμβάνω να ετοιμάσω εγώ και τα τρία για ύπνο, ενώ η γυναίκα μου ξεκουράζεται. Όλο αυτό κρατάει το πολύ μία με δύο ώρες, παρόλο που της αξίζουν περισσότερες. Δεν είμαι βέβαιος πότε άρχισε να καθιερώνεται. Δεν είμαι βέβαιος πότε άρχισα να αναλαμβάνω το τιμόνι από τις 7:30 και μετά. Συμβαίνει πάντως εδώ και πολύ καιρό. Και θα είμαι ο πρώτος που θα παραδεχτεί ότι το να ετοιμάζεις τρία παιδιά κάτω των 10 ετών για ύπνο είναι σα να παλεύεις με τρία βρεγμένα, μωρά φωκάκια για να φορέσουν τις πιτζάμες τους! Τις στιγμές εκείνες βρίζω αρκετά. Θυμώνω, δυσανασχετώ, τσακώνομαι με τα παιδιά μου, τους ζητώ να ηρεμήσουν, να περιμένουν. Τρελαίνομαι. Κουράζομαι. Συχνά ιδρώνω, καθώς τα κυνηγάω. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι το να βάλω για ύπνο τα παιδιά μου είναι μάλλον το πιο “πατρικό” πράγμα που κάνω όλη την ημέρα.
Όχι ότι το να πηγαίνω στη δουλειά και να φέρνω λεφτά στην οικογένεια δεν είναι αρκετά πατρικό. Είναι. Αλλά το 2017 χρειάζονται πολλά λεφτά για να καταφέρει μια οικογένεια να τα βγάλει πέρα –ειδικά μια οικογένεια 5 ατόμων. Κάτι που μεταφράζεται σε πολλές ώρες μακριά από το σπίτι. Έτσι, το να έχω αυτόν τον συγκεκριμένο χρόνο, που μπορώ να είμαι 100% μπαμπάς, είναι αρκετά σημαντικό για εμένα.
Στην πραγματικότητα, κάποιες από τις καλύτερες αναμνήσεις που έχω με τα παιδιά μου, λαμβάνουν χώρα ενώ τα ετοιμάζω για ύπνο: Κάθε βράδυ, πέφτω στα τέσσερα και διασχίζω τον διάδρομο, κουβαλώντας τη μεσαία κόρη μου στην πλάτη –με καβαλάει σα να είμαι άλογο. Συνήθως ρίχνει και μια κουβέρτα στην πλάτη μου, σαν σαμάρι, και με χτυπά ελαφρά στο κεφάλι για να πάω πιο γρήγορα. Όσο μεγάλος και “σκληρός” να θες να δείχνεις, όταν ένα γλυκό κοριτσάκι σου λέει “πάμε μπαμπάκα!”, εσύ δεν μπορείς παρά να χλιμιντρίσεις όσο καλύτερα γίνεται!
Έπειτα, επιστρέφω στην αρχή του διαδρόμου για να παραλάβω τη μικρή.
Όταν είμαι στο σπίτι, ο γιος μου επιμένει να τον αγκαλιάσω πριν κοιμηθεί και το λατρεύω αυτό. Λατρεύω το ότι νιώθει τόσο όμορφα με την αγκαλιά μου.
Μου αρέσει να κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού της μικρότερης και να την ηρεμώ, καθώς την παίρνει ο ύπνος. Μου αρέσει που μου δείχνει με το χεράκι της πού ακριβώς να κάτσω.
Το αστείο είναι ότι, τη στιγμή εκείνη, τα πάντα φαντάζουν πολύ πιο χαοτικά απ’όσο τα περιγράφω. Η ώρα του ύπνου περιλαμβάνει πολλές φωνές και σπρωξίματα και διαφωνίες και τελεσίγραφα. Κι όμως όταν σκέφτομαι εκείνες τις στιγμές νιώθω μια ζεστασιά στην καρδιά μου. Μεγάλο μέρος του να είσαι γονιός είναι κάπως έτσι. Πολλά τα καταλαβαίνεις εκ των υστέρων.
Το πιο σημαντικό, όμως, στο να κοιμίζω εγώ τα παιδιά μας είναι ότι έτσι έχει και η γυναίκα μου αυτό το διάλειμμα που έχει τόσο μεγάλη ανάγκη. Το να φροντίζει εκείνη μόνη της τρία παιδιά δεν είναι απλή δουλειά. Περιλαμβάνει ένα εκατομμύριο ρόλους σε έναν: μαγειρεύει, τα πηγαίνει από εδώ κι από εκεί, οργανώνει το πρόγραμμα της οικογένειας, συζητά μαζί τους για ώρες, τα σκουπίζει από τα κακά. Δεν έχει διαλείμματα ή άδεια μετ’αποδοχών. Δεν είναι κάτι που μπορεί να σταματήσει να κάνει όποτε νιώσει ότι κουράζεται. Η αλήθεια είναι, ότι μια μητέρα χρειάζεται χρόνο απλά για να κάτσει, χωρίς κάποιος να της ζητά διαρκώς κάτι. Και τελικά, αυτό απολαμβάνει την ώρα που εγώ ετοιμάζω τα παιδιά.
Ξέρω πολλά ζευγάρια που κάνουν το ίδιο –ο μπαμπάς βάζει τα παιδιά για ύπνο, ενώ η μαμά ξεκουράζεται. Και αυτό είναι υπέροχο για τον γάμο. Δείχνει εκτίμηση και κατανόηση στον γονιό που μένει όλη μέρα στο σπίτι, ενώ προσφέρει και στον εργαζόμενο γονιό την ευκαιρία να έρθει πιο κοντά με τα παιδιά του.
Ξέρω ότι αυτό εδώ το άρθρο θα δημοσιευτεί σε κάποια ιστοσελίδα που διαβάζεται κυρίως από γυναίκες. Και ξέρω ότι όλο και σε κάποιον μπαμπά θα το στείλουν ορισμένες από εσάς. Και αυτός ο μπαμπάς θα το διαβάσει και θα νιώσει ότι η γυναίκα του έχει ακόμα μία απαίτηση από αυτόν, όταν εκείνος κάνει ήδη ένα εκατομμύριο πράγματα. Η λίστα του είναι ατελείωτη. Θα σκεφτεί πόσο δύσκολη είναι η μέρα του στη δουλειά και πως την ώρα που επιστρέφει στο σπίτι θέλει απλά να χαλαρώσει και να αράξει.
Σε’σένα, λοιπόν, φίλε μπαμπά που το διαβάζεις αυτό επειδή η γυναίκα σου το ζήτησε, θέλω να πω ότι δεν το πάω έτσι. Δεν θέλω να σου φορτώσω κάτι ακόμα. Το καταλαβαίνω. Έχω βρεθεί στη θέση σου. Όμως οι στιγμές αυτές με τα παιδιά μου, έπειτα από μια μεγάλη μέρα στη δουλειά, είναι από τις πιο υπέροχες στιγμές της ζωής μου συνολικά, όχι μόνο ως μπαμπά.
Παρόλο που στο τέλος της ημέρας θέλω να ξεκουραστώ, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, είναι το επόμενο πρωί που αναγνωρίζω τη σπουδαιότητα του χρόνου που πέρασα με τα παιδιά μου, καθώς τα έβαζα για ύπνο το βράδυ. Σκέφτομαι εκείνα, την αναστάτωση, την τρέλα, τα ανόητα γέλια και νιώθω μια ζεστασιά που έρχεται μόνο όταν έχω περάσει πραγματικά ποιοτικό χρόνο, με όλη του τη σημασία, μαζί τους. Είναι τόσο ωραίο συναίσθημα! Έτσι δώσε στη γυναίκα σου λίγο χρόνο να ξεκουραστεί και ανάλαβε εσύ απόψε.»
