Μία φορά την εβδομάδα, για ακριβώς μία ώρα, κυνηγάω το 15 μηνών παιδί μου σε ένα βιβλιοπωλείο. Εκείνο τρέχει χαχανίζοντας, καθώς αρπάζει βιβλία από τα ράφια και τα ρίχνει στο πάτωμα, μόνο και μόνο για να με δει να τα μαζεύω ενώ εισπράττω χαμόγελα κατανόησης από άλλους γονείς και, πού και πού, επικριτικά βλέμματα από περαστικούς. Όχι, δεν είμαι single πατέρας, ούτε παλεύω να ελέγξω το παιδί μου. Απλώς, συνηθίζω να σκαρώνω περιπέτειες της μίας ώρας, στη διάρκεια της οποίας ο γιος μου τρομοκρατεί ένα βιβλιοπωλείο γνωστής αλυσίδας. Θα το κάναμε συχνότερα, αλλά μου φαίνεται αγένεια να το λεηλατούμε πάνω από μία φορά την εβδομάδα.
Τις ημέρες που δεν ρίχνουμε βιβλία από τα ράφια τις περνάμε κάνοντας τούμπες στην παιδική χαρά, αδειάζοντας καροτσάκια σουπερμάρκετ από πράγματα ή αλωνίζοντας τη γειτονιά, με τα παπουτσάκια του νηπίου μου να κοπανούν στο πεζοδρόμιο ενώ προσπαθεί να σκαρφαλώσει στις αυλές των γειτόνων. Οι καθημερινές περιπέτειές μας αρχίζουν λίγο μετά τις 6, όταν σχολάω από τη δουλειά, που η γυναίκα μου χρειάζεται μία ώρα για τον εαυτό της κι εγώ μία ώρα με το γιο μου. Παρεμπιπτόντως, εκείνη την ώρα ο γιος μου χρειάζεται να διοχετεύσει κάπου την ενέργειά του, σπέρνοντας το χάος στην περιοχή. Έτσι όλοι μένουμε ευχαριστημένοι. Οι πελάτες των καταστημάτων απολαμβάνουν ένα θέαμα. Εγώ βγαίνω από το σπίτι. Και ο γιος μου κάνει αυτό που πρέπει να κάνει στην ηλικία του.
Σύμφωνα με τις έρευνες, κάνω καλά. Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει ότι τα παιδιά που περνούν ποιοτικό χρόνο με τους μπαμπάδες τους, όταν οι τελευταίοι τους αφιερώνουν χρόνο για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο στη ζωή τους, είναι λιγότερο πιθανό μεγαλώνοντας να παραβιάσουν το νόμο, να προσκολληθούν σε στερεότυπα των δύο φύλων ή να κάνουν σεξ χωρίς προφυλάξεις, ενώ παράλληλα είναι πιθανότερο να τα πάνε καλά στο σχολείο και, αργότερα, στην επαγγελματική ζωή τους.
Οι άντρες, από την άλλη, που συμμετέχουν στις δουλειές του σπιτιού και στην ανατροφή των παιδιών αναλαμβάνοντας μη παραδοσιακούς ρόλους, έχουν πιο ευτυχισμένο γάμο. Και είναι πιο ευτυχισμένοι οι ίδιοι. Τρία σε ένα δηλαδή: με τις καθημερινές μου περιπέτειες βοηθάω το γιο μου, το γάμο μου και τον εαυτό μου ταυτόχρονα. Γι΄αυτό το κάνω, αλλά και γιατί κάποιες φορές είναι δύσκολο να διαχωρίσεις την αγάπη από τη συνήθεια – ιδιαίτερα όταν εμπλέκονται και τα παιδιά σου.
Το μυστικό είναι να είσαι συνεπής. Όσο γεμάτη κι αν είναι η μέρα μου, η γυναίκα μου δικαιούται μία ώρα για τον εαυτό της κι εγώ μία ώρα με το γιο μου.
Καθώς η οικογένειά μας θα μεγαλώνει, υποθέτω ότι αυτή η ώρα μπορεί να μοιραστεί ανάμεσα σε περισσότερα παιδιά (οι μελέτες δείχνουν ότι αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό με τα μεσαία παιδιά της οικογένειας, που συχνά νιώθουν ότι δεν τους δίνουν αρκετή προσοχή). Αλλά ελπίζω να μη βρεθώ σε σημείο να περνάω χρόνο με το παιδί μου «όποτε έχω ευκαιρία». Είναι κομμάτι του προγράμματός μου, της καθημερινής ρουτίνας μου. Που σημαίνει ότι γίνεται πράξη.
Εκείνη η ώρα –όταν πηγαίνουμε με το γιο μας στα καταστήματα παιχνιδιών να παίξουμε με κλειστά παιχνίδια, μέχρι που σπάμε ένα και πρέπει να το αγοράσουμε· όταν επισκεπτόμαστε το μικρό εμπορικό κέντρο της περιοχής μας και ξοδεύουμε ένα τέταρτο πάνω σε ένα ρημαγμένο παιδικό αυτοκινητάκι· όταν μπαίνουμε σε ένα κατάστημα με είδη τεχνολογίας για να διαπιστώσουμε γρήγορα ότι τα καταστήματα με είδη τεχνολογίας δεν έχουν συστήματα ασφαλείας απέναντι σε νήπια– είναι ιερή. Είναι η ώρα που γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο έξω από το πλαίσιο του αλλάγματος πάνας, του διαβάσματος ενός παραμυθιού πριν από τον ύπνο και, για να είμαι ειλικρινής, χωρίς τη μαμά.
Επίσης, είναι ακριβώς όσος χρόνος χρειάζεται. Στη διάρκειά του, βοηθάω το γιο μου να ετοιμαστεί για ύπνο και να είμαι πιο συνεπής στις υποχρεώσεις μου ως μπαμπάς στο σπίτι, ενώ ταυτόχρονα αυτός ο χρόνος εκτός σπιτιού είναι αφιερωμένος στο παιχνίδι και στη μεταξύ μας επικοινωνία. Ο γιος μου είναι υπερβολικά μικρός για να έχει καλή αίσθηση του χρόνου, αλλά εγώ όχι, έτσι έχω υπολογίσει πόσο χρόνο χρειαζόμαστε για να ασχοληθώ μαζί του χωρίς άγχος αλλά με καλή διάθεση. Αυτός ο χρόνος είναι περίπου μία ώρα. Όταν περάσει, υπάρχουν πράγματα που μας περιμένουν στο σπίτι – όχι άσχημα, αλλά λιγότερο περιπετειώδη.
Ξέρω ότι ο γιος μου μεγαλώνοντας δεν θα θυμάται αυτές τις περιπέτειες (και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν μπορεί να τις αντιληφθεί πλήρως). Ωστόσο, αυτή η παράδοση είναι απόλυτα δική μας. Μας βοηθάει να χτίσουμε τη σχέση μας από νωρίς και με εκπαιδεύει να βάζω προτεραιότητες, μία τη φορά. Σε μερικά χρόνια, αυτή η ώρα δεν θα είναι αφιερωμένη στο γκρέμισμα βιβλίων από τα ράφια τους αλλά σε κάποιο σπορ. Όμως θα παραμείνει εξίσου ιερή, για όσα χρόνια μπορέσω να τη διατηρήσω. Είναι ο χρόνος που φυλάω για το γιο μου, σε μια εποχή που εκείνος δεν μπορεί ακόμα να κατανοήσει την έννοια του χρόνου.
