Δεδομένου ότι έχω γίνει πατέρας και οι γιοι μου είναι τα βιολογικά μου παιδιά, ένα κοινό μας είναι ότι όλοι μας έχουμε πέος. Έτσι, το σπίτι μας είναι κάτι σαν αντρική λέσχη. Αυτό, ωστόσο, που αναρωτιέμαι είναι το εξής: το θέαμα του πέους μου μπορεί να αποδειχθεί επιβλαβές για τα παιδιά μου; Ή αλλιώς, ο μπαμπάς είναι υποχρεωμένος να φοράει πάντα παντελόνια;
Να σας ξεκαθαρίσω ότι δεν με ενθουσιάζει η ιδέα να φοράω ρούχα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μου αρέσουν τα όμορφα ρούχα, απλώς ότι δεν απολαμβάνω να τα φοράω. Συχνά –για να είμαι ειλικρινής, πάντα– κυκλοφορώ ατημέλητος, κατά κάποιον τρόπο. Επίσης περιστασιακά κάνω μπάνιο. Κατά συνέπεια, οι γιοι μου –ο 5χρονος Tony και ο 4χρονος Tubes– βλέπουν το πέος μου. Η σχέση που διατηρώ με το πέος μου είναι παρόμοια με εκείνη με το δαχτυλίδι του γάμου μου, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πάντα παρόν και έχει κάποια χρησιμότητα, αν και στο παρελθόν με απασχολούσε περισσότερο από ό,τι τώρα. Πλέον, το πέος μου δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα κομμάτι δέρματος που περιστασιακά πλημμυρίζει με αίμα και επηρεάζει τις επιλογές της ζωής μου.
Οι γιοι μου, φορείς και οι ίδιοι ενός πέους, γνωρίζουν ότι το έχει και ο μπαμπάς. Ο Tony όταν το βλέπει σχολιάζει «το πέος του μπαμπά». Κι εγώ απαντάω: «Ναι, αυτό είναι. Τώρα σταμάτα να το δείχνεις». Ο Tony, συγκεκριμένα, έχει αναπτύξει μια εμμονή με το πέος και τον κόλπο τόσο λόγω της ανατομίας τους όσο και επειδή τα έχει συνδέσει με κάτι «άτακτο». Πρόσφατα, ενώ μιλούσε στη σύζυγό μου, της είπε: «Ξέρεις με ποιον τρόπο γνωρίζει ο μπαμπάς πώς μοιάζει ο κόλπος σου; Το πέος μπαίνει στον κόλπο και μετά βγαίνει ένα παιδί».
Ανησυχώ λίγο μήπως ο Tony, που φέτος πηγαίνει πρώτη δημοτικού, αρχίσει να μιλάει στην τάξη του για πέη και κόλπους με αποτέλεσμα ο δάσκαλος να τον καλέσει την επομένη με τον κηδεμόνα του. Και αναρωτιέμαι αν κυκλοφορώντας γυμνός μπροστά στα παιδιά μου τους κάνω, με κάποιον τρόπο, κακό, και αν ναι, με ποιον τρόπο.
Από τη μία πλευρά, σύμφωνα με κάποιες έρευνες το να βλέπει ένα παιδί τους γονείς του γυμνούς ή, ακόμα χειρότερα, να επιδίδονται σε ερωτικές περιπτύξεις, είναι μια «μορφή ήπιας σεξουαλικής κακοποίησης». Από την άλλη, οι ελάχιστες εμπειρικές μελέτες όπου ανήλικοι εθελοντές εκτέθηκαν σε «άσεμνες» εικόνες οδήγησαν, κατά τα λεγόμενα του dr Paul Okami, σε «μη ανησυχητικά αποτελέσματα».
Έτσι, ο παραπάνω ειδικός, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ξεκίνησε το 1998 τη δική του μελέτη στο πλαίσιο της οποίας παρακολούθησε για 18 χρόνια τις μακροπρόθεσμες συνέπειες που θα μπορούσαν να υποστούν τα παιδιά που εκτέθηκαν στη γύμνια των γονιών τους. Σε ποια συμπεράσματα κατέληξε αυτή η έρευνα, που τιτλοφορήθηκε ως «Έκθεση στη γονεϊκή γύμνια και σε σκηνές γονεϊκής σεξουαλικότητας στην πρώιμη παιδική ηλικία»;
Όσοι έφηβοι είχαν δει τους γονείς τους γυμνούς στην παιδική ηλικία, έκαναν λιγότερο σεξ στην εφηβεία αλλά το απολάμβαναν περισσότερο, σύμφωνα με τα ευρήματα του Okami. Ή, όπως το έθεσε ο ειδικός, «η έκθεση στη γονεϊκή γύμνια [στην παιδική ηλικία] συνδέθηκε με λιγότερες πιθανότητες ενεργής σεξουαλικά ζωής στην εφηβεία, αλλά και με περισσότερες θετικές σεξουαλικές εμπειρίες ανάμεσα στους συμμετέχοντες που ήταν σεξουαλικά ενεργοί στην εφηβεία τους».
Επιπλέον, σύμφωνα με την ίδια πηγή, τα αγόρια που στην παιδική ηλικία τους είχαν εκτεθεί στη γονεϊκή γύμνια, στην εφηβεία τους διέτρεχαν μικρότερο κίνδυνο να καταφύγουν σε μικροκλοπές […] και στη χρήση ουσιών «όπως η μαριχουάνα, το LSD, το έκσταση και τα ψυχοτρόπα μανιτάρια». Αντιθέτως, τα κορίτσια που στην παιδική ηλικία τους είχαν εκτεθεί στη γονεϊκή γύμνια, στην εφηβεία τους διέτρεχαν ελαφρώς αυξημένο κίνδυνο να κάνουν χρήση των παραπάνω ουσιών. Σε γενικές γραμμές, πάντως, «η έκθεση [των παιδιών] σε αρχέγονες σκηνές συνδέθηκε με υψηλότερα επίπεδα αποδοχής του εαυτού και καλύτερες σχέσεις με ενήλικα άτομα πέραν των γονέων τους».
Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι θα αρχίσω να δοκιμάζω στάσεις του Κάμα Σούτρα μπροστά στα νήπιά μου. Και παρόλο που θα συνεχίσω να κυκλοφορώ γυμνός, θα φροντίσω να ξεκαθαρίσω στον Tony ότι αυτή η συμπεριφορά πρέπει να περιορίζεται στο σπίτι μας και, όταν γίνει κι εκείνος πατέρας, στο δικό του σπίτι.
